Η κρυφή ιστορία της Κατερίνας Π.
«Υποτίθεται πως θα με καθησύχαζες! Τι σόι
φίλη είσαι εσύ;»
«Η καλύτερη. Κι αν θες την αλήθεια, το όλο
σκηνικό δε σε καθιστά ηλίθια. Μονάχα τσούλα. Τουλάχιστον σε παράτησε. Κάτι
είναι κι αυτό.»
Κάθομαι
και κοιτάω με τις ώρες τα μηνύματά της. Έχει δίκιο. Τσούλα! Ναι, αυτό είμαι.
Κατέστρεψα εμένα και την οικογένειά μου, γιατί ακριβώς; Για ένα πήδημα. Για ένα
άγριο και παθιασμένο πήδημα. Με ποιον; Με τον αρραβωνιαστικό της αδερφής μου.
Πώς
μπόρεσα να το κάνω εγώ αυτό;
Η πουτάνα η ζωή, αν θέλει, σου
επιφυλάσσει πολύ περίεργα παιχνίδια. Δεν περίμενα, όμως, πως το παιχνίδι της με
μένα θα ήταν τόσο σκληρό. Δεν ήμουν σε θέση να γνωρίζω πως τη μέρα που
συνάντησα τον αρραβωνιαστικό της μικρής μου αδερφής, συνάντησα έναν μελλοντικό
εραστή. Δεν μπορούσα να φανταστώ, όταν άνοιξα την πόρτα, πως η χημεία μου μ᾽
αυτόν τον τύπο θα ήταν τόσο δυνατή.
Άρχισα να φοβάμαι. Ξύπνησαν καλά κρυμμένα
ζωώδη ένστικτα. Αναρωτιόμουν μήπως είναι ιδέα μου. Μήπως είμαι επηρεασμένη απ᾽
τον πρόσφατο χωρισμό μου. Μήπως είχα ανάγκη τη συντροφικότητα.
Ποιον κοροϊδεύω; Ανάγκη για
σεξ είχα. Για σκληρό, άνευ συναισθήματος σεξ. Και το πέτυχα.
Ένα βράδυ χτύπησε το κινητό μου.
Ήταν αυτός. Ήταν κάτω από το σπίτι μου και περίμενε να του ανοίξω. Χωρίς πολλές
κουβέντες και φυσικά χωρίς ενδοιασμούς του άνοιξα την πόρτα. Δε χρειάστηκαν
πολλά πράγματα. Δε χρειάστηκαν εξηγήσεις, ούτε δικαιολογίες. Δε χρειάστηκαν καν
λόγια. Με κόλλησε στον τοίχο κι αφέθηκα στο κάλεσμα του.
«Είναι η μικρή μου αδερφή!»,
προσπάθησα να του πω, όμως δε τόλμησα.
Δεν ήθελα. Δεν μπορούσα. Δε με
ένοιαζε. Δεν ξέρω. Πάρ᾽ το όπως θες. Δεν ένιωθα τύψεις. Αντιθέτως! Δε
στεναχωριόμουν όταν με έγδυνε ή όταν με φιλούσε. Δε μ᾽ ενοχλούσε το γεγονός πως
είναι ο αρραβωνιαστικός της αδερφής μου, όταν κυλίστηκα μαζί του στο κρεβάτι.
Δε με ένοιαζε όταν τον ένιωσα βαρύ επάνω στο σώμα μου.
Ήμουν ολοκληρωμένη εκείνη τη
στιγμή. Είχα καλύψει όλα τα κενά, αν και με τον λάθος τρόπο. Είχα δώσει σάρκα κι
οστά σε μια ανομολόγητη φαντασίωση μου.
Καταλαβαίνεις;
Είχα κάνει σεξ με τον αρραβωνιαστικό της αδερφής μου, και δε με ένοιαζε. Πόσο
ξετσίπωτη μπορεί να είναι μια γυναίκα; Ίχνος στεναχώριας δε με κατέκλυσε.
Αντιθέτως το απόλαυσα και το σεξ αλλά και το τσιγάρο μετά.
Κανένας
δε μιλούσε. Προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε με λόγια αλλά ήταν φύσεως αδύνατο.
Τα κορμιά μας είχα πει όσα ακριβώς χρειάζονταν.
Βλέπεις;
Το έβλεπα φυσιολογικό το όλο θέμα. Βαθιά μέσα μου πίστευα πως θα συνεχιζόταν,
αλλά έκανα λάθος.
Έσβησε το
τσιγάρο του, ντύθηκε γρήγορα-γρήγορα και χωρίς καν να με κοιτάξει, είπε αργά
και καθαρά: «Ήταν ένα λάθος! Δεν πρόκειται να ξαναγίνει. Δε θέλω να σε ξαναδώ.
Αντίο!».
Ο ήχος
της πόρτας μ᾽ επανέφερε στην πραγματικότητα. Για κάποιο λόγο ήξερα πως όλα όσα
είπε, τα εννοούσε.
Πώς
μπόρεσα να το κάνω εγώ αυτό;
την αδερφή μου;
Πώς πίστεψα πως, ίσως, να είχε
μέλλον αυτή η σαρκική ένωση; Πώς μπόρεσα για ένα καπρίτσιο, για ένα ανομολόγητο
πάθος να καταστρέψω τον άνθρωπο που αγαπάω πιο πολύ στον κόσμο;
Πουτάνα σάρκα! Είμαστε όλοι
έρμαια της δύναμής σου. Τι κι αν προσπαθούμε ν᾽ αντισταθούμε στους πειρασμούς,
εσύ πάντα θα μας έχεις υποχείριά σου. Τι και αν το πνεύμα και
η ψυχή φωνάζουν πως είναι λάθος;
Η ικανοποίηση της υλικής μας
υπόστασης είναι το πιο ισχυρό και το πιο ύπουλο πράγμα πάνω σ᾽ αυτόν τον μάταιο
κόσμο. Μπροστά στην ικανοποίησή σου, δε λογαριάζουμε κανέναν και τίποτα.
Αφηνόμαστε στην ηδονή και κουκουλώνουμε τους φραγμούς.
Είναι αργά πια για μένα. Ο χρόνος
δε γυρίζει πίσω και τελικά ίσως να μην την αξίζω τη συγχώρεση.
