Στο τασάκι τρία τσιγάρα σβησμένα.
Δίπλα ένα κουτάκι μπίρας. Η ώρα τρεις παρά είκοσι τα μεσάνυχτα.
Θέλω να σε πάρω τηλέφωνο αλλά
είναι αργά και δε θέλω να ενοχλήσω. Θ᾽ ανάψω άλλο ένα τσιγάρο και θα κάνω
στάχτη όλα αυτά που θέλω να σου πω.
Έπειτα, μπορεί και να τρομάξεις.
Ίσως θεωρήσεις υπερβολική την κίνησή μου. Ίσως σκεφτείς από πού κι ως πού.
Μήπως είναι νωρίς να αποκτήσω το ελεύθερο του να σε παίρνω όποτε θελήσω;
Μα εγώ έχω ανάγκη να σ᾽ ακούσω. Δε
θέλω ο χρόνος να περιορίζει τις κινήσεις μου και να μ᾽ απομακρύνει από
εσένα.
Θέλω να τρέξω με χίλια. Θέλω να
νιώσω την ένταση της υπερβολής.
Θέλω να σε πάρω τηλέφωνο στις
τρεις το χάραμα και να σου πω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Να σου προτείνω να
βάλουμε τα φούτερ και να πάμε βόλτα μες στη νύχτα, χωρίς να υπολογίσουμε το
κρύο, το ξενύχτι ή την ώρα. Εσύ να με πεις παρανοϊκή κι εγώ να σου πω ότι
βρίσκομαι ήδη κάτω απ᾽ το σπίτι σου.
Εδώ κρύβεται άλλωστε και η μαγεία,
μωρό μου. Καλύτερα, όμως, να μην κολλάω το «μου» πίσω από κάθε λέξη μου όταν
σου μιλάω. Ας είναι περιορισμένες οι κοινές μας εμφανίσεις.
Μου φτάνει που όταν τσακωνόμαστε,
η ένταση επιφέρει την απόλυτη ανακούφιση.
Γουστάρω οι στιγμές μας να χτυπάνε
κόκκινο. Να σου θυμώνω, να σε βρίζω κι έπειτα να σε φιλάω και σ᾽ αγκαλιάζω.
Όταν σε γνώρισα δεν ήμουν παρά ένας
φοβισμένος άνθρωπος που είχε ανάγκη να ξεκλειδωθεί. Κατάφερες να μ᾽ ελέγχεις απ᾽
την αρχή της ιστορίας μας. Με κέρδισες και σύντομα ένιωσα να σου ανήκω.
Δεν είμαστε όπως οι άλλοι κι ούτε
θα τους μοιάσουμε ποτέ. Έχουμε έναν δικό μας τρόπο επικοινωνίας που μόνο όσοι
ερωτεύονται ακραία μπορούν να κατανοήσουν.
Η δική μας ηρεμία έχει κάτι από
φωνές και σημάδια στα κορμιά. Δεν είναι πως μου λείπεις λεπτό προς λεπτό, ούτε
ότι θέλω να σε βλέπω κάθε μέρα.
Όταν, όμως, είμαι μαζί σου θέλω
να τα ζω όλα δυνατά! Δεν έχω φανταστεί παιδιά που να σου μοιάζουν, δαχτυλίδια
και παρόμοιες ιστορίες. Μόνο στιγμές που να ξεχειλίζουν από γέλια ηχηρά,
κλάματα με αναφιλητά, σάρκες δαγκωμένες και γεμάτες μελανιές, αγκαλιές που
σφίγγουν.
Δε μ᾽ απασχολεί το για πόσο. Για
όσο. Για όσο μας διακατέχει αυτή η τρέλα της στιγμής. Για όσο είμαστε
διατεθειμένοι να σταματήσουμε τα ρολόγια.
Δε σε κάνει πιο επιθυμητό ο ένας
μήνας παραπάνω που μετρήσαμε μαζί. Δεν ονειρεύομαι να είμαστε σαν κι αυτούς που
ζουν χρόνια ο ένας δίπλα στον άλλον και το παίζουν ευτυχισμένοι.
Σχέσεις χλιαρές και συνήθειας!
Κρεβάτια πεθαμένα, μέτριοι καφέδες και στημένα χαμόγελα στις φωτογραφίες. Όχι,
εμείς δε μοιάζουμε μ᾽ αυτούς.
Εμείς καταφέραμε να προσπεράσουμε
τους κανόνες του χρόνου και δεθήκαμε ουσιαστικά με τον τρόπο που θέλαμε, όχι
έτσι όπως πρόσταζαν οι δείκτες.
Μία φωτεινή ένδειξη στο κινητό με
ενημερώνει πως έλαβα.
«Ξέρω ότι δεν κοιμάσαι. Έχει
όμορφη βραδιά. Θέλω ακόμα μια βόλτα».
Χαμογελάω και σκέφτομαι πόσο μου
μοιάζεις! Η καρδιά χτυπά δυνατά από ικανοποίηση.
Βρήκαμε την ουσία μέσα στα πιο
απλά πράγματα. Εξαρτημένοι, τρελοί, απρογραμμάτιστοι κι οι δυο μας. Όλα όμως μαζί.
Κυνηγάμε μια επιπλέον στιγμή. Ένα
ξημέρωμα. Ένα φιλί. Έχει σημασία η διάρκεια; Για όσο.
Είμαι κάτω απ᾽ το σπίτι σου. Τελικά
θα πάμε εκείνη τη βόλτα;
