Είναι πάλι αυτή η στιγμή του χρόνου που όλοι πάνε στα jumbo και
σε κάθε είδους μαγαζί με εποχιακά για να πάρουν λαμπάκια, δέντρα, δέντρα με
λαμπάκια πάνω και λαμπάκια με δέντρα. Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει το γεγονός ότι όταν όλοι τρέχουν σχεδόν 3 μήνες πριν τα
Χριστούγεννα για να προλάβουν τις μπάλες του δέντρου σε 728 διαφορετικές
αποχρώσεις, εσύ τσεκάρεις για άλλη μια φορά τον τομέα με τα παιχνίδια.
Γιατί, μπορεί να έφτασες 33 χρονών μαντράχαλος, αλλά το παιδί μέσα
σου δε σταμάτησε να ταυτίζεται με σούπερ ήρωες. Τους θαυμάζεις από τότε που
θυμάσαι τον εαυτό σου. Και έχεις και την τύχη πλέον να τους θαυμάζεις μέσα από
τη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη πιο ρεαλιστικούς από ποτέ, άρα και η δυνατότητα
ταύτισης με αυτούς είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Δεν είναι μόνο η ανάμνηση του να είσαι 8 χρονών και να είσαι
ντυμένος Zoro. Ούτε η (ομολογουμένως εξευτελιστική) εικόνα του να είσαι
ντυμένος Lion-o, από τους Thundercats, με το πλαστικό σου
σπαθάκι στην Τετάρτη δημοτικού. Μπορεί να ήταν δύσκολη η θέση σου όταν σε
κορόιδευαν τα «cool» παιδιά του σχολείου, αλλά ήξερες ότι αυτό έχει
ένα μεγαλύτερο υπόβαθρο.
Όταν ήσουν περίπου 10 χρονών, είδες την πρώτη ταινία Batman του Tim Burton.
Κάποια πράγματα, λόγω του νεαρού της ηλικίας, δεν τα κατάλαβες και κάποια άλλα
δε σε άγγιξαν. Αυτό όμως που σε γοήτευσε, ήταν η ιδέα ενός μασκοφόρου εκδικητή ο
οποίος τιμωρούσε το έγκλημα έχοντας το υπέρτατο κίνητρο του να δει τους γονείς
του να δολοφονούνται μπροστά του.
Όσο μεγάλωνες, ήξερες πως το να υπάρχει κάποιος που φοράει μια
μπλε στολή, πετάει ακτίνες από τα μάτια, πετάει και σηκώνει νταλίκες
στον αέρα με το ένα χέρι, είναι προσβολή για τη νοημοσύνη οποιουδήποτε
ανθρώπου. Και πώς να μην είναι άλλωστε, όταν έχουμε μάθει όλοι ν’ αντιδρούμε
αρνητικά στη θέαση του διαφορετικού, που σημαίνει πως, ακόμα κι αν όντως υπήρχαν,
η αποδοχή τους στην κοινωνία θα ήταν κάτι τρομερά δύσκολο.
Σου δίνουν ελπίδα. Σε αντίθεση με την μετριότητα και τη ρουτίνα
της καθημερινότητας, το να βλέπεις κάποιον να σώζει ένα παιδάκι πετώντας μέσα
από ένα φλεγόμενο κτήριο, δηλαδή κάτι που δε θα μπορούσε κάποιος να κάνει στην
πραγματικότητα, σου έδινε ελπίδα. Υπάρχει
μια γοητεία στο αδύνατο.
Όταν έβλεπες στο σχολείο να έχουν στριμώξει σε μια γωνιά ένα
αδύνατο παιδάκι οι νταήδες της τάξης, φανταζόσουν ότι πετούσες τα γυαλιά σου
και από Clark Kent γινόσουν Superman και το
υπερασπιζόσουν από την αδικία.
Το ίδιο όταν έβλεπες ένα αυτοκίνητο να περνάει το κόκκινο και να
χτυπά τον ανυπεράσπιστο πεζό.
Δεν μπορούσες να κάνεις όμως κάτι. Όχι στον πραγματικό κόσμο. Το
μόνο πράγμα στο οποίο έβρισκες παρηγοριά ήταν ότι υπάρχει ένας κόσμος στον
οποίο αποδίδεται δικαιοσύνη, αφού στον πραγματικό κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο.
Θα ήθελες να ήσουν σαν τον Flash, να τρέχεις σαν την
αστραπή και σε 10″ να είσαι σπίτι σου από τη δουλειά. Θα ήθελες να πετάς
και να είσαι σ’ ελάχιστη ώρα στην άλλη άκρη του κόσμου. Πέρα από τα ιδιοτελή
κίνητρα, όμως, του να έχει κανείς υπερδυνάμεις, είναι ασύγκριτο το συναίσθημα
του να φοράς μια μάσκα και να κάνεις κάτι γι αυτούς που χρειάζονται βοήθεια, να
είσαι εκεί γι αυτούς όταν η πλειονότητα του κόσμου απλά αδιαφορεί.
Είμαστε ικανοί να σταματάμε δίπλα από ένα τροχαίο για να βλέπουμε
το φλεγόμενο πτώμα, αλλά όχι ικανοί για ν’ ανταποκριθούμε στην παραμικρή ικεσία για βοήθεια από κάποιον συνάνθρωπό μας.
Είναι απόλυτα φυσικό να καταφεύγουμε στον κόσμο των comics,
ταινιών, animation στα οποία κυριαρχούν οι super heroes.
Είναι ένας τρόπος να βρίσκουμε δικαιοσύνη έστω και στη φαντασία μας, όπως κι
ένας τρόπος να καλύπτουμε την ανασφάλεια μας. Παρ’ όλο που ένας ήρωας στην πραγματική ζωή, όπως κάποιος που παλεύει
να συντηρήσει την οικογένεια του με 500 ευρώ μισθό, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα
από τον Batman και τον Iron Man.
Συνήθως δε δίνεις σημασία στα memes του Internet.
Ποτέ όμως δεν έδινες. Όμως αυτό ήταν σωστό: οι ήρωες δε χρειάζεται να είναι αληθινοί για να είναι σημαντικοί.
