Λίγο καιρό πριν, κάπου κοντά στα Χριστούγεννα, έλαβα email από την κολλητή μου τη Σίσσυ. Η Σίσσυ
ήταν η πρώτη που γνώρισα ως φοιτήτρια και ζήσαμε μαζί όλες τις φοιτητικές
στιγμές -από χαζοξενύχτια στο σαλόνι μέχρι την ντεγκαντάνς των μπουζουκιών
γ΄κατηγορίας, «έτσι για την εμπειρία» και από τις αγχωτικές εξεταστικές μέχρι
τις υπέροχες διακοπές σε μικρά νησάκια.
Εκείνη έφυγε για μεταπτυχιακά και διδακτορικά στην
Αμερική και έμεινε εκεί, όμως η φιλία μας καλά κρατεί παρά τη μια ήπειρο και
τον έναν ωκεανό που μας χωρίζουν.
Με έκπληξη, λοιπόν, διάβασα στο email της ότι έρχεται για δέκα μέρες και ότι
δεν ακούει κουβέντα, θα πάμε που ο κόσμος να χαλάσει στην κυρα-Νίτσα, την πιο
κορυφαία χαρτορίχτρα της Αθήνας (προφανώς είναι «κορυφαία», για να φτάσει η
χάρη της στη Νέα Υόρκη, στο πιο μεγάλο γραφείο HeadHunterτης μητρόπολης.
Γιατί, δε σας το πα, η Σίσσυ είναι μεγαλοστέλεχος HeadHunter με αποδοχές που
αγγίζουν τα τέσσερα μηδενικά στο μισθό της το μήνα!).
Φυσικά πίστεψα ότι μου έκανε πλάκα αφού ούτε όταν ήμασταν
είκοσι χρονών και αγαθιάρες δεν είχε τεθεί θέμα όχι χαρτορίχτρας, αλλά ούτε καν
ζωδίων στην Ελευθεροτυπία που μανιωδώς διαβάζαμε τότε (την Ελευθεροτυπία, όχι
τα ζώδια, ε;)
Πράγματι, την υποδέχτηκα στο αεροδρόμιο έχοντας ξεχάσει
το μέηλ.
Όταν βολεύτηκε σπίτι μου και αράξαμε στο σαλόνι μου, το πετάει «Χαρά,
κανόνισα για αύριο το πρωί να πάμε, ok» Ακολούθησε συζήτηση που ποτέ δε
φανταζόμουν ότι θα κάναμε εγώ κι εκείνη. Εμείς ήμασταν ο κυνικός βράχος η μιας της άλλης. Πώς ήταν δυνατόν τώρα να κουβεντιάζουμε καν για χαρτορίχτρες και
μελλοντολόγους; Τι έγινε; Τόσες σπουδές, τόσα μεταπτυχιακά, τόση γνώση, τόση
εμπειρία για να καταλήξουμε στις χαρτορίχτρες; Όχι!
Εκείνη όμως ήταν ακλόνητη. Ο επί πέντε χρόνια σύντροφός
της είχε αρχίσει να έχει παράξενη συμπεριφορά και δε μπορούσε να το εξηγήσει με
τίποτα. Αφού το έψαξε όσο μπορούσε και δεν έβγαλε άκρη και λίγο πριν τρελαθεί
αποφάσισε να καταφύγει στη μεταφυσική.
«Hara, it’s my last resort! Don’t give
me a hard time. Θα ;έρθεις, τέλος δεν το συζητώ!» ήταν η τελευταία της
κουβέντα.
Άλλωστε είναι γνωστό πως τις γυναίκες ο έρωτας τις οδηγεί
στις χαρτορίχτες. Για τους άνδρες δεν ξέρω.
Κάπως έτσι βρεθήκαμε την επόμενη μέρα να χτυπάμε το
κουδούνι στο σπίτι της κυρα-Νίτσας. Εξηντάρα πατημένα, μαλλί ξανθό πλατινέ με
κατράμι ρίζα, ξεπλυμένα γαλάζια μάτια, ρόμπα από τη δεκαετία του εξήντα, μόνο
το μπικουτί έλειπε για να συμπληρώσει τη θλιβερή εικόνα. Είχε ένα ύφος «χάρη
σας κάνω αλλά τι να γίνει, αφού ήρθες από την άλλη άκρη του Ατλαντικού δε μπορώ
να πω όχι». Έκατσε η Νίτσα, έκατσε η Σίσσυ, έκατσα κι εγώ κοιτώντας την με
απόγνωση. Μου αντιγύρισε ένα βλέμμα «σκάσε και κάτσε» και μετά γύρισε προς τη
Νίτσα. Έκανε να της μιλήσει όμως εκείνη δεν την άφησε. «Κόψε» τη διέταξε
αφήνοντας μπροστά της μια τράπουλα.
Όσα ακολούθησαν έμοιαζαν με ταινία του Αγγελόπουλου… Η
κυρα-Νίτσα άρχισε να ρίχνει τα χαρτιά και να διηγείται τη ζωή της Σίσσυς με
μεγάλη ακρίβεια. Για τον πατέρα της που πέθανε νέος, για τη μάνα της που δεν
ξαναπαντρεύτηκε, για την αδερφή της που είναι έγκυος, για την ίδια που ζει στην
Αμερική, για την προαγωγή που θα πάρει μέχρι το Πάσχα, για την ξαφνική
εγκυμοσύνη της και το παιδί που απέβαλλε πριν ένα χρόνο. Είχα μείνει κάγκελο.
Ούτε εγώ δεν ήξερα τη ζωή της φίλης μου με τόση ακρίβεια!
Το πράγμα όμως έμελλε
να χειροτερεύσει όταν έφτασε στον σύντροφό της. «Καλό παιδί. Σ’ αγαπάει.
Δαχτυλίδι βλέπω άμεσα. Εδώ θα σου κάνει την πρόταση, τώρα.» Σαν να ξύπνησε η
Σίσσυ.
«Μα τι λες κυρα-Νίτσα, αφού είναι απόμακρος, εδώ κοντεύουμε να
χωρίσουμε, τι γάμους μου συζητάς;»
Ανένδοτη η κυρα-Νίτσα.
«Έκπληξη θα σου
κάνει. Ήρθε κι αυτός εδώ, θα δεις. Με τη μια πτήση εσύ, με την επόμενη αυτός. Εγώ
δεν κάνω λάθος» είπε και μάζεψε την τράπουλα, δίνοντάς μας να καταλάβουμε ότι
δεν έχει κάτι άλλο να πει.
Βγάζει η Σίσσυ το πενηντάρικο και της το δίνει ευχαριστημένη.
Την ίδια στιγμή η κυρα-Νίτσα με κοιτά.
«Εσύ ξανθούλα δε θες να μάθεις τίποτα;»
«Μπα, στον καιρό του μνημονίου, απ το να δώσω πενήντα ευρώ προτιμώ να μείνω με
την απορία» λέω κάνοντας χιουμοράκι. Εννοείται ότι ήμουν απίστευτα περίεργη
όμως καθόλου διατεθειμένη να ξοδευτώ.
«Κάτσε. Θα στο κάνω δώρο εσένα» απαντά. Ακούω τη Σίσσυ να
λέει «Youluckybastard, κάτσε!».
Η διαδικασία ίδια.
Έκοψα την τράπουλα κατόπιν εντολής και την άκουγα έκπληκτη να διηγείται με
μεγάλη ακρίβεια τη ζωή μου. Όλο το παρελθόν μου αναβίωνε μπροστά μου: είπε για
την επαγγελματική μου πορεία, για την αλλαγή στην καριέρα μου και πως με
περιμένει επιτυχία, για το διαζύγιο, για τον χαρισματικό γιο μου, για την
ασθένεια που ταλαιπωρεί τον πατέρα μου.
.Όταν έφτασε στο συντροφικό κομμάτι
κόμπιασε λίγο.
«Ένας άνδρας κολλημένος πάνω σου είναι, μα και δεν είναι.
Έκπληξη θα σου κάνει τα Χριστούγεννα μα όχι καλή Ετοιμάσου.»
Παραξενεύτηκα.
Όλο
για εκπλήξεις μας μιλούσε η κυρα-Νίτσα για το μέλλον και αυτό δεν το λες και
πρόβλεψη. Κάνει να κλείσει την τράπουλα -κι εγώ ήμουν έτοιμη να πω «μας
υποχρέωσες»- αλλά λέει «τράβα ένα χαρτί». Το κοιτάει και δηλώνει τελεσίδικα μαζεύοντας
την τράπουλα.
«Εσένα άνδρας από νησί είναι το πεπρωμένο σου. Μαζί του θα
γεράσεις και σ’ εκείνου το νησί θα ζήσετε μετά τη σύνταξη».
Πήρα βαθιά ανάσα ανακούφισης. Εντάξει, όλα απάτη. Μισώ
τα καράβια, στα νησιά νιώθω κλειστοφοβικά μετά τη μια εβδομάδα παραμονής μου σ
αυτά και αν είναι ν’ αφήσω την Αθήνα θα ναι μόνο για τη Νέα Υόρκη, όχι για κανένα
ξερονήσι. Εκτός αν το νησί είναι η Αυστραλία, οπότε το συζητάω.
Μα το πιο σημαντικό: θα πάρουμε σύνταξη; Σύνταξη; Άσε μας βρε κυρα-Νίτσα!
