Οι παλιές
αγάπες, οι μεγάλες, ως γνωστόν, πάνε στον παράδεισο. Το διαβάσαμε, το
τραγουδήσαμε, το ζήσαμε, το γράψαμε.
Σε μερικές απ᾽
αυτές τις αγάπες, κλείνουμε την πόρτα ερμητικά, δίνουμε και το κλειδί στον Άγιο
Πέτρο και τελειώσαμε.
Σε κάποιες
άλλες, η πόρτα μένει μισάνοιχτη, όχι γιατί πρόκειται να ξανανοίξει, αλλά γιατί
υπάρχει κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου το «what if», το τι θα μπορούσε να
είχε συμβεί, το πώς τελείωσε έτσι άδοξα μια τέτοια αγάπη.
Μένουν, λοιπόν,
εκεί, ήσυχα και σιωπηλά. Εσύ συνεχίζεις τη δική σου ζωή με τον επόμενο ή την
επόμενη, μέχρι να βρεις τον έναν ή τη μία με τους οποίους θέλεις να περάσεις το
υπόλοιπο της ζωής σου.
Και μια ωραία
πρωία σκάει το τηλεφώνημα, το μήνυμα, το κουτσομπολιό στο δρόμο: «Ξέρεις πως
παντρεύεται ο Νίκος;»
Σου πέσε το
«προσκλητήριο» απ᾽ τα χέρια, όχι δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν; Ή μήπως θες να
πας να τον αρπάξεις απ᾽ την άλλη, να τη ρωτήσεις με τα μάτια δακρυσμένα, με
ποιο δικαίωμα… Ποια είναι η αληθινή σου αντίδραση πέρα από το αδιάφορο «α,
μπα!» που θα πεις στον κάθε καλοθελητή που σου έτρεξε τα νέα για να δει
αντίδραση;
Υπάρχει η πραγματική «α, μπα!» αντίδραση. Λογικός
άνθρωπος είσαι, ξέρεις πως υπάρχει ζωή και μετά από σένα. Αν ο Νίκος ήταν για
σένα ένα απλό φλερτ, αν χωρίσατε ήρεμα κι απλά, φυσικά και θα παντρευτεί και
μπράβο του.
Υπάρχει η αντίδραση-Κατίνα: «Μπα… Πώς τα
κατάφερε και τον τύλιξε; Έγκυος θα ᾽ναι!»
Είναι η αυτόματη
αντίδραση γιατί έχουμε αυτό τ᾽ ανταγωνιστικό μέσα μας. Αδύνατον να την
ερωτεύτηκε τόσο πολύ, να βρήκε σ᾽ αυτήν κάτι που δε βρήκε σε σένα, ή, τέλος
πάντων, να ήταν η σωστή κοπέλα στη σωστή στιγμή. Απ᾽ την άλλη βέβαια, είναι
πολύ πιθανό να τον «τύλιξε» όντως έτσι. Μαγκιά της -εσύ δεν ήθελες έτσι και
μπράβο σου!
Υπάρχει η αντίδραση «όσα δε φτάνει η αλεπού…»,
όπου σκέφτεσαι με «ανακούφιση» πως γλίτωσες!
Θυμάσαι πώς ροχάλιζε;
Πώς δεν ξεκολλούσε απ᾽ το κομπιούτερ; Την προσκόλληση στη μαμά του; Την αδελφή
του που σου έσπαγε τα νεύρα;
Να τον χαίρεται,
λοιπόν, κι αυτόν και το σόι του! Μπράβο της που τον ανέχεται, κάτσε να τον δει
και στα κακά του! Κάτσε να δει τη γλύκα. (Μπορεί, ξέρεις, να την έχει δει και
να μην την πειράζει. Κομμάτια ενός παζλ είμαστε όλοι μας, μερικά ταιριάζουν
καλύτερα από άλλα.)
Τι γίνεται, όμως, αν ο Νίκος ήταν ο μεγάλος σου έρωτας;
Τι γίνεται όταν πίσω απ᾽ το χαμόγελο κρύβεται ένα πονεμένο «γιατί όχι εμένα;».
Όταν συνειδητοποιείς πως το «σ᾽ αγαπάω μα δεν παντρεύομαι» σήμαινε δεν
παντρεύομαι εσένα;
Όταν στο μυαλό
σου έρχονται οι νύχτες μπροστά στο τζάκι, όταν σου χάιδευε τα μαλλιά κι εσύ
κρυφά σκεφτόσουν πως θα μπορούσες να μείνεις εκεί για πάντα, ενώ τα παιδιά σας,
που είχες φανταστεί ως ολοκλήρωση αυτής της γλυκιάς εικόνας, κοιμούνται ήσυχα
στο δωμάτιο τους.
Όταν στο μυαλό σου έρχονται τα λόγια του που σ᾽
έκαναν να νιώθεις πιο ψηλή, πιο όμορφη, πιο μοναδική. Όταν χανόσουν στις
στιγμές και ορκιζόσασταν αγάπη για πάντα. Όταν έλεγε πως δεν μπορεί να ζήσει
χωρίς εσένα. Τα λέει τώρα σ᾽ αυτήν;
Τι σημαίνει,
τελικά, αυτό το «για πάντα»; Πώς είναι δυνατόν το «πάντα» να έχει ημερομηνία
λήξης και τώρα να παντρεύεται κάποιον άλλον; Πότε πρόλαβε αυτός ο άλλος να
μάθει όλα τα μικρά μυστικά που κάνουν ένα ζευγάρι, ζευγάρι;
Θα πάνε τώρα
μαζί στο εξοχικό; Θα κοιμηθεί στο κρεβάτι που κοιμόσασταν μαζί; Μπορεί να
χωρίσατε, μπορεί να έχει περάσει καιρός, αλλά κάπου μέσα στο μυαλό σου,
τροφοδοτούμενη από εκείνη τη χαραμάδα της πόρτας του παραδείσου, είναι η
παράλογη κτητικότητα.
Πώς μπορεί να
παντρευτεί τον Νίκο «σου»; Θα έπρεπε να είσαι εσύ στα σκαλιά της εκκλησίας, εσύ
να κρατάς την ανθοδέσμη με τους ηλίανθους, εσύ να δοκιμάζεις γοβάκια…
Όταν χώρισες είχες το δικαίωμα να κλάψεις, να
χτυπήσεις, να κλειστείς στο σπίτι σου. Τώρα; Τώρα δεν μπορείς, δεν πάει,
δεν έχεις δικαίωμα. Αντιλαμβάνεσαι πως, πλέον, η πόρτα έκλεισε οριστικά και τελικά
κι ερμητικά κι αμετάκλητα.
Σε πονάει περισσότερο αν σας χώρισε η μάνα του,
ή η απόσταση ή κάτι που δεν ήταν στα δικά σου χέρια. Θα μπορούσες να ήσουν εσύ
αλλά δε σας άφησαν να αγιάσετε! Έχεις κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο για να
κατευθύνεις την οργή ή την πίκρα σου.
Ή τελικά πονάει περισσότερο αν τον άφησες εσύ;
Πού να κατευθύνεις τότε την οργή σου; Αλλά κι αυτός; Γιατί δεν έτρεξε να σε
σταματήσει, να σε διεκδικήσει, να σε κρατήσει; Έτσι δεν κάνουν στους μεγάλους έρωτες;
Όχι, εσένα σ᾽ άφησε να φύγεις και τώρα παντρεύεται μια άλλη.
Πότε θα
κάτσουμε, επιτέλους, να τα βάλουμε στη ζυγαριά και να μοιράσουμε τις ευθύνες;
Αλλά ξέχασα! Αυτός τώρα ντύνεται γαμπρός και τίποτα δε τον νοιάζει πια.
Στο χωρισμό όπως και στο θάνατο, υπάρχουν πέντε
στάδια πριν έρθει η λύτρωση.
Πρώτα είναι η
άρνηση να το δεχτείς και να το πιστέψεις. Μετά έρχεται ο θυμός. Με ᾽κείνον, με
σένα, με την κατάσταση, μ᾽ αυτόν ή αυτά που σας χώρισαν.
Έπειτα έρχονται
τα «αν»: αν δεν είχες πει αυτό ή εκείνο, αν είχες δεχτεί αυτό ή εκείνο.
Μετά έρχεται η
κατάθλιψη. Όσο πιο πολύ τον αγάπησες, τόσο πιο πολύ διαρκεί. Αν είσαι μόνος
όταν ακούσεις το «χαρμόσυνο» ή αν είσαι σε μια σχέση που δε βλέπεις να οδηγεί
πουθενά, πάλι δύσκολα ξεπερνάς αυτό το στάδιο. (Παρεμπιπτόντως, μη πέσεις στο
λάκκο και τρέξεις εσύ να κάνεις πρόταση. Όταν αποφασίσεις να κάνεις κάτι τέτοιο
πρέπει να είναι δράση, όχι αντίδραση!)
Τέλος έρχεται η αποδοχή. Ό, τι πέρασε, πέρασε σωστά.
Μπορεί να πάρει χρόνο, μπορεί να πονάει για καιρό. Μπορεί στο βάθος του μυαλού
σου η μεγάλη σου αγάπη να είναι πάντα εκεί.
Και αν σκέφτεσαι πως σε σένα έλεγε ότι είσαι
μοναδική, να σου πω ένα μυστικό; Είσαι. Ούτως ή άλλως, άρα κι εκείνος το
εννοούσε. Απλά το «πάντα» είναι καμιά φορά παρόμοιο με το «σ᾽ ένα λεπτό» που το
εννοούμε, αλλά δεν το τηρούμε. Έχουμε λίγο πρόβλημα με την ώρα…
Μην εξιδανικεύεις την πρώην ή τον πρώην σου
επειδή δεν τον έχεις πια κι επειδή παντρεύεται κάποιον άλλον. Συχνά, όσο
περνάει ο καιρός, τόσο μας μένουν στο μυαλό τα μεγάλα, τα καλά, και ξεχνάμε τα
κουσούρια, τα προβλήματα, αυτά που μας χώρισαν. Είναι ένα τρικ του μυαλού μας
για να μένει καθαρή η καρδιά μας, όχι για να βασανιζόμαστε!
Άλλωστε, ίσως κάτι να ξέρει κι η Αdele: «Νever mind, I’ll find someone like you…»
