⚠️ Το άρθρο που ακολουθεί περιέχει αλήθειες που μπορεί να σε κάνουν να γελάσεις, να κλάψεις ή να σε ωθήσουν να πάρεις τηλέφωνο το αφεντικό σου και να του ζητήσεις… ευγενικά ν’ αναθεωρήσει. Αν είσαι έτοιμος να μπεις στην ελληνική, εργασιακή σεζόν, φόρα κράνος, πάρε νερό και καλή τύχη!
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, επί ένδοξες εποχές ελληνικής τηλεόρασης, που έβλεπα μια χιουμοριστική ταινία με σκλάβους στην Αίγυπτο, την περίοδο που χτίζονταν οι περιβόητες Πυραμίδες. Ο ήλιος έκανε την άμμο χόβολη κι αυτοί οι έρημοι έπρεπε να μείνουν εκεί, διψασμένοι, εξουθενωμένοι, ταλαιπωρημένοι και να μεταφέρουν γιγάντιες πέτρες μέσα στο λιοπύρι. Το μαστίγιο να κάνει ”καπςςςςς”, ”χπςςςςς” στον αέρα και στις πλάτες των δούλων για να μην τεμπελιάζουν και να συνεχίσουν το έργο, δίχως έλεος.
Αν τολμούσε κάποιος να πεθάνει απ’ την κούραση, τη θέση του έπαιρνε είτε κανένας παππούς που πήγαινε-δεν πήγαινε τα πόδια του, ή το ανήλικο παιδί του σκλάβου, που σκάλιζε ένα παγόνι σε μια αιγυπτιακή πέτρα, καθώς περίμενε να τελειώσει ο πατέρας τη δουλειά για ν’ απολαύσουν τηγανητό σκαθάρι με θέα τον Νείλο!
Σήμερα το σκηνικό έχει γυαλιστεί κι αντί για μαστίγια έχουμε KPI, growth bussiness coaches που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια με καλογυαλισμένα τσιτάτα και θεωρίες (αλλά μόνο θεωρίες), έχουμε plans, οργανογράμματα, κι άλλα οργανογράμματα, τσακωνόμαστε κυριλάτα με emails κι υπογράφουμε και ”με εκτίμηση” κι ωσάν new-wave ενεργειακοί που είμαστε, πετάμε και τις πέτρες του Βραχμαπούτρα να δούμε αν η μέρα είναι ευνοϊκή για νέες συνεργασίες.
Αυτά στον νέο εργασιακό κόσμο. Σήμερα θα μιλήσουμε για την ατόφια, καθαρόαιμη, διαχρονική εις πάντας τους αιώνας ελληνική σεζόν και πραγματικότητα! Που ξεκινάς σαν αρνάκι, άσπρο και παχύ και μετά το πέρας ταύτης γυρνάς στο σπίτι σου πιο μαύρος και ταλαίπωρος κι από τον Σιρίλο που τρώει άκυρο από τη Μαρία Χοακίνα (90s call)!
Τα τελευταία χρόνια με αποκορύφωμα τη φετινή νίλα, οι επιχειρηματίες βγαίνουν στας τηλεοράσεις και λένε πως δε βρίσκουν άτομα, δεν πάει άνθρωπος για δουλειά, ο τουριστικός κόσμος έχει πάρει την κατιούσα και γενικά φταίει ο μέσος Έλληνας τεμπέλης κι η καταραμένη Gen Z που προτιμά να βλέπει Unboxholics και Χταπόδια, παρά να σύρει το κορμί της να πάει να δουλέψει. Αχάριστοι νεανίες κι εχθροί της προόδου είστε, παλιοτόμαρα!
Ολόκληρο σπίτι σου δίνουνε, βρε τενεκέ! Το λέει κι η αγγελία! Παρέχεται διαμονή. Με συγκάτοικο για να μην νιώθεις μόνος. Πας εκεί κι αισθάνεσαι πως πήγες κατασκήνωση, μιας και στην καμαρούλα 2Χ3 που λέει και το άσμα, θα ζήσεις για τους επόμενους μήνες με τουλάχιστον 6 άτομα, μια φωλιά κατσαρίδες ή λόχο με ακρίδες, μυρμήγκια και τον Νιόνιο τον Speed, το γνώριμο ποντίκι, που έγινε μασκότ και θαμώνας για μια μαλάρια στα γρήγορα.
Μην τολμήσεις να παραπονεθείς! ”Κι εμείς έτσι ξεκινήσαμε, δεν πάθαμε τίποτα, που τα θέλετε όλα έτοιμα”. Εσύ, όμως, παθαίνεις και το καταπίνεις. Όπως κατάπινες και τα φασολάκια της μάνας σου που κολυμπούσαν στο λάδι. Και για τους μήνες που έπονται θα τρως ψωμί προηγούμενης εβδομάδας που έγινε μπομπότα και ρίγανη απ’ το χωριό γιατί έχει ”φαρμακευτικές ιδιότητες”. Τουλάχιστον να γλιτώσεις την ηπατίτιδα.
Ας όψεται, λες! Θα βγάλεις το χαρτζιλίκι σου και θα ρίξεις καμιά βουτιά στη θάλασσα! Να βγει η ταμπέλα ”AND NOW LAUGHS” για το ακροατήριο, παρακαλώ! Ποιο μπάνιο; Την αυγή θα τη βλέπεις μια φορά και πάλι την επόμενη για να μη συνηθίζεις. Θα έχεις όλον τον χρόνο να σκεφτείς τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις κι ο μόνος ήλιος που θα δεις, είναι εκείνος σε σχήμα λεκέ απ’ το τηγάνι της κουζίνας ή από τον ιδρώτα.
Δεν πειράζει, θα πληρωθώ τουλάχιστον τις υπερωρίες, μονολογείς! Τώρα είμαστε και στην εποχή της κάρτας εργασίας. Όλα είναι νόμιμα, καθαρά και διαφανή! Τι τον πέρασες τον εργοδότη σου, ρε; Είναι κανάς χτεσινός; Έχει χυθεί αίμα, σκέψη και περισυλλογή για να ξεγελά το ελληνικό δημόσιο! Θα χτυπάς την κάρτα σου όταν πας, θα την χτυπάς κι όταν φεύγεις, αλλά θα είναι σαν να φεύγεις! Κι αν τύχει και μπει καμιά επιθεώρηση, σαν σωστός επαγγελματίας θα πας αυτοβούλως να κρυφτείς στο ψυγείο με τα μπιφτέκια! Γιατί έτσι χτίζουμε το business κούτελό μας για να ζητήσουμε ρεπό, όταν αύριο-μεθαύριο θα γεννά η γυναίκα μας!
Κι αν ψάξεις να βρεις το δίκιο σου, ο mega-chief της επιθεώρησης, έχει τον δικό σου, μπάρμπα απ’ την Κορώνη. Με ένα κατοσταρικάκι κάτω απ’ το τραπέζι, αμέσως δεν υπάρχεις πουθενά! ‘‘Λείπεις με ασθένεια” και φέρεσαι βλαπτικώς προς την επιχείρηση που σε ταΐζει, μπαγλαμά! Για αυτό και θα τιμωρηθείς όχι με απόλυση (γιατί είμαστε εν μέσω σεζόν) αλλά με περικοπή μισθού!
Μα, κυρ Αλέκο μου! Έναντι στο έναντι με έχεις! Από πού να κόψω; Ημιδιατροφή έλεγες και μου δίνουν για πρωινό ένα μπολ πατατάκια! Δε βγαίνω καθόλου! Στέλνω χρήματα και στην κακομοίρα την γιαγιά μου που είναι σε μηχανική υποστήριξη! Να τη βγάλεις από την πρίζα, τζάμπα καίει ρεύμα, δε θέλω να απασχολείς τον άνθρωπο με τέτοιες λεπτομέρειες που δεν τον ενδιαφέρουν. Ο χρόνος είναι χρήμα. Κι αυτή τη στιγμή βάζεις την επιχείρηση μέσα.
Θες δώρο Πάσχα; Και επίδομα αδείας θέλεις; Πολύ καλά, θα τα έχεις, μιας και έτσι ορίζει ο νόμος! Πετάξου, όμως μια στιγμούλα, μέχρι το ATM, κάνε τα ανάληψη και φέρτα πίσω, γιατί εσύ τα βγάζεις από τα πουρμπουάρ. Ο εργοδότης δεν παίρνει τίποτα. Δεν κατάλαβα; Τι σόι οικογένεια είμαστε, αν δε στηρίζουμε ο ένας τον άλλον; Α! Πιτσιρικά, για να μην ξεχάσω! Πέρνα μία απ’ το περίπτερο να πάρεις και τσιγάρα και γράφτα, θα τα βρούμε στο τέλος της σεζόν!
Κι αν νομίζεις πως στην γαλέρα έχεις συμμάχους, γελιέσαι πικρά! Γιατί πολλές φορές εκείνοι που στέκονται δίπλα σου στο πόστο, στέκονται και λίγο πιο δίπλα στην εργοδοσία, τόσο ώστε να ψιθυρίσουν ”με βαριά καρδιά” πως αυτός ο ελεεινός εργαζόμενος, τόλμησε να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του πως άλλα του είπαν κι άλλα του τάξανε, συμφωνώντας πως είσαι ένας αχάριστος, αγνώμων ρεμπεσκές. Γιατί ο σεζονίστικος, εργασιακός χώρος δεν είναι ομάδα, είναι Survivor. Κι εσύ δεν είσαι αυτός που έχει την ασυλία στο συμβούλιο της Φυλής.
Άλλοι πάλι σωπαίνουν. Βλέπουν το παράλογο, το ζουν, το μυρίζονται αλλά πού να τρέχεις τώρα στα δικαστήρια; Όποιος μιλάει είναι το πρόβλημα, όποιος σωπαίνει είναι επαγγελματίας!
Μέσα στην απόλυτη ομερτά του τουριστικού τρόμου, γεννιέται η ελληνική συναδελφικότητα: λίγος φόβος, λίγη πίκρα, λίγο ρουφιανιλίκι, λίγο παστίτσιο. Όλα δουλεύουν ρολόι. Χωρίς μπαταρία.
Μη σε παίρνει από κάτω γιατί το θερινό blockbuster θα φτάσει κάποια στιγμή στο τέλος του κι εδώ είμαστε όλοι ένα group therapy! Καθένας μας έχει να μοιραστεί τις δικές του ιστορίες, που στα χρόνια που δουλεύουμε έχουμε δει κι ακούσει παράλογα πράγματα κι όμως είμαστε ακόμα εδώ έχοντας σώας τας φρένας! Να θυμάσαι πως υπάρχουν και χειρότερα, όπως η επόμενη σεζόν.
Η δουλειά δεν είναι χάρη. Δεν είναι ευλογία που μας χαρίζεται, ούτε σταυρός που πρέπει να κουβαλάμε στωικά. Είναι συμφωνία. Ανθρώπινη κι ανταποδοτική. Όχι εκβιαστική. Για να συμβαδίσουμε, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι κανένας δεν είναι μηχανή. Ότι δεν είναι παράλογο να ζητάς τον μισθό που σου αντιστοιχεί, το ρεπό που σου ανήκει, τον σεβασμό που οφείλεται σε κάθε άνθρωπο που ιδρώνει για να βγει η μέρα.
Όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά είναι αρκετοί αυτοί που κάνουν το παράλογο να μοιάζει κανονικότητα. Που ορίζουν το ανθρώπινο ως αδυναμία ή αντιεπαγγελματικό. Οπότε, εσύ, κύριε εργοδότα, πριν μιλήσεις για τεμπελιά ρώτα τον εαυτό σου αν στ’ αλήθεια θ’ άντεχες να υπομένεις αυτά που ζητάς από τους άλλους, πατώντας πάνω στην ανάγκη τους, γιατί δε δουλεύουν από hobby.
Η ατέλειωτη σιωπή κάποια στιγμή θα σπάσει. Κι όταν σπάσει, δε θα κάνει θόρυβο. Θα σε αφήσει με το μαστίγιο ανά χείρας, να προσπαθείς να τιμωρήσεις τον αέρα.
