Καλησπέρα
στο λαό του ilov, και πιο
συγκεκριμένα στα «δικά μου τα παιδιά». Αν είστε απόψε εδώ, είστε τυχεροί…
Σήμερα,
βλέπετε, θα σας αναλύσω κάτι που πολύς κόσμος κάνει, πολύς κόσμος ανέχεται,
πολύς κόσμος γκρινιάζει γι’ αυτό, και στην τελική, πάλι εγώ τα ακούω! Δε θέλω
άλλο!
Λοιπόν…
Πόσες
φορές έχετε ακούσει κάποιο φίλο, γνωστό, συνάδερφο βρε αδερφέ, να παραπονιέται
ότι κάποιος τον παίρνει τηλέφωνα, του στέλνει μηνύματα, μιλάνε περί ανέμωνε και
υδάτωνε, αλλά στην τελική μένει πάντα με το αποτέτοιο ανά χείρας;
Πόσες
φορές έχετε ακούσει κάποιον να γκρινιάζει επειδή η γνωριμία του με το «πρόσωπο»
δεν πηγαίνει πουθενά, παρά το ότι εκείνο (το πρόσωπο) δείχνει ενδιαφέρον;
Κλασικό
παράδειγμα, φερμένο στη ζωή με αληθινό διάλογο:
«Να τη, πάλι
έστειλε. Με ρωτάει τι κάνω»
«Ωραία,
πες όλα καλά και τα λοιπά και τα λοιπά…»
(Μπούρου
μπούρου μπούρου)
«Ε ωραία,
πες τη να βρεθείτε»
«Ok… Της είπα… (μικρή παύση) …μου λέει θα δούμε,
καληνύχτα»
«Τώρα
αλήθεια;»
Ο
διάλογος αυτός, παρέα με τα μηνύματα, πήρε περίπου ένα μισάωρο, στο οποίο το
άλλο άτομο έκανε εξιστόρηση του ότι δεν είναι καλά, πως ήθελε «να τα πούνε»
λίγο, και πως ήθελε «να κανονίσουν καμιά μέρα».
Σημειωτέο:
ο διάλογος αυτός έγινε στις τρεις και μισή τα ξημερώματα. Κρατήστε το, έχει
σημασία αυτό.
Ο φίλος
μας, λοιπόν, αναρωτιέται για ποιο λόγο να του έρθει ένα τέτοιο μήνυμα, και, ακόμα
χειρότερα, για ποιο λόγο το άλλο άτομο να μην ανταποκρίνεται στη δική του
επικοινωνία, όταν εκείνος επιλέγει να στείλει πρώτος.
Όπως
έχετε καιρό τώρα καταλάβει, δεν κρύβουμε λόγια εδώ.
Το οποίον
σημαίνει ότι δυστυχώς, εσύ που δέχεσαι μηνύματα στις τρεις ή τέσσερις το
ξημέρωμα, εσύ που όποτε στέλνεις πρώτος ένα «Γεια σου, τι κάνεις;», εσύ που απαντάς με θρησκευτική ευλάβεια στο
μήνυμα ή το τηλέφωνο όταν εκείνο το άτομο έρχεται σε επαφή μαζί σου, ναι, είσαι
η λεγόμενη «ρεζέρβα».
Και όχι,
δεν εννοώ ερωτική/σεξουαλική ρεζέρβα. Μη χαμογελάς.
Εννοώ
ρεζέρβα αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης και εγωισμού.
Είσαι
εκείνο το άτομο που ξέρω ότι θα απαντήσει όταν στείλω.
Είσαι
εκείνο το άτομο που θα είναι εκεί όταν κάποιος άλλος δε θα είναι.
Είσαι
εκείνο το άτομο που ναι, θα μου προτείνει να βγούμε έξω και να τα πούμε.
Είσαι
εκείνο το άτομο που ξέρω ότι με γουστάρει.
Υπάρχει,
λοιπόν, λόγος να μην το εκμεταλλευτώ αυτό; Σκέψου λίγο.
Μετά από
αρκετές συζητήσεις τόσο με άντρες όσο και γυναίκες φίλους, έχει βγει το αρκετά
κακό και αρνητικό για την καλοσύνη του κόσμου (την ποια; Ισισισισισι!)
συμπέρασμα ότι, πολλοί άνθρωποι χρειάζονται έναν πέμπτο τροχό, ένα αποκούμπι,
μία «ρεζέρβα».
Ως
είθισται αυτή η ρεζέρβα είναι ένα άλλο άτομο.
Ένα άτομο
που σου έχει εκφράσει το ενδιαφέρον του, είτε φιλικά είτε ερωτικά (καλά, μην
κοροϊδευόμαστε, να του κάτσεις θέλει αλλά τέσπα) και, ουσιαστικά έχει δηλώσει
τη «διαθεσιμότητά» του για όποτε το χρειαστείς.
Θα
στείλεις ένα μήνυμα όταν κάποιος άλλος δεν απαντάει ή έχετε τσακωθεί, θα πάρεις
τηλέφωνο για να μιλήσετε, θα περιμένεις να επιβεβαιωθεί η διαθεσιμότητα αυτή…
και θα εξαφανιστείς.
Ακριβώς
επειδή μέσω της διαθεσιμότητας του άλλου, επιβεβαιώνεται και ο δικός σου
εγωισμός, η δική σου αυτοεκτίμηση.
«Περνάει
ακόμα η μπογιά σου», κι ας μην το βλέπει εκείνος που πρέπει να το δει.
Φυσικά,
εδώ μιλάμε για σύγκρουση συμφερόντων. Και όπως σε κάθε σύγκρουση, έτσι κι εδώ
έχουμε «θύματα». Με πρώτο και κύριο, την ίδια τη «ρεζέρβα».
Ο
άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να γνωρίζει απ’ την αρχή ότι εσύ θέλεις απλά να
ακούσεις μία φωνή επιβεβαίωσης στις 4 το ξημέρωμα, και πιστεύει ότι έχει
ελπίδες για κάτι παραπάνω.
Και εσύ,
δεν του τις κόβεις.
Τον αφήνεις
να θεωρεί ότι μπορεί να συμβεί κάτι παραπάνω μεταξύ σας και δε βάζεις όρια στη
σχέση σας.
Τι είστε;
Φίλοι; Κάτι παραπάνω; Ούτε εσύ δε γνωρίζεις, αλλά «κλάιν μωρέ, αφού θα μου
απαντήσει ούτως ή άλλως». Φάουλ. Και κόκκινη.
Όσο
περνάει ο καιρός, βέβαια, τόσο η ρεζέρβα αποκτά συνείδηση του εαυτού της (κάτι
σαν το Skynet ένα πράμα) και κάποια στιγμή ξυπνά. Ε
τότε είναι που σε παίρνει ο διάολος, και αναρωτιέσαι «μα γιατί τώρα αντιδράς
έτσι;»
Γιατί
αστροπελέκι μου, κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να σου κάνει την πατερίτσα.
Ξέρω ότι
βολεύει πολύ να έχεις κάποιον να απαντάει όταν θέλεις, να σου δείχνει
ενδιαφέρον και τρυφερότητα (όσο εσύ κλαίγεσαι για κάποιον που ουσιαστικά
ψιλοχέστηκε για σένα -οου γιες) και, φυσικά, να είναι πιστή Πηνελόπη («Τι εννοείς
θα κάνεις κάτι με άλλον;»).
(Εσένα
ειδικά, που το κάνεις αυτό το τελευταίο, θέλω να σε κάνω μπάνιο με καυτό
σπορέλαιο. Όχι πια μάτια, όχι πια δάκρυα!)
Δεν πάει
όμως έτσι…
Δύο
λοιπόν οι πρακτικές συμβουλές για σήμερα: πρώτον, αν είσαι «ρεζέρβα», κοίτα να
ξυπνήσεις σύντομα και να ξεκόψεις τέτοιες συμπεριφορές όσο είναι ακόμα νωρίς.
Όχι, δε
θα σου κάτσει.
Ούτε με
αίτηση δε θα σου κάτσει. Ούτε αν σου κάτσει το τζόκερ δε θα σου κάτσει (καλά,
εκεί μπορεί και να σου κάτσει). Βρες άλλον. Τέλος!
Δεύτερον,
αν είσαι εκείνος που στέλνεις μηνύματα ή παίρνεις τηλέφωνα ξημερώματα και
αναζητάς έναν ώμο να κλάψεις… Τι να σου πω, δυστυχώς ή ευτυχώς, σίγουρα θα
βρεις.
Ορισμένος
κόσμος είναι ακόμα για πολλές σφαλιάρες (μεταφορικές πάντα), και άνθρωποι σαν
εσένα βρίσκουν πάντα γόνιμο έδαφος για να φερθούν μ’ αυτό τον τρόπο. Κρίμα
βέβαια.
Το θέμα
είναι να αντιμετωπίσεις το ουσιαστικό πρόβλημα, το οποίο είναι η δική σου
αυτοεκτίμηση και αξιοπρέπεια. Και πιθανότατα η σχέση σου με τους ανθρώπους. Και
με τον εαυτό σου. Γενικά, κάνε κάτι!
Στην
τελική, αν δεν είσαι καλά εκεί που είσαι, φύγε. Αλλά τι λέω, είναι πάντα πιο
ωραία να ελπίζεις να αλλάξει ο άλλος, ε;
Till next
time…
