Πέρασαν μόνο τέσσερα χρόνια, μα νιώθω πως είμαι μαζί σου
μια ζωή. Ατελείωτα βράδια γεμάτα αγκαλιές κι αγαπούλες στον καναπέ, βραδινές
συζητήσεις χωρίς τέλος μέχρι το χάραμα.
Ήταν η εποχή που μοιραζόμασταν τα πάντα. Τότε που τίποτα
δεν έκανε κανένας απ᾽ τους δυο μας, αν πρώτα δεν το είχε συζητήσει με τον
άλλον.
Θυμάμαι βραδινές βόλτες στην παραλία και μετά βουτιές στη
σκοτεινή θάλασσα. Το ολόγιομο φεγγάρι στεκόταν μάρτυρας, ενώ εμείς δίναμε
όρκους αιώνιας πίστης και αγάπης.
Τότε που νιώθαμε πως κανένας και τίποτα δεν μπορεί να
μπει ανάμεσά μας.
Θυμάμαι αμέτρητες φορές που τα κορμιά μας χόρευαν στον
τρελό χορό της έκστασης που μου προσέφερες κάθε φορά που γινόμασταν ένα. Μέναμε
στο κρεβάτι μέρες συνεχόμενες, χωρίς ανάγκη για φαγητό ή ό,τι άλλο, με μοναδική
ανάγκη να βρίσκεται ο ένας μέσα στον άλλον.
Αναπολώ τα μάτια σου που ζητούσαν τα δικά μου και το σώμα
σου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από μένα. Θυμάμαι πολλά για τα οποία σε θέλω, σ᾽
αγαπάω και δε διανοούμαι να ζήσω τη ζωή μου χώρια σου.
Για όλα αυτά, αγάπη μου, και για άλλα τόσα, αρνούμαι να
δω το πόσο έχεις αλλάξει.
Φοβάμαι πως τα πράγματα δεν είναι όπως τότε, όσο κι
αν δε θέλω να το παραδεχτώ. Φοβάμαι να πω πως δεν είσαι πια ο ίδιος.
Τελευταία μπαίνεις στο σπίτι και δε με φιλάς καν κι όταν κάνω
παράπονα, με θεωρείς υπερβολική.
Σου κάνω μούτρα όταν δε με παίρνεις αγκαλιά στον καναπέ κι
εσύ με θεωρείς απαράδεκτη που δε σκέφτομαι πως πονάει ο ώμος σου και μουδιάζει.
Το βράδυ το σώμα μου κρυώνει χωρίς το δικό σου να με
σκεπάζει και όταν σου ζητώ να με ζεστάνεις, λες να πάψω τις γκρίνιες. Πως δεν
μπορούμε να είμαστε συνέχεια αγκαλιά και πως συνεχώς ζητάω πολλά.
Ζητάω μόνο όσα είχα. Τίποτα περισσότερο και τίποτα
λιγότερο.
Θέλω να μπορούμε να είμαστε όπως τότε. Θέλω να νιώθω πως
με θέλεις όσο κι εγώ. Πως και το δικό σου κορμί κρυώνει χωρίς το δικό μου. Πως
κλείνεις τα μάτια όταν με φιλάς κι ανατριχίλα διαπερνά σώμα σου, όπως γίνεται
με το δικό μου κάθε φορά που με φιλάς. Δεν έχει αλλάξει τίποτα για μένα. Σε
θέλω όπως τότε κι ακόμη περισσότερο.
Κάθε που μπαίνεις στο σπίτι και τρέχεις να αγκαλιάσεις
την κόρη μας, θολώνω από ζήλια. Νιώθω πως μ᾽ αφήνεις στην άκρη και τρελαίνομαι.
Σε βλέπω να τη φιλάς και να την παίρνεις αγκαλιά,
ζουλώντας την και σφίγγοντας την επάνω σου, κι εγώ μένω στην άκρη μου θλιμμένη
που δεν είμαι εγώ σ᾽ αυτήν την αγκαλιά. Που δεν είμαι εγώ εκείνη που μοιράζεις
τα φιλιά σου.
Τελικά το παραδέχομαι. Δεν είμαι ακόμη έτοιμη να σε
μοιραστώ με κανέναν. Ούτε καν με την ίδια μας την κόρη. Δε σε έχω χορτάσει κι
ούτε πρόκειται.
Όταν είπες πως ήρθε η ώρα να μεγαλώσει η οικογένεια μας
και σ᾽ ακολούθησα, δεν περίμενα αυτή την κατάληξη. Δεν τα ήξερα έτσι τα
πράγματα.
Νόμιζα πως η αγάπη με τον καιρό πολλαπλασιάζεται, μεγαλώνει,
δυναμώνει και μοιράζεται, κι έτσι ήμουν διατεθειμένη να το κάνω. Δεν ήξερα πως
χάνεται και μετά δίνεται σε κάποιον άλλον. Δεν μπορώ να την αντέξω αυτή την
ιδέα.
Δεν προχωράμε έτσι, απλώς απομακρυνόμαστε. Αφήνουμε κενά
που σε λίγο καιρό ούτε η μικρή μας, μα ούτε οι αμέτρητες ώρες στη δουλειά για
να φέρεις λεφτά στο σπίτι, δε θα μπορούν να καλύψουν. Δεν είναι εκείνα που θα
μας κρατήσουν κοντά.
Αν o ένας δεν προσπαθήσει να καλύψει τις ανάγκες του
άλλου, δε θα μπορέσουμε ποτέ να πάμε παρακάτω.
Σου είχα πει απ᾽ την αρχή πως φοβάμαι να δεθώ, πως φοβάμαι
να έρθω πολύ κοντά σου ακριβώς γιατί τρέμω στην ιδέα, πως μπορεί να χρειαστεί κάποια
στιγμή ν᾽ απομακρυνθώ από σένα και δεν ξέρω αν μπορώ να το διαχειριστώ.
Εσύ μ᾽ επιβεβαίωνες πως αυτό δεν πρόκειται να γίνει και
σιγά-σιγά με έκανες να σ᾽ εμπιστευτώ. Με έκανες ν᾽ αφεθώ σ᾽ όλο αυτό. Μ᾽ έκανες
να μη φοβάμαι να το ζήσω.
Τώρα μου το παίρνεις πίσω. Με πονάει πολύ να σε χάνω. Πονάει
αφόρητα η απόρριψη που νιώθω όταν δε μ᾽ αγκαλιάζεις, όταν βλέπω πως δεν έχεις
πλέον την ανάγκη να με φιλάς. Όταν οι φορές που κάνουμε έρωτα έχουν γίνει
σπάνιες έως ανύπαρκτες, κρυμμένες πίσω από μισόλογα κούρασης κι άγχους.
Δε θέλω να ζήσω το τέλος του έρωτα. Είμαι διατεθειμένη να
το μετουσιώσω σ᾽ αγάπη, όπως είναι φυσικό να συμβεί, όχι όμως σ᾽ απάθεια,
ρουτίνα κι αδιαφορία. Τα φοβάμαι αυτά τα συναισθήματα.
Μου λες πως αν δε μ᾽ αγαπούσες, δε θα ήσουν μαζί μου.
Όμως εγώ δε θέλω να το ακούω, δε θέλω να το ξέρω. Έχω ανάγκη να το νιώθω!
Θέλω να μου δείχνεις πως με θέλεις, πως μ᾽ επιθυμείς και
πως σου αρέσω όπως κι αν είμαι, όπως κι αν γίνω.
Θέλω να νιώθω πως θα με θέλεις ακόμη κι αν ρυτίδες
αρχίσουν να φαίνονται έντονα στο πρόσωπό μου, θέλω να τις χαϊδεύεις γιατί θα
είναι δικές μου και θα έχουν γίνει απ᾽ το πολύ γέλιο στη διάρκεια της κοινής
μας ζωής. Θα της έχεις δει να σχηματίζονται μία προς μία. Θέλω να είσαι εκεί να
τις βλέπεις να βαθαίνουν, αλλά να εξακολουθείς να μ᾽ αγαπάς.
Θέλω να ξέρω πως παρόλο που θα εξακολουθώ να γκρινιάζω
και να σε ζαλίζω, ζητώντας συνεχώς επιβεβαίωση για την αγάπη σου, εσύ δε θα
τσαντίζεσαι αλλά θα με παίρνεις αγκαλιά και θα με φιλάς, λέγοντάς μου πόσο
μοναδική είμαι για σένα.
Θέλω να ξέρω πως παρόλο που θα επιμένω τα βράδια να
κολλάω πάνω σου σαν βδέλλα για να ζεσταίνεις το κορμί μου και θ᾽ απαιτώ να με
έχεις αγκαλιά όλο το βράδυ, αδιαφορώντας για το χέρι σου που μουδιάζει, εσύ
ακόμη θα γεμίζεις τρυφερότητα.
Θέλω να ξέρω πως παρόλο που θα συνεχίσω να κλαίω σαν μικρό
παιδί κάθε φορά που συγκινούμαι, και θα συνεχίζω να σε σπρώχνω για να ξυπνάς
και να μου κάνεις παρέα όταν βλέπουμε ταινία, εσύ θα με καταλαβαίνεις και θα μ᾽
αγαπάς γιατί όλα αυτά θέλω να τα κάνω μαζί σου και μόνο. Γιατί θα εξακολουθώ να
είμαι ερωτευμένη μαζί σου καθώς θα μεγαλώνεις.
Θέλω να χαϊδεύω το άδειο από μαλλιά κεφάλι σου και να
χαίρομαι όταν αναλογίζομαι τα χρόνια που ήμουν δίπλα σου. Τα χρόνια που έβλεπα
τα μαλλιά σου ν αραιώνουν και το σώμα σου να κυρτώνει απ τον πόνο της μέσης
σου.
Θα σου λέω πως είσαι κούκλος και πως σε θέλω ακόμη το
ίδιο. Κι ας είναι το κεφάλι σου άδειο, κι ας προχωράς σκυφτός κι ας γκρινιάζεις
περισσότερο. Θα σε φροντίζω ακόμη και τότε που θα είσαι ένας στριφνός
παλιόγερος.
Είμαι επίμονη το ξέρω. Όμως σ᾽ αγαπάω πραγματικά και θα
εξακολουθώ να το κάνω, ακόμη κι όταν γεράσεις. Και είμαι σίγουρη πως θέλω να
γεράσω μαζί σου, παρά τις αμέτρητες παραξενιές σου.
Θέλω μόνο να σκεφτείς, αν μπορείς γυρίσεις πίσω και να
κάνεις το ίδιο. Αν μπορείς να γεράσεις μαζί μου, μην αφήνοντας στιγμή να χαθεί!
