Είχες βάλει θερμόμετρο. 38,6. Μήπως ήταν 36,8 και μπέρδεψες τους αριθμούς;Όχι.38,6. Είχες βήχα για μερικές ημέρες. Πονούσε το στήθος σου. Κάποιες φορές δυσκολευόσουν ν’ αναπνεύσεις, αλλά δεν έδινες σημασία, καθώς το απέδιδες στο συνηθισμένο άγχος
λόγω της δουλειάς. Αυτή τη φορά ήταν κάτι πιο σοβαρό. Έπρεπε να πας κάπου να σε δουν γιατί το να πεθάνεις μόνος σου στο σπίτι, στο κέντρο της Αθήνας, δεν ήταν ωραίο.
Παίρνειςτο 166. Αναμονή. Μετά από 3′ ηχογραφημένων βγαίνει μια, που μάλλον τη διέκοψεςαπ’ το φτιάξιμο των νυχιών της, καθώς σου απάντησε νευριασμένα πως δεν υπάρχει διαθέσιμο ασθενοφόρο και πως σε 2-3 ώρες μπορεί να γινόταν κάτι. Μάλιστα.Ε, μην τη διακόπτουμε κιόλας την κοπέλα απ’ το ημιμόνιμο που έφτιαχνε. Ντροπή.
Αποφασίζεις να σηκώσεις το κουφάρι σου και να πας μόνος σου να σε δει κάποιος. Ε, μην πεθάνεις κιόλας!
Βρίσκεις απ’ το Internet ποια νοσοκομεία εφημερεύουν. Το πιο κοντινό είναι στα 6 χιλιόμετρα περίπου. Σέρνεσαι σχεδόν μέχρι το αμάξι και προσπαθείς να οδηγήσεις. Κλασικά, η νταλίκα του διπλανού καταστήματος σ’ έχει κλείσει στην πυλωτή. Αφού προσπαθεί να μεταφράσει τις χριστοπαναγίες που του έριξες, καθώς δεν καταλαβαίνει τί λες λόγω του βήχα, μετακινεί το τεράστιο όχημα και βγαίνεις στον δρόμο.
Φτάνεις στο νοσοκομείο, κι αφού ψάχνεις περίπου 45′ να παρκάρεις κάνοντας κύκλους και κινδυνεύοντας να λιποθυμήσεις, το αφήνεις σ’ ένα πάρκινγκ επί πληρωμή, το οποίο
είναι τόσο ακριβό, που μάλλον όταν θα πας να το πάρεις θα σου ζητήσουν το ένα νεφρό.
Μπαίνεις στο κτίριο ενώ όλα γυρίζουν.
Καταφέρνεις να καθίσεις σε μια καρέκλα απέναντι απ’ την υποδοχή, στα εξωτερικά ιατρεία. Επειδή πλέον δεν μπορείς εύκολα ν’ αρθρώσεις λέξη, λόγω του βήχα, με νοήματα προσπαθείς να συνεννοηθείς με την μπουκωμένη με 2 ντόνατ υπάλληλο, πως η πινακίδα γράφει πως ανοίγει στις 7. Σου λέει, φτύνοντας ζάχαρη, ότι θα ανοίξουν σε λίγο, ενώ απ’ το χασμουρητό της νομίζεις πως θα βγει αρκούδα απ’ το στόμα.
Η ώρα 7:05. Έχεις καταφέρει να της πεις για ποιο λόγο είσαι εκεί και σου λέει να πάρεις χαρτάκι με αριθμό προτεραιότητας. Είσαι ο πρώτος κι άλλοι 300 περίπου πίσω σου, αλλά το χαρτάκι γράφει 158 νούμερο. Μάλιστα. Εντωμεταξύ απ’ το ρίγος σου έτρεμες τόσο πολύ, που η καρέκλα σου κοπανούσε στον τοίχο ρυθμικά σαν να έπαιζες στα drums το Raining Blood των Slayer.
Κάποια στιγμή, επιτέλους, αποφασίζει να σε λυπηθεί κάποιος που παρατήρησε ότι μοιάζεις με τη μούμια από το The Mummy 2.
Βρίσκεις έναν παλιό σου συμμαθητή που στο γυμνάσιο οπότε παίζατε μπάλα μαζί δεν έχανε ευκαιρία να σε κλωτσάει ύπουλα σε κάθε τάκλιν. Τώρα ήταν με μπλούζα γιατρού. Άρα είτε κάποιος σου έκανε φάρσα κι είχες πάει στο αποκριάτικο πάρτι του νοσοκομείου αντί για τα εξωτερικά ιατρεία, είτε ήταν όντως γιατρός κι έλεγε σ’ έναν τραυματιοφορέα να σε μεταφέρει σ’ ένα δωμάτιο.
Οι επόμενες εικόνες είναι συγκεχυμένες, καθώς θυμάσαι να περνάς τρέχοντας αγκαλιά με το φορείο σ’ έναν ατελείωτο διάδρομο, ενώ έβλεπες πτώματα στα δωμάτια που περνούσες απέξω.
Σκοτεινιάζουν όλα.
Το επόμενο που θυμάσαι είναι να ξυπνάς με την απαίσια γεύση του φαγητού του νοσοκομείου στο στόμα σου, καθώς κάποιος πολύ ευγενικά προσπάθησε να σε ταΐσει, ενώ ήσουν σε μισολιπόθυμη κατάσταση.
Βλέπεις από πάνω σου μια νοσοκόμα με φάτσα σαν να την έχει πατήσει τρένο, αλλά μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο, και δίπλα της το γιατρό – πρώην συμμαθητή σου. Απ’ το κινητό σου σ’ ενημερώνει πως προσπάθησαν να βρουν κάποιον συγγενή ή φίλο να ειδοποιήσουν, αλλά δεν βρήκαν κανέναν πέρα από σουβλατζίδικο και delivery σε speed dial.
Είναι τραγική η διαπίστωση ότι αυτός που σου έκανε bullying στο Γυμνάσιο σου φέρεται τώρα καλύτερα απ’ τους φίλους που δεν έχεις.
Όταν σου ανακοίνωσαν τη διάγνωση, προσπάθησες να θυμηθείς κάθε επεισόδιο Dr. House και Scrubs που είχες δει, μήπως και καταλάβεις τί σου λένε.
Δε βοήθησε.Το μόνο που κατάλαβες ήταν πως θα έπρεπε να μείνεις μέσα, τουλάχιστον, για 4-5 ημέρες μέχρι να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις.
Παρ’ όλο που μπροστά στο θέμα της υγείας δεν υπάρχει τίποτα άλλο σημαντικότερο, δυστυχώς είναι αυτό που πάντα αφήνουμε τελευταίο χωρίς να το σκεφτούμε καθόλου και να του δώσουμε τη σημασία που πρέπει.
Ακόμα κι αυτή τη στιγμή που ήσουν ζαλισμένος απ’ τα φάρμακα που σου χορηγούσαν απ’ τον ορό, σκεφτόσουν ότι για να πληρώσεις το πάρκινγκ μετά από 5 μέρες που είχε μείνει εκεί το αμάξι σου, θα έπρεπε να δώσεις όντως 2 νεφρά αντί για 1.
Τη μέρα που βγήκες απ’ το νοσοκομείο, βρήκες τον εαυτό σου να αναπνέει τον καθαρό αέρα. Εντάξει, τον…αέρα σκέτο. Εκτιμούσες τη στιγμή αυτή σχεδόν όσο εκτιμούσες την κάθε φορά που ο ντελιβεράς σου
χτυπούσε την πόρτα με την παραγγελία.
Όλη αυτή η περιπέτεια σε βοήθησε να διαπιστώσεις εκτός απ’ το γεγονός ότι κανείς δε θα ενδιαφερθεί αν πεθάνεις, καθώς δεν έχεις ούτε φίλους, ούτε συγγενείς, πως ένα πράγμα είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα και μπροστά σε αυτό δε μετράει τίποτα άλλο.
Η υγεία είναι μόνο πάνω απ’ όλα.
