Ας το παραδεχτούμε… Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να κρατάμε
τα ηνία στη ζωή μας. Να έχουμε τον
έλεγχο. Αυτή η ανάγκη συνεπάγεται τη δυνατότητα να αποφασίζουμε και να δρούμε
αυτόνομα, να βάζουμε την προσωπική μας «σφραγίδα» στα πράγματα, ενισχύοντας την
αυτοεκτίμηση και τη γενικότερη αίσθηση ικανοποίησης στη ζωή.
Το ζήτημα είναι να μην αναπτύσσεται σε υπερβολικό βαθμό
μέσα μας και να φτάνουμε στο σημείο να μεταμφιεζόμαστε στους λεγόμενους
«παντοδύναμους» ανθρώπους. Γιατί αυτό δημιουργεί συναισθηματικές δυσκολίες και
προβλήματα στις σχέσεις με τους γύρω μας.
Κάποιοι από εσάς έχετε πέσει στην παγίδα αυτή και σε σας απευθύνομαι,
λοιπόν, απόψε.
Ναι, σε σας που κρύβεστε
πίσω από τη σκιά σας, γιατί κάποτε πληγωθήκατε από κάποιον πολύ .
Θέλοντας να νιώθετε άτρωτοι πια, φασκιωθήκατε, φορέσατε και την ασπίδα που θα
κρατήσει αλώβητη την άμυνα σας απέναντι στα πάντα.
Στην επαφή σας με
την ανθρώπινη φύση, δεν αφήνεστε ποτέ, ενώ πάντα φροντίζετε να προβάλλετε σ’ όλους την παντοδυναμία σας. Όλα τα αντέχετε,
όλα τα μπορείτε.
Βλέπετε πίσω από το προσωπείο σας τους ανθρώπους, αλλά
σας κατακλύζει ο φόβος και η ανάγκη του ελέγχου, ώστε δεν συνδέεστε μαζί τους. Απλά
σας προσπερνούν και ποτέ δεν ακουμπούν.
Εξάλλου πώς να το κάνουν, όταν το
τείχος που ορθώνετε για την αυτοπροστασία σας, είναι τόσο γερό;
Ακούτε πίσω από τις κλειδαμπαρωμένες πόρτες την καρδιά
τους να χτυπάει, αλλά το άγγιγμα τους δεν το νιώθετε.
Μα χάσατε μ’ αυτόν τον τρόπο κάθε επαφή με τις υπέροχες,
ανθρώπινες ανάγκες σας και μετατράπηκε μέσα σας η επιθυμία να μπορείτε να
αντέχετε σε ένα μόνιμο άγχος για αντοχή και σε μια μόνιμη ανάγκη να προστατεύεστε
και να είστε αυτάρκεις σε όλα τα επίπεδα.
Δεν αφήνετε κανέναν και καμία να καταλάβει τον πόνο σας. Κι έτσι θάψατε την
ψυχή σας και το μεγαλείο των συναισθημάτων σας, αρχίζοντας να υποτιμάτε την ίδια σας την ευαισθησία, την ίδια σας μοναδική ανάγκη
για ανθρώπινη επαφή, απλά και μόνο γιατί δεν αντέχετε.
Δεν είναι ότι δεν αποζητάτε την ανθρώπινη επαφή, την
συναισθηματική επικοινωνία, το άγγιγμα και το χάδι. Αλλά γνωρίζετε ότι το ρίσκο
είναι μεγάλο για το πάρετε κι έτσι με τον
τρόπο που εσείς επιθυμείτε, προστατεύεστε.
Αναρωτιέμαι, όμως… έτσι πιστεύετε ότι ζείτε πραγματικά;
Ότι μπορείτε να γευθείτε το «νέκταρ» των συναισθημάτων σας; Χωρίς να αφήνετε τους
άλλους να δουν την ομορφιά στην ανασφάλεια σας και να σας δείξουν την αγάπη τους;
Χωρίς να αφήνετε την αύρα σας να φυσήξει στους ανθρώπους και τα λόγια σας να
τους ταξιδέψουν.
Να αφουγκραστείτε και να αισθανθείτε στην ψυχή σας τη μελωδία
της ανθρώπινης επαφής, όσο αγκαλιάζεστε με το φόβο να μένετε εκτεθειμένοι μπροστά στους άλλους;
Θυμηθείτε, όμως κάτι. Τι γινόταν, όσες φορές μεγαλώνοντας
πέσατε και χτυπήσατε; Δεν ξανασηκωθήκατε; Παρ’ όλες τις πληγές η ίδια η
εσωτερική σας ανάγκη να συνεχίσετε και
να ζήσετε ήταν που σας ώθησε να ξαναπατήσετε στα πόδια σας. Να μην τα
παρατήσετε.
Έτσι είναι και η ζωή για τον άνθρωπο. Με τα όμορφα και τα
άσχημα. Έχει αγάπη αλλά και αποχωρισμό, έχει έρωτα αλλά και πόνο, χαρά αλλά και
απογοήτευση. Και σε όλα αυτά επίκεντρο της είναι ο άνθρωπος, δηλαδή εσείς.
Γίνετε
οι πρωταγωνιστές στο έργο της ζωής, όπως είστε: άνθρωποι.
