Άνθρωποι μόνοι, πληγωμένοι παντού τριγύρω. Άνθρωποι χωρίς
συντροφιά, χωρίς συμπαράσταση, αγάπη κι αγκαλιά.
Μια ζεστή αγκαλιά και μια γλυκιά κουβέντα που τόσο έχουμε
ανάγκη όλοι μας.
Άνθρωποι που ζούμε μόνοι, παρέα με τον εαυτό μας και
μόνο, και δεν μπορούμε να νιώσουμε την ευτυχία. Που το πρόσωπο μας δε λάμπει
από χαρά αλλά κοιτάζει τʾ άπειρο με μια απίστευτη μελαγχολία κι απογοήτευση.
Που νιώθουμε πως κανένας δεν πρόκειται να μας καταλάβει και να μας αγαπήσει
πραγματικά.
Δε λέω, όλοι έχουμε τα ψυχολογικά μας. Κάθε πόρτα και
καρφί που λένε. Η δική σου μαμά αδιάφορη, η δική μου κλέφτρα, του παραδίπλα ο
πατέρας αλκοολικός ή εξαφανισμένος και της παραδίπλα η μάνα πόρνη.
Κι έτσι κουβαλώντας αυτά τα βιώματα, προσπαθούμε ο
καθένας, όπως μπορεί, να τα βγάλει πέρα και να γίνουμε δυνατοί.
Όμως τελικά, φτάνουμε στο σημείο, αντί να προσπαθούμε να
ευχαριστήσουμε το εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε και νʾ αφήσουμε και τον άλλον να
μας γνωρίσει, να στήνουμε τεράστια τείχη όπου κανένας δεν μπορεί να περάσει,
μένοντας (και καλά) στην ασφάλεια, πως έτσι δεν πρόκειται να πληγωθούμε ξανά.
Βλέπουμε την αγάπη να περνάει από δίπλα μας κι εμείς
κλείνουμε τα μάτια. Άνθρωποι προσπαθούν να μας αγκαλιάσουν κι εμείς
καμπουριάζουμε το σώμα μας, μην τυχόν κι η ζέστη τους αγγίξει την ψυχή μας.
Προσπαθούμε τόσο πολύ να θωρακίσουμε τον εαυτό μας, μʾ αποτέλεσμα να φτάνουμε
στʾ άλλο άκρο.
Να γινόμαστε ρομπότ. Κρύα πλάσματα, χωρίς συναισθήματα
και χωρίς ίχνος συμπόνιας.
Γινόμαστε εγωιστές ζητώντας συνεχώς επιβεβαίωση απʾ τους
άλλους. Ζητάμε να πάρουμε και να πάρουμε και να πάρουμε, και χόρταση δεν
έχουμε. Κι όταν ο άλλος κουράζεται να δίνει, με μεγάλη ευκολία τον κατηγορούμε
πως δεν άντεξε, πως εκείνος φταίει για όλα και φεύγουμε.
Ας προσπαθήσουμε, όμως, λίγο, να καταλάβουμε και τον
άλλον κι ας αναλογιστούμε τι κάναμε εμείς για εκείνον.
Για να σκεφτούμε λιγάκι.
Έχουμε σʾ αυτόν τον κόσμο έναν άνθρωπο που αγαπάμε
αληθινά; Έναν άνθρωπο που αφηνόμαστε σʾ εκείνον ολοκληρωτικά; Που βάζουμε πίσω
τον εγωισμό μας και μπροστά την αγάπη, ώστε να τον κάνουμε ευτυχισμένο;
Σκεφτήκαμε ποτέ πρώτα εκείνον και μετά εμάς; Βάλαμε πρώτα
τα «θέλω» τα δικά του και μετά τα δικά μας. Πόσες φορές κάναμε κάτι που δε
θέλαμε, απλώς και μόνο επειδή μας αρέσει να τον βλέπουμε ευτυχισμένο; Απλώς και
μόνο γιατί ξέρουμε πως είναι κάτι που τον ευχαριστεί;
Ή μήπως το ότι
δίνουμε ανάλογα, υπάρχει στο μυαλό μας και μόνο;
Γιʾ αυτό οι σχέσεις δεν κρατάνε πλέον. Γιατί ορθώσαμε
έναν εγωισμό ίσα με το μπόι μας κι ακόμη πιο ψηλό. Γιατί η σχέση δε λειτουργεί
μόνο με το «δούναι» αλλά και με το «λαβείν» και γιατί χρειάζεται αυτά τα δυο να
είναι σε ισορροπία. Αλλιώς δεν μπορεί να ανθίσει η αγάπη.
Δεν μπορείς να λες συνεχώς: «Έχω δουλειά, δεν μπορώ να σε
δω, γιατί είμαι κουρασμένος».
Δεν μπορείς να λες: «Α, εγώ δεν αγκαλιάζω, δεν το ʾχω με
τις αγκαλιές», «εγώ δε δίνω γιατί φοβάμαι μην πληγωθώ».
Ξέρεις τι συμβαίνει; Πιθανόν μερικά από εκείνα που δεν
μπορείς εσύ, αυτός ο άλλος δίπλα σου να τα έχει μεγάλη ανάγκη. Γιατί κι εκείνος
δεν το ʾχει με το να πηγαίνει συνεχώς σινεμά, αλλά το κάνει για σένα. Γιατί δεν
του αρέσουν οι μπάμιες, αλλά τις μαγειρεύει και τις τρώτε μαζί και αυτό το
κάνει για σένα.
Όπως καταλαβαίνεις, χρειάζονται όλα σε μια σχέση.
Χρειάζεται και να δίνεις αυτό που δε σου είναι εύκολο και να παίρνεις απʾ τον
άλλον εξίσου εκείνο που προσπαθεί να σου δώσει, παρόλο που δεν το ʾχει κι
εκείνος.
Αν ήμασταν όλοι ίδιοι κι είχαμε τις ίδιες ανάγκες, δεν θα
είχαμε και προβλήματα. Όμως δεν είμαστε τελικά και φυσικά δεν έχουμε και τις
ίδιες ανάγκες.
Γιʾ αυτό ακριβώς, χρειάζεται ο καθένας μας να κοιτάξει
βαθιά μέσα στον άλλον και να δει την ανάγκη του. Αυτό θα το κάνει με τα μάτια
της ψυχής που είναι και τα μοναδικά που βλέπουν την πραγματική ομορφιά.
Μόνο έτσι προχωράει μια σχέση. Μόνο έτσι μπορεί να
λέγεται ισότιμη. Όταν και οι δύο δίνουν όχι αυτό που τους περισσεύει, αλλά αυτό
που χρειάζεται ο άνθρωπος δίπλα τους.
Και όταν αυτό γίνεται από αγάπη, τότε δεν έχει και
κόστος. Τότε η καρδιά σου γεμίζει, γιατί απλώς και μόνο βλέπεις τον άνθρωπο
δίπλα σου γελάει, και ξέρεις πως είσαι εσύ που το προκάλεσες.
Μπορεί να φαίνεται πως ο άλλος δεν έχει πρόβλημα, πως του
είναι εντάξει να δίνει και να δίνει και να δίνει. Ίσως το κάνει πραγματικά απʾ
την καρδιά του. Όμως, έρχεται η ώρα που όσο καλός κι αν είναι, αδειάζει,
κουράζεται κι αναζητά κι εκείνος κάτι, ώστε να γεμίσει και να συνεχίσει να σου
δίνει.
Γιʾ αυτό κι εσύ χρειάζεται νʾ αρχίσεις να κινείσαι. Νʾ
αρχίσεις να προσφέρεις.
Μη δίνεις ό,τι σου περισσεύει, αλλά να δίνεις κι ό,τι
είναι πάνω απʾ τις δυνάμεις σου.
Νʾ αγκαλιάζεις, να βγεις βόλτα παρόλο που είσαι
κουρασμένος, να πεις δυο κουβέντες παρόλο που δεν είναι το ατού σου. Να βγεις
με τους φίλους του κι ας μην τους συμπαθείς, απλώς και μόνο γιατί τους συμπαθεί
εκείνος.
Τα χρόνια πέρασαν, γίναμε ενήλικες κι εξακολουθούμε να
φερόμαστε σαν κακομαθημένα πεντάχρονα.
Οι άνθρωποι δίπλα μας πονάνε κι εμείς κάνουμε πως δεν
τους βλέπουμε. Άνθρωποι που λέμε πως αγαπάμε, ζουν στη θλίψη και επιμένουμε να
κοιτάμε αλλού. Τι σόι αγάπη είναι αυτή;
Στη ζωή, δεν είναι όλα ρόδινα και με το να κλεινόμαστε
στον μικρόκοσμο μας και να υποκρινόμαστε πως είμαστε καλά και πως δεν έχουμε
ανάγκη κανέναν, δε βοηθά ούτε εμάς, ούτε τους ανθρώπους δίπλα μας.
Όλοι έχουμε πονέσει κι όλοι έχουμε πληγωθεί βαθιά. Όμως
αν εγκαταλείψουμε τι θα γίνει; Ποιος θα είναι ο κερδισμένος στο τέλος; Σε
πληροφορώ κανένας.
Δεν είμαστε οι μόνοι που πονέσαμε, ούτε οι μόνοι που
θέλουμε να εγκαταλείψουμε. Κάθε άνθρωπος που συναντάμε, κάτι φοβάται, κάτι
αγαπά και κάτι έχει χάσει. Δε ρωτήσαμε, δεν ενδιαφερθήκαμε και έτσι δε μάθαμε
ποτέ. Ήμασταν απορροφημένοι απʾ τις δικές μας ανάγκες, κλεισμένοι μέσα στα
τεράστια τείχη του εγωισμού μας.
Όμως κι οι άλλοι κλαίνε. Κι οι άλλοι πονάνε και θλίβονται
επίσης . Η διαφορά μας είναι πως εκείνοι δεν το βάζουν κάτω. Δε βγάζουν τʾ
απωθημένα τους πάνω μας. Σηκώνονται, σκουπίζουν τις λάσπες απʾ το παντελόνι
τους, ορθώνουν τʾ ανάστημά τους και ξαναπροσπαθούν.
Δέχονται να ξαναγίνουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες και να
παλέψουν για ακόμη μια φορά για τον αγαπημένο της καρδιάς τους. Δε φοβούνται να
τα βάλουν με δράκους, ούτε να δώσουν το φιλί της αγάπης που θα λύσει τα μάγια
και θα οδηγήσει στην ευτυχία.
Έκαναν λάθη κι απʾ αυτά έμαθαν. Δε λύγισαν και δεν το
έβαλαν κάτω. Είναι έτοιμοι να κάνουν κι άλλα αν χρειαστεί, αλλά και να μάθουν
απʾ αυτά. Δεν τα παράτησαν στην πρώτη δυσκολία.
Ένας άνθρωπος γίνεται πιο ευτυχισμένος όταν αποκτήσει την
ικανότητα να δει πιο πέρα απʾ την πληγή του, να δει πιο πέρα απʾ το φόβο του!
Εσύ τι θα κάνεις τελικά; Θα συνεχίσεις να υψώνεις το
ντουβάρι του εγωισμού, προσπαθώντας να μη σε ακουμπήσει η αγάπη;
Όσο αυξάνει ο εγωισμός, τόσο μπλοκάρει η αγάπη κι όσο
μικραίνει ο εγωισμός, τόσο αυξάνονται οι προϋποθέσεις για νʾ ανθίσει και να
αναπτυχθεί η αγάπη στην καρδιά μας.
Φοβάσαι το νιώθω και να ξέρεις πως φοβάμαι και εγώ. Όμως,
η αγάπη είναι η μόνη που μπορεί να μας γιατρέψει.
Ας αφεθούμε, λοιπόν, σʾ εκείνη. Στην αληθινή αγάπη που
ποτέ δεν καταστρέφει και που έχει πάντα ανοιχτή την αγκαλιά της!
