Είναι πραγματικά απίστευτο πώς τα φέρνει η ζωή, έτσι δεν είναι; Σκέφτομαι συχνά την αρχή, τότε που ήμασταν απλά… φίλοι. Ναι, καλά άκουσες, φίλοι.
Δύο άνθρωποι που περνούσαν ατελείωτες ώρες μιλώντας για τα πάντα και για το τίποτα, γελούσαν μέχρι δακρύων με τις πιο ανόητες ιστορίες και μοιράζονταν μυστικά που κανείς άλλος δεν ήξερε.
Ήταν μια σχέση γεμάτη ανεμελιά και χαλαρότητα, χωρίς καμία πίεση, χωρίς καμία ταμπέλα.
Απλά εμείς.
Και κάτω από αυτή την επιφάνεια της φιλίας, υπήρχε κάτι άλλο, κάτι που σιγόκαιγε. Μια σπίθα που αργά αλλά σταθερά μετατρεπόταν σε φλόγα.
Κι οι δύο το νιώθαμε. Κάθε βλέμμα που κρατούσε λίγο παραπάνω, κάθε άγγιγμα που φαινόταν να έχει το δικό του νόημα, κάθε λέξη που ψιθυριζόταν με μια διαφορετική χροιά. Προσπαθούσαμε να το κρύψουμε. Από τους άλλους, αλλά κυρίως από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Φοβόμασταν να χαλάσουμε αυτή την ισορροπία που είχαμε βρει, να χάσουμε αυτή τη σπάνια φιλία, για κάτι που δεν ήμασταν σίγουροι αν θα λειτουργούσε.
Υπήρχαν στιγμές που αναρωτιόμασταν αν όλα αυτά ήταν απλά η φαντασία μας, αν κάναμε λάθος. Όμως η έλξη ήταν τόσο δυνατή, τόσο ακαταμάχητη, που τελικά δεν μπορούσαμε να της αντισταθούμε.
Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που όλα βγήκαν στην επιφάνεια. Δεν ήταν κάποια δραματική αποκάλυψη, ούτε ένα παραμυθένιο φιλί κάτω απ’ τα αστέρια. Ήταν πιο πολύ σαν ένα ταξίδι που φτάνει στον προορισμό του. Μια σιωπηλή συμφωνία, ένα βλέμμα που τα έλεγε όλα.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, δεν υπήρχε επιστροφή. Καταλάβαμε ότι αυτό που νιώθαμε ήταν αληθινό, βαθύ, και προορισμένο να εξελιχθεί.
Η φιλία μας μεταμορφώθηκε σ’ έναν έρωτα που μας παρέσυρε, μας μάγεψε και μας έκανε να νιώσουμε ολοκληρωμένοι με τρόπο που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί.
Και κοίτα μας τώρα! Από δύο χαλαρούς φίλους που έκρυβαν τα συναισθήματά τους, φτάσαμε να είμαστε ο ένας άνθρωπος του άλλου. Ζούμε κάτω απ’ την ίδια στέγη, μοιραζόμαστε την καθημερινότητα με όλες τις ομορφιές και τις δυσκολίες της.
Και το πιο απίστευτο από όλα;
Έχουμε το μωρό μας! Αυτό το μικρό πλασματάκι που ήρθε κι έδεσε τα πάντα, που έδωσε ένα νέο νόημα στην ύπαρξή μας, που έκανε την αγάπη μας να πολλαπλασιαστεί με τρόπους που δεν πιστεύαμε ότι ήταν δυνατόν.
Κάθε φορά που το κρατάω στην αγκαλιά μου, σκέφτομαι όλη αυτή την πορεία. Από την αρχική αμηχανία και τον φόβο, μέχρι την απόλυτη ευτυχία και την ολοκλήρωση που νιώθουμε τώρα.
Ο έρωτας δεν είναι μόνο τα κεριά και τα δείπνα. Είναι κι οι πάνες, τα ξενύχτια, οι ανησυχίες, αλλά πάνω απ’ όλα, είναι η σιγουριά ότι έχεις δίπλα σου τον άνθρωπό σου. Αυτόν που σε ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα, που σε στηρίζει σε κάθε βήμα και που σε κάνει να νιώθεις ότι ανήκεις. Είναι μια μαγική μεταμόρφωση, από φιλία σε οικογένεια, που δεν θα την άλλαζα με τίποτα στον κόσμο.
Είμαστε εμείς οι τρεις, μια οικογένεια που γεννήθηκε από μια κρυφή σπίθα και άνθισε σε μια αγάπη που ξεπερνά κάθε προσδοκία. Για πάντα και λίγο ακόμα.