Είναι κάποιες αγάπες γλυκές και
τρυφερές που ξεκίνησαν, όταν ακόμα είχες τσάντα σχολική και περνούσες τις ώρες
σου ζωγραφίζοντας καρδούλες και γράφοντας μέσα T+E=L.F.E. Καθόσουν στο παράθυρο
και κοιτούσες έξω κι ενώ ήξερες πως έπρεπε να συγκεντρωθείς στη Χημεία, το
μυαλό σου ήταν αλλού.
Είναι εκείνη η αγάπη που παρόλο
που έχουν περάσει χρόνια κι έχει ξεθωριάσει και δε νιώθεις πια όπως τότε, θυμάσαι
το καρδιοχτύπι, το κοκκίνισμα στα μάγουλα, τη λαχτάρα του φιλιού. Αυτή είναι η πρώτη
αγάπη, η ζεστή, η παιδική που αν ξεκινούσε 10-15 χρόνια μετά, ποιός ξέρει πού
θα κατέληγε! Έληξε, όμως, άδοξα γιατί δεν έχει κανείς πάντα σχολική τσάντα και
Χημεία και ραντεβού στη γωνία μετά τα Αγγλικά.
Εγώ μιλώ για εκείνες οι αγάπες που ήρθαν
μετά, όταν πια δε ζωγράφιζες καρδούλες. Εκείνοι οι εκρηκτικοί έρωτες που σε
κλείνουν στο σπίτι σου μέρες, σ᾽ άστρωτα κρεβάτια, και ξαφνικά τίποτα δεν έχει
πια σημασία γιατί όλος ο κόσμος και η σημασία του είναι εκεί δίπλα σου.
Στο μυαλό σου δε χωράει η εικόνα
του κόσμου χωρίς το άλλο σου μισό. Είναι οι έρωτες που κάνουν όλους να
ζηλεύουν, οι έρωτες μέσα στους οποίους χάνεις το «εγώ» σου, γιατί το «εμείς»
είναι πιο δυνατό και σε συμπληρώνει χωρίς να σε καταπίνει.
Οι έρωτες που σε αγκαλιάζουν
ζεστά ακόμα και όταν δεν είναι εκεί. Εκείνοι που σε κάνουν να νιώθεις σιγουριά
κι αυτοπεποίθηση και θέλεις να γυρίσεις σπίτι το βράδυ.
Οι έρωτες που σ᾽ έκαναν ζηλιάρη,
σε έκαναν να ξεχάσεις φίλους και παρέες και γνωστούς.
Οι έρωτες που μετριούνται στις
δικαιολογίες που είπες σε γονείς και φίλους, στους τσακωμούς που έκανες για να
τους υπερασπιστείς, στις ώρες που ξέκλεψες να τους συναντήσεις, στις θυσίες που
έκανες για να τους διατηρήσεις.
Είναι οι αγάπες που θα έπρεπε να
ντυθούν στ᾽ άσπρα και να συνεχίσουν να ανάβουν σε ακατάστατα κρεβάτια, να σου
ρουφάνε την ανάσα και να σε στέλνουν για ύπνο, άδειο κορμί μ᾽ ένα χαμόγελο.
Είναι οι αγάπες που έδωσες ένα
κομμάτι του εαυτού σου που δε θα πάρεις ποτέ πίσω, γιατί στους μεγάλους έρωτες
δίνεις για πάντα και επιστροφές δεν μπορούν να γίνουν δεκτές.
Και ξαφνικά σβήνουν. Δεν ξέρεις
πώς και πότε ακριβώς έγινε. Τη Δευτέρα; Το προηγούμενο Σάββατο; Τον περασμένο
μήνα;
Τέτοιοι έρωτες θα έπρεπε να έχουν,
ίσως, ένα πιο δυνατό τέλος. Να πέσουμε κι οι δυο στα πατώματα, να πιούμε, να
φωνάξουμε, να με βρίσεις, να χτυπήσεις τον τοίχο κι εγώ να θέλω να χτυπήσω
εσένα κι ας μην μπορώ ποτέ να το κάνω.
Όχι, δεν ήταν τρίτο άτομο -ή και
αν ήταν, ήταν αμελητέο: ήταν το χάπι που διέλυσε οριστικά αυτό που
μας είχε γίνει πονοκέφαλος. Ούτε οι γονείς. Μπορεί να μην ενέκριναν αλλά δεν
μπορούσαν να μας χωρίσουν.
Στο τέλος θα έκαναν πίσω, αν
εμείς παραμέναμε όπως ήμασταν μια φορά και έναν καιρό. Δε φταίνε ούτε οι
συζητήσεις για τα πρακτικά θέματα, δε φταίνε οι διαφωνίες για τα σαχλά
καθημερινά πράγματα. Αυτά τα έχω ξεχάσει.
Ο δικός μας έρωτας απλά ξεθύμανε.
Έγινε ρουτίνα. Ναι, θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε. Θα μπορούσες να ντυθείς
Μπάτμαν κι εγώ γατούλα και να κρεμαστούμε απ᾽ τα ταβάνια μα…
γιατί; Ένας εκρηκτικός έρωτας ή μένει πάντα ένα ηφαίστειο ή γίνεται
μια ζεστή αγκαλιά που σε γεμίζει σιγουριά, ασφάλεια, ζέστη και σου αφήνει τη
γεύση ζεστής σοκολάτας.
Θα ᾽θελα να μείνω με την εικόνα
σου να με κοιτάει και να με διαπερνάει. Να τρέμω πριν καν με αγγίξεις κι όχι με
το πρόσωπό σου, σχεδόν ξένο, να με ρωτά πού είναι τα κλειδιά.
Εμείς δεν είχαμε το «happy ending» μας, δεν είχαμε το «live happily ever after».
Εσύ πήρες τη Ντόλυ και χάθηκες
στην άγρια Δύση κι εγώ άρχισα να τρέχω να γεμίσω κάθε δευτερόλεπτο της μέρας
για να μη νιώσω το κενό, να μη μετανιώσω, να μη σε πάρω τηλέφωνο και σου ζητήσω
να ξανάρθεις.
Ποιο το νόημα; Εμείς είχαμε τα
πάντα και κάπου, κάπως, τα χάσαμε. Όταν περάσουν τα δάκρυα, η πίκρα κι
η απογοήτευση, θα συνεχίσουμε. Χώρια.
Θα μας λείπει πάντα το κομμάτι
που δώσαμε ο ένας στον άλλο, αλλά δεν πειράζει. Χαίρομαι που ζήσαμε μαζί αυτόν
τον μεγάλο έρωτα, αλλά θυμάμαι πάντα τον Σεφέρη. Γιατί, τελικά, «ό,τι πέρασε, πέρασε σωστά» και ο χωρισμός μας είναι, ίσως, ένα
είδος happy ending.
