Δε
σου είπε κανείς να σβήσεις τα πιστεύω σου. Κανείς να σταματήσεις να περπατάς
στο δρόμο που ‘χεις πάρει.
Είσαι,
όμως, ένα μικρό παιδί και, πού και πού, χρειάζεσαι την καθοδήγηση. Χρειάζεται ν’ ακούς. Χρειάζεται να μάθεις
κι άλλα για να συνεχίσεις να περπατάς στο δρόμο σου, κι ας παρεκκλίνεις.
Αυτό δεν είναι κακό, να ξέρεις.Κακό θα ήταν να ξέρεις πού πας. Τι ουσία θα είχε, να πηγαίνεις σ’ ένα μέρος
που ξέρεις τι θα φέρει; Μάταιος κόπος. Τίποτα για να μάθεις. Τίποτα καινούργιο.
Έτσι δε συμβαίνει και στις σχέσεις μας; Εσένα ρωτάω μικρό παιδί, που με
διαβάζεις!
Μην παραξενεύεσαι που σε φωνάζω
έτσι. Μπορεί να μην ταιριάζει η προσφώνηση στην έξω όψη σου, ταιριάζει, όμως μέσα
σου.
Τα
μικρά παιδιά, εξαιτίας του λιγοστού της ζωής τους, συνέχεια απορούν, ρωτάνε και
μαθαίνουν. Θέλουν να μάθουν. Δε φοβούνται. Τους
αρέσει αυτό το παιχνίδι. Βρίσκουν το γόητρό τους εκεί. Ποιος θα μάθει
περισσότερα, ποιος θα κερδίσει ή ποιος θα χάσει τα πιο πολλά.
Εσύ
πάλι, υποτίθεται ότι έχεις ζήσει περισσότερο. Είχες απορίες, αλλά κάπου στη μέση
της διαδρομής έπαψες να ρωτάς. Έπαψες να μαθαίνεις.
Δε θες να μάθεις. Φοβάσαι! Σταμάτησε να
σ’ αρέσει αυτό το παιχνίδι. Δε σε γοητεύει πια. Κι έχασες. Ξανά και ξανά.
Μα, το
μικρό παιδί είναι ακόμα εκεί. Γεμάτο λάθη. Γεμάτο ανασφάλειες. Κι έχει κρυφτεί.
Κατ’ εξοχήν παιδικό παιχνίδι. Μα τώρα, δεν
κρύβεται για να παίξει. Κρύβεται γιατί φοβάται. Φοβάται μην τυχόν χάσει ξανά σ’
επόμενη παρτίδα παιχνιδιού.
Τώρα βλέπεις την ομοιότητα;
Κάποτε
έχασες και ξεκινήσεις να χτίζεις το κάστρο σου. Λίγο-λίγο κάθε μέρα. Τα τείχη
γίνονταν όλο και ψηλότερα. Οι πόρτες λίγες κι επτασφράγιστες, για να μην
καταφέρουν να μπουν μέσα οι εχθροί. Οι
παλιοί εχθροί. Αυτούς φοβάσαι. Τους καινούργιους δεν τους ξέρεις. Δεν μπορείς να
τους ξέρεις. Αν δεν ανοίξεις την πόρτα να μπουν, δε θα τους ξεχωρίσεις.
Αυτό
δεν κάνεις και τώρα;
Κάποτε
πόνταρες σε κάποιον. Τα πόνταρες όλα και τα έχασες. Σε μια παρτίδα μονάχα.
Τόσο εύκολα. Τόσο γρήγορα.
Έφυγες
τρέχοντας από ‘κει που θεωρούσες σπίτι σου. Σε τρόμαζε πια αυτό. Δεν ήταν δικό
σου πια κι αποφάσισες να φτιάξεις άλλο. Ένα σπίτι με κάγκελα τριγύρω και με μια πόρτα που ήταν πάντα καλά
κλειδωμένη.
Μια
μέρα γύρισες κι η πόρτα ήταν μισάνοιχτη, λες και κάποιος είχε καταφέρει να
μπει. Μεγαλύτερος ο τρόμος. Κάποιος
μπήκε μέσα. Στο σπίτι σου. Χωρίς να σε ρωτήσει, χωρίς να τον αφήσεις. Απλά
μπήκε. Εσύ, τόσο καιρό, βασανιζόσουν να κλείσεις κάθε χαραμάδα που είχε μείνει
ανοιχτή κι αυτός, με μια ανεπαίσθητη ευκολία, απλά μπήκε. Σαν τον κλέφτη
που δεν πήρες ποτέ χαμπάρι.
Μη
βιάζεσαι να του καταλογίσεις ευθύνες που εισέβαλε έτσι στο σπίτι σου. Μη
βιάζεσαι να κατηγορήσεις τον εαυτό σου ότι δε γύρισε καλά το κλειδί στην πόρτα.
Όπως
και σε ‘σένα, έτσι και σε μένα, το μυαλό μου είναι το σπίτι μου. Το δικό μου σπίτι
είναι αυτό. Είναι σε μια διαρκή ησυχία και κάθε που πάει κάποιος να το ταράξει,
διπλοκλειδώνω και δε βγαίνω από εκεί.
Είναι γεμάτο από μένα. Τις σκέψεις, τα θέλω, τις συνήθειες μου. Είναι έτσι
φτιαγμένο για να χωράει εμένα.
Άπαξ
όμως και καταφέρεις να μπεις, θα φοβηθώ, να ξέρεις. Πολύ. Απότομα οι άμυνές μου θα υψωθούν. Δεν το κάνω επίτηδες. Έχω μάθει
έτσι. Δεν μπορείς να με κρίνεις γι’ αυτό και δεν στο επιτρέπω.
Όμως,
αν θες να μάθεις το γιατί, αν θες να κάτσεις να μου μιλήσεις, εγώ θα προσπαθήσω
να σ’ ακούσω. Αν θες, θα κάνω λίγο χώρο και για σένα. Αν μου μιλάς, οι άμυνές μου σιγά-σιγά θα λιγοστεύουν. Το πεδίο
μάχης θα ξεκινήσει να εξαφανίζεται.
Όλα
αυτά όμως, υπό μια προϋπόθεση.
Να θέλεις να μάθεις. Να θέλεις
να καταλάβεις. Να θέλεις να μου μιλάς. Μόνο έτσι θα με κάνεις να θέλω να σ’
ακούω.
Αυτοί
που ξέρουν να μιλάνε, είναι λίγοι. Οι περισσότεροι κρίνουν.
