Ήταν
μάλλον γραφτό να συμβεί…
Κανείς
δε θα μπορούσε να το αποφύγει, πόσο μάλιστα να τρέξεις πριν καν προλάβει να σε
δει. Αλλά όπως ο καιρός αλλάζει, έτσι κι
οι άνθρωποι.
Σε
είχα γνωρίσει μέσα σ’ ένα αέναο κύκλο. Ένα παιχνίδι της ζωής που νόμιζα ότι θα
σταμάταγε στ’ όνομά σου. Μου κόστισε πέντε χρόνια.
«Ίδιοι άνθρωποι, διαφορετικό περιτύλιγμα»,
συνήθιζα να λέω. Ποτέ δεν άλλαξε κι εγώ δείχνω ακόμα πιο τρελός επειδή πίστευα
ότι ήταν ένα μάθημα ζωής.
«Τρυφερός και γλυκός», συνήθιζε να λέει ο
κόσμος. Μάλλον «διαφορετικός», υπενθύμιζα στον εαυτό μου. Καθώς όσο περνούσε ο καιρός έχανα κι ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Συγκεκριμένα, πέντε κομμάτια που ποτέ δεν ξαναβρήκα, μαζί με στιγμές που
ξεγλιστρούσαν. Γιατί; Επειδή εγώ επέλεξα να με χαραμίσω κι οι άλλοι απλώς να με
επιλέξουν.
Το
θέμα δεν είναι να παίξουμε μια τραγωδία, αλλά να σταματήσουμε ν’ αναλωνόμαστε
σε καταστάσεις που δε τραβάνε, πριν να είναι αργά.
Ήταν γραφτό να σε ξανασυναντήσω στο ίδιο
μέρος, την ίδια περίοδο. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα, παρ’ όλο που το
ένστικτό μου ήταν για μια ακόμη φορά εκεί για να μου υπενθυμίσει ότι δεν το
γλύτωνα.
Στάθηκες μπροστά μου σ’ ένα χορό που δε
ζητούσα παρτενέρ. Προτιμούσα να το κάνω μόνος μου. Ο χορός για μένα είναι
έκφραση ψυχής και για μια ακόμη φορά δεν το σεβάστηκες και το παραβίασες. Τα
μελαχρινά σου μαλλιά στην ίδια φόρμα, όπως σε άφησα, μ’ ένα τζίν πουκάμισο κι
ένα μαύρο παντελόνι. Για να δέσεις το
περιτύλιγμα της μιζέρια σου είχες ένα καινούργιο κόκκινο παπιγιόν. Κόκκινο σαν
το πάθος που το ξέχασες στην πορεία.
Γύρισες. Χαμογέλασες σε φάση να τα
ξαναβρούμε. Εγώ γύρισα πλάτη γιατί δεν ήθελα να σε βλέπω. Αηδίαζα και θύμωνα με
τον εαυτό μου κι έτσι έκανες κι εσύ. Δε σου έδινα σημασία γιατί πέρναγα καλά με
την παρέα μου. Όμως κάποια στιγμή, πλησίασες κι άλλο, γύρισα σε μια προσπάθεια
να πάω με το ρυθμό και με τη σειρά μου σ’ έκανα στροφή.
Σε κοίταξα στα μάτια και σου είπα
επιτακτικά ένα «φύγε». Εσύ δεν το κατάλαβες και συνέχισες το κομμάτι σου.
Νόμιζες ότι δεν είχα αλλάξει και πλησίασες πιο κοντά. Και τότε το
ξεστόμισα… «Σήκω και φύγε τώρα αλλιώς θα το κάνω να φανεί σαν ατύχημα».
Τότε διαγράφτηκε στα μάτια σου η απογοήτευση
επειδή δεν πέτυχες τον στόχο σου. Έφυγες
εντελώς απ’ το κλαμπ αλλά σιγουρεύτηκα, πριν κλείσεις την πόρτα, ότι είχα πάρει
απ’ τα χέρια σου το πέμπτο κομμάτι που κρατούσες τόσους μήνες. Την καρδιά…
Όλοι κάνουμε λάθος επιλογές, ωστόσο
παραμένουν ανθρώπινες πάνω απ’ όλα.
Το
θέμα είναι κατά πόσο καταφέραμε ν’ αλλάξουμε προς το καλύτερο. Πόσο σκληροί
γίναμε μέσα από δύσκολες καταστάσεις και πόσο επιλεκτικοί είμαστε πλέον με τους
ανθρώπους. Είτε αυτές είναι φιλίες, είτε σχέσεις.
Στη
ζωή σας πάντα να ψάχνετε τα 3Α.
Ανθρώπους που ξέρουν να Αγαπάνε και οι
πράξεις τους να βρίσκονται στα πλαίσια της Αλήθειας.
Όσο
για τους ανθρώπους που τους διακρίνει το θράσος, να τους λέτε:«Γιατί συνεχίζεις και με
κοιτάς επίμονα; Είμαι απλώς το παρελθόν σου!»
