Εδώ. Στο ίδιο μπαλκόνι. Στον ίδιο καναπέ. Πριν πολλά
χρόνια. Δύο έφηβοι, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι έκαναν όνειρα για ένα κοινό μέλλον
που δεν ήρθε ποτέ.
Εκείνη, ονειροπόλα και ρομαντική, δεν μπορούσε να
ξεκολλήσει τα πράσινα μάτια της απʾ το δικό του πράσινο. Από εκείνο το πράσινο
που ταξίδευε, χωρίς την άδειά της, στα άδυτα του μυαλού της. Εκείνος, ρεαλιστής κι ευαίσθητος, έστριβε με
δεξιοτεχνία το τσιγάρο του, χωρίς να τραβήξει το βλέμμα του απʾ το δικό της.
Μιλούσαν για συναισθήματα που υπήρχαν στην ατμόσφαιρα.
Για την διάχυτη ερωτική τους έλξη και για ένα σκοινί που εμπόδιζε δύο ανθρώπους
που γουστάρουν ο ένας τον άλλον να είναι μαζί. Μιλούσαν για εκείνους. Για ένα
και μοναδικό βράδυ μίλησαν ειλικρινά.
Με μόνο σύμμαχο τη λογική, προσπάθησε να καταπολεμήσει τα
συναισθήματά της για εκείνον. Ήξερε πως δε θα γίνει ποτέ δικός της.
Εκείνος, απʾ την άλλη, πάλευε με το μυαλό του. Ήξερε πως
το «μαζί» δε θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. Τη θαύμαζε και της το είπε. Τη
γούσταρε. Γούσταρε και το γαμημένο, τρελά ελκυστικό μυαλό της. Αλλά… Πάντα
υπάρχει ένα αλλά!
Τον άκουγε που μιλούσε και το μόνο που ήθελε να φωνάξει
ήταν τέσσερις λέξεις:
«Σκάσε και φίλα με!»
Δεν το είπε, όμως, κι ας ήθελε απεγνωσμένα να δαγκώσει
εκείνα τα χείλη. Ας πέθαινε το κορμί να τον αγγίξει, να τον αγκαλιάσει. Δεν το
είπε. Δεν το τόλμησε ούτε την ώρα που βρισκόταν καθισμένη στα γόνατά του και το
κεφάλι του ακουμπούσε το σημείο της καρδιάς της.
Τέσσερις, ανείπωτες λέξεις που την πονάνε μέχρι τώρα.
Ο ήχος του κινητού της την επανέφερε στην πραγματικότητα.
Δεν το σήκωσε. Έσφιξε την κρύα κουβέρτα επάνω της και κοίταξε τη θέα.
Δεκέμβριος και το ασπρονήσι της είναι άδειο. Είχε χρόνια
να έρθει χειμώνα. Είχε ξεχάσει πως είναι να είσαι μόνος με συντροφιά τη θέα του
μισοσκότεινου νησιού που τόσο αγάπησε.
Ο κρύος αέρας χόρευε με τα κλαδιά του ευκαλύπτου στον
κήπο και για μια στιγμή άκουσε ξανά τη φωνή του.
«Ευκάλυπτος είναι, όχι πλάτανος!»
Γύρισε και κοίταξε το δέντρο. Είχε βυθιστεί σε θύμησες
που πίστευε πως έχει κλείσει σε μικρά κουτιά στα βάθη του παρελθόντος. Γύρισε
πολλά χρόνια πίσω. Εκείνο το αγόρι ήταν μια πληγή που, ενώ είχε κλείσει, είχε
αφήσει μεγάλο σημάδι.
Το ασημί αυτοκίνητο πάρκαρε έξω απʾ την ξύλινη πόρτα. Μια
αντρική φιγούρα φώναξε τʾ όνομά της, κι εκείνη σηκώθηκε να την υποδεχτεί. Η
πόρτα άνοιξε προσεκτικά κι εκείνος άρχισε να γκρινιάζει για το δύσκολο ταξίδι
που είχε. Με μεγάλα βήματα τον πλησίασε και τότε το ξεστόμισε.
«Σκάσε και φίλα με!»
Την έσφιξε στην αγκαλιά του κι αφέθηκε στο φιλί της.
Μόλις ξαναβρήκαν οι ανάσες τους ρυθμό, άνοιξε τα πράσινα μάτια της κι αντίκρισε
τον άντρα με τα μαύρα μάτια που βρισκόταν στην αγκαλιά της. Μαύρο. Προσπάθησε
πολλές φορές νʾ αναμείξει το μαύρο με το πράσινο, αλλά ήταν μάταιο.
Έστρεψε το βλέμμα της μακριά απʾ το δικό του και τα μάτια
του έπεσαν πάνω στο μεγάλο δέντρο στον κήπο.
«Τι όμορφος πλάτανος είναι αυτός, αγάπη μου!». Της
χαμογέλασε.
Έκλεισε το παγωμένο χέρι της μέσα στη ζεστή του παλάμη
και τον τράβηξε προς το εσωτερικό του σπιτιού.
«Ευκάλυπτος είναι, όχι πλάτανος!»
Κλείνοντας την πόρτα και προτού γυρίσει το κλειδί, έριξε
μια ματιά στον άδειο λευκό καναπέ του κήπου.
Τότε τους είδε.
Εκείνο το αγόρι κι εκείνο το κορίτσι να κάθονται αγκαλιά και να κοιτάνε τη θέα.
Ήταν η τελευταία φορά που επέτρεψε στον εαυτό της να
θυμηθεί εκείνον και τα πράσινα μάτια του.
