Αν κι
έχουμε κατά καιρούς ασχοληθεί με τις συγκρούσεις, με τους καβγάδες και τα
ξεκατινιάσματα, είναι θαρρώ καιρός να παίξουμε με ένα κομμάτι της σύγκρουσης το
οποίο μάλλον (απ’ όσο θυμάμαι δηλαδή) δεν έχουμε πιάσει μέχρι τώρα…
Αυτό
είναι η σημασία του να εμμένεις πεισματικά στη γνώμη σου. Ακόμα κι αν δεν είναι
τόσο σημαντικό αυτό για το οποίο επιμένεις. Ακόμα κι αν εσύ νομίζεις ότι είναι
τόσο σημαντικό αυτό για το οποίο επιμένεις!
Προσοχή
όμως: εδώ δεν εννοώ το να μένεις πιστός στις αρχές σου, το να μην κάνεις πίσω
όταν διακυβεύονται πολλά, ή το να παλεύεις για να ακουστείς.
Εδώ
μιλάμε για περιπτώσεις όπου ναι μεν έχεις δίκιο, αλλά το θέμα μπορεί να μην
είναι και τόσο πια κρίσιμο και, ναι ρε φίλε, είσαι σπαζαρχίδας!
Ναι, σε
πολλές περιπτώσεις αυτό σημαίνει ότι οι γύρω σου μπορεί και να σε θεωρούν λίγο…
μαλάκα παρά το ότι έχεις δίκιο (επειδή μάλλον σε θεωρούν, απλά έχεις
επιχειρήματα και βαριούνται να κάνουν άλλη συζήτηση).
Ας το
πάρουμε απ’ την αρχή.
Ναι μεν
υπάρχουν σημαντικά θέματα συζήτησης, ναι μεν κάποια ζητήματα απαιτούν
επιχειρηματολογία, ναι μεν είσαι ο κατάλληλος για να πεις τον κατάλληλο λόγο
στην κατάλληλη στιγμή… αλλά, μεταξύ μας, δε χρειάζεται πάντα να είσαι εσύ αυτός.
Παράξενο,
ε;
Κοίτα να
δεις λοιπόν, που δε χρειάζεται να σχολιάζεις αρνητικά ό, τι κάνουν ή λένε οι
άλλοι, με τη λογική ότι εσύ «ξέρεις καλύτερα». Σε ρώτησαν; Δε νομίζω.
Ναι, εσύ
θα το έκανες καλύτερα. Ναι, έχεις δίκιο. Ναι, εμείς οι υπόλοιποι είμαστε
άχρηστοι. Δίδαξέ μας λίγο, μεγάλε λόγιε…
Τον
τελευταίο καιρό βλέπω πολλές ιντερνετικές αντιπαραθέσεις, κι αυτός ήταν κι ο
λόγος που έπιασα το θέμα του φωτεινού μαλ.. εε.. παντογνώστη, ο οποίος «το’ χει
ψάξει το θέμα», «ξέρει καλύτερα απ’ τους άλλους (οι οποίοι, κατά τον ίδιο,
είναι ψεκασμένοι και καλύτερα να πεθάνουν)» και οποιαδήποτε άλλη άποψη είναι
λάθος άποψη.
Δύο
λαμπρά παραδείγματα «παραγωγικών συγκρούσεων» απ’ τον αγαπημένο χώρο του
διαδικτύου είναι φυσικά, το μέτωπο των άθεων vs.
θρησκευόμενων, και το (προσωπικό μου αγαπημένο) «χορτοφάγοι εναντίον κρεατοφάγων».
Δε θα πω
πολλά, ούτε θα επιλέξω πλευρές. Ακόμα.
Όσοι με
γνωρίζουν… γνωρίζουν.
Αλλά αν
θέλετε πραγματικά να περάσετε ένα απόγευμα γεμάτο πολλές «εμπεριστατωμένες
απόψεις», μισαλλοδοξία, χολή και αυθόρμητο γέλιο μέχρι δακρύων, απλά μπείτε σε
κάποια σελίδα που υποστηρίζει τους μεν ή τους δε.
Ποπ κορν
κι αναψυκτικό μην ξεχάσετε!
Όταν
είμαι αυτός ο «παντογνώστης» και σχολιάζω σε μία τέτοια αντιπαράθεση,
δε με ενδιαφέρει να κάνω συζήτηση, παρά μόνο να «χωθώ» σε μία ήδη υπάρχουσα και
να κάνω αυτό στο οποίο είμαστε πλέον όλοι τόσο, μα τόσο εξειδικευμένοι: Να
παρακαλέσω για λίγη προσοχή!
Το πιο
ωραίο σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι, δεν έχει σημασία το να θέσω μία άποψη.
Είναι το
να στη χώσω στο λαιμό αυτή την άποψη, να σε κολλήσω στον τοίχο, να μην έχεις
κανένα περιθώριο αντίδρασης, επειδή «Έχω δίκιο!» (κι εσύ θα καείς στην κόλαση,
θα πάθεις καρκίνους και πολλά, πολλά άλλα)…
εσύ που απαντάς διαφορετικά απ’ ότι εγώ, είσαι κάτι (δε ξέρω τι, αλλά
βασισμένος σ’ αυτό που λες, ας βγάλω ένα συμπέρασμα για σένα, παρ’ ότι δε σε
ξέρω!)…
Όποιος
έχει άλλη άποψη άρα, μάλλον είναι βλάκας, καθυστερημένος, καραγκιόζης (τώρα τα
βλέπω σε ποστ μπροστά μου, δε τα κατεβάζω εγώ!), δε ξέρει τι του γίνεται, κι
άλλα πολλά εύηχα τα οποία δε λέγονται πριν τις δώδεκα, και φέρνουν μία αίσθηση
ζεστασιάς, θαλπωρής και ειρήνης μέσα σ’ αυτόν που τα διαβάζει, όσο παρατηρεί με
στόμα ανοιχτό την αγνή αγάπη και αποδοχή του συνανθρώπου προς τον συνάνθρωπο.
Όντας
μάλλον mainstream χρήστης του Ιστού, μπαίνω κατά καιρούς
σε σελίδες χιουμοριστικού περιεχομένου. Η λογική ορισμένων είναι το κλασικό
«τρολ», το οποίο, όταν βρει πρόσφορο έδαφος, βγάζει πολύ, πολύ γέλιο.
Δυστυχώς
όμως βγάζει προς τα έξω και μία πλευρά των ανθρώπων η οποία είναι απίστευτα
σάπια, απίστευτα κακεντρεχής και μισαλλόδοξη, και σε κάνει να αναρωτιέσαι:
έχουμε αφήσει τελικά αρκετά πίσω μας το Μεσαίωνα;
Ή μήπως
πρέπει να κάνουμε ένα σύντομο log off, να κοιταχτούμε λίγο στον καθρέφτη
και να σκεφτούμε: «έχει τόση σημασία πια να έχω δίκιο;»
Till next
time…
