Δύο χρόνια μετά τον χωρισμό, ο χρόνος στάθηκε ο καλύτερος γιατρός. Ο πόνος, οι δυσκολίες και η απώλεια άφησαν σημάδια, αλλά έφεραν μαζί τους και τη δύναμη της αλλαγής. Γιατί όσο κι αν πονά ένας έρωτας που τελειώνει, η ζωή προχωρά και μαζί της προχωράμε κι εμείς.
Περίεργο κείμενο. Είναι από τα κείμενα εκείνα που αν ήμουν αρχισυντάκτρια θα το σκεφτόμουν δύο και τρεις φορές να το δημοσιεύσω. Δεν είμαι όμως και ξέρω πως η δικιά μου αρχισυντάκτρια θα το δημοσιεύσει μόνο και μόνο γιατί αξίζει να δημοσιευτεί. Θα το δημοσιεύσει γιατί το έγραψα και ξέρει πως για να το γράψω, μου βγήκε κυριολεκτικά η ψυχή. Είναι πρωτοπρόσωπο και οριακά ημερολογιακό.
Τα σιχαίνεται αυτά τα κείμενα… Και εγώ μαζί αλλά μου το χρωστούσα. Μα τω Θεώ, ΜΟΥ το χρωστούσα…
Πέρασαν -σχεδόν- δύο χρόνια. Δύο χρόνια από εκείνο το απόγευμα. Δευτέρα 28 Αυγούστου. Τον έψαχνα μέρες. Είχε εξαφανιστεί. Εγώ είχα πάει τις διακοπές μου στη Σκόπελο. Φανταστικό νησί αλλά αυτό το καρφάκι με πονούσε.
“Γιατί εξαφανίστηκε πάλι; Αφού μου είπε ότι δεν μπορεί χωρίς εμένα. Ότι είμαι η γυναίκα της ζωής του και ότι με αγαπάει. Γιατί πάλι;”
Από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε δεν είχε δώσει σημείο ζωής.
Ok… Είχαμε χωρίσει αλλά κάθε φορά γινόταν το ίδιο. Χωρίζαμε, τα ξαναβρίσκαμε με πολύ σ3ξ, αγαπιόμασταν και μετά από λίγο καιρό πάλι τα ίδια. Ε, θεώρησα ότι ήταν μια ακόμη τέτοια φορά.
Το τηλέφωνο χτύπησε και ήταν εκείνος. Κάπου εδώ κενό… Θυμάμαι μόνο διάσπαρτες φράσεις του τύπου “τέλος”, “οριστικό” και εμένα να ρωτάω “πόσο καιρό έχεις άλλη;”.
Καμία απάντηση.
Κάπου εκεί, ανάμεσα στα αναφιλητά και τις φωνές μου, τον έκανα μπλοκ. Του ευχήθηκα να είναι ευτυχισμένος κι είπα και άλλες κουβέντες που δεν είναι της παρούσης.
Έφυγα από το σπίτι. Είχα την κολλητή μου στο τηλέφωνο, περπατούσα και έκλαιγα για ώρες. Γύρισα σπίτι και είχα στραγγίξει από το κλάμα. Έκανα μπάνιο και κοιμήθηκα. Βαριά. Κανείς δεν με προετοίμασε για το ‘μετά’.
Μετά φυτοζωούσα. Άκουγα μια συγκεκριμένη playlist στο Spotify και έκλαιγα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δε θυμάμαι διαδρομές. Δεν ξέρω πώς πηγαινοερχόμουν στη δουλειά. Δεν ξέρω καν πώς δούλευα. Το σώμα μου είχε άλλη θερμοκρασία από αυτή που έπρεπε. 40 βαθμοί έξω κι εγώ με ζακέτα. Δεν κοιμόμουν. Δεν έβλεπα τηλεόραση. Καθόμουν κι έκλαιγα κοιτώντας το ταβάνι. Έκλαιγα συνέχεια… ΣΥΝΕΧΕΙΑ! Νευρικό κλονισμό, τον είπαν.
Και μετά… Παραίτηση! Κυριολεκτική.
Δεν ήθελα να βρίσκομαι στην ίδια περιοχή που έμενε εκείνος. Δεν ήθελα να κάνω την ίδια διαδρομή. Δεν ήθελα να περνάω από μέρη που ήμασταν μαζί. Δεν μπορούσα να δουλέψω. Οι ικανότητές μου είχαν εξασθενήσει. Δεν είχα κίνητρο και αντοχή. Ήθελα μόνο να είμαι σπίτι μου. Τίποτα άλλο. Επαγγελματική εξουθένωση, το είπαν και συνδιαστικά με όλα τα παραπάνω, άρχισα να το χάνω. Όλα αυτά έγιναν μέσα σε ένα μήνα και 10 μέρες. Τόσο ήθελα για να σαλτάρω.
Ξεκίνησα γυμναστήριο. Άλλαξα μαλλιά και από ξανθιά με μακρύ μαλλί έγινα μελαχρινή με κοντό μαλλί. Πήγα πρώτη φορά διακοπές μόνη μου με στόχο να απομονωθώ. Πήρα τα βουνά. Διάβασα πολλά βιβλία αυτοβελτίωσης. Γνώρισα νέους ανθρώπους. Βρήκα νέα δουλειά και κάπου εκεί ξεκίνησε το μούδιασμα στο κεφάλι.
Μετατραυματικό στρες. Πίεση και κλάμα δε βοήθησαν αρκετά. Το μούδιασμα ασταμάτητο κι ως ένα σημείο ενοχλητικό. Πήγα, το κοίταξα σε γιατρούς. Τίποτα οργανικό. Ψυχοσωματικό καθαρά.
Και πάνω που συνήλθα και σταμάτησε το μούδιασμα μόνο μου, ήρθε ο covid και με αποτελείωσε. Θρόμβος. Κάπου. Δεν με ένοιαζε πού. Με ένοιαξε που το πρόλαβαν και είμαι καλά. Βέβαια εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς των εξετάσεων. Εκεί τον χρειάστηκα. Εκεί επικοινώνησα μαζί του. Δεν τον είχα ξεμπλοκάρει. Τον πήρα τηλέφωνο. Μιλήσαμε. Μετά από λίγες μέρες προσπάθησα ξανά. Μάταια όμως… Είχε επιλέξει να προχωρήσει. Όφειλα να κάνω το ίδιο.
Κάπου εκεί, ήρθε και η πρώτη απόπειρα να κάνω κάτι με κάποιον άλλον. Βλέπεις, δεν ήθελα να με αγγίζουν. Δεν ήθελα καν να μου μιλάνε. Τέτοια άρνηση. Το προσπάθησα όμως… Ok δεν πήγε όπως θα ήθελα, αλλά ήταν καλά για πρώτη φορά. Με άνθρωπο που ήδη ήξερα καλά και χωρίς πολλά πολλά.
Και ο καιρός περνούσε. Και εγώ άλλαζα. Περνούσα χρόνο με φίλους, διάβαζα, δούλευα πολύ, έκανα πολλές εξετάσεις, γελούσα δυνατά μετά από καιρό και άρχισα να καψουρεύομαι τους λάθος ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν πρόκειται ποτέ να έχω. Και όλο αυτό γιατί; Για να μη δεσμευτώ και προχωρήσω. Δεν ήμουν έτοιμη.
Και έφτασε η επέτειος της πρώτης χρόνιας χωρισμένη. Οι εξετάσεις μου καλές. Φουλ διακοπές. Χρόνος με φίλους. Και τσουπ, να τος στα social. Τον είχα ξεμπλοκάρει έπειτα από πολλή ψυχοθεραπεία και κάπως ο Θεός τον παρακίνησε να με βρει.
Τότε ξεκίνησα να βγαίνω. Να πίνω και να την ”πατάω” με τελείως ακατάλληλους. Αυτό συνεχίστηκε για πολύ καιρό. Και εκείνος με το έτσι θέλω, μπήκε στη ζωή μου σαν φίλος και βγήκε σαν κύριος. Γελάνε και οι πέτρες! Φίλοι δεν ήμασταν ποτέ και ούτε θα γινόμασταν. Και εγώ πάτησα σε αυτό, γέμισα ελπίδες, αλλά πάλι μια τρύπα στο νερό. Block. Από εκείνον αυτή τη φορά και κρατάει μέχρι τώρα.
Και η ζωή προχωράει χωρίς αυτόν έναν ολόκληρο χρόνο. Και ήταν ένας χρόνος, Θεέ και Kύριε. Είχα τη δουλειά μου και είχα πολλή δουλειά. Είχα την υγεία μου με τα πάνω και τα κάτω της. Τουλάχιστον βρήκα τι αυτοάνοσο έχω και το ελέγχω. Είχα τις φίλες μου. Τις κολλητές μου φρουρούς. Είχα ξενύχτια. Μεθύσια. Έκανα τη νύχτα μέρα κυριολεκτικά.
Έγραφα. Ξεκίνησα να βλέπω ρομαντικές ταινίες και να ακούω συγκεκριμένα τραγούδια που τα απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Πήγα εκδρομές. Γνώρισα νέους ανθρώπους. Καψουρεύτηκα τον πιο όμορφο άντρα του κόσμου σε μεγάλο βαθμό και μπράβο μου. Ξεκίνησα να φλερτάρω. Να γελάω. Να νιώθω ποθητή και αρεστή.
Έγινα πάλι ξανθιά. Πήγαινα γυμναστήριο. Έκανα ένα καλό ξεσκαρτάρισμα στη ζωή μου. Πέρασα χρόνο με άτομα που με αγαπάνε και τους αγαπώ. Έδωσα και πήρα αγάπη από μικρούς και μεγάλους. Πήρα αποφάσεις που άλλαξαν τη ζωή μου. Άφησα έναν άνθρωπο να με πλησιάσει και να με κερδίσει και τότε αφέθηκα ολοκληρωτικά.
Βρήκα τα πατήματά μου. Βρήκα ξανά την παλιά Κατερίνα και είμαι έτοιμη να κάνω το επόμενο βήμα.
Πέρασαν δύο χρόνια. Δύο χρόνια εκ των οποίων τον ένα τον πέρασα στα νοσοκομεία και τον άλλο στα μπαρ. Αυτή όμως είναι η ζωή και είναι γεμάτη εκπλήξεις.
Όλα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις… Καλά και κακά. Έρχονται άνθρωποι που σε σημαδεύουν. Άνθρωποι που σε αλλάζουν. Άνθρωποι που σε αγαπούν, όταν δεν αγαπούσες τον ίδιο σου τον εαυτό. Και αλλάζεις…
Πέρασαν δύο χρόνια… Συνεχίζω να τον αγαπάω και να θέλω να είναι ευτυχισμένος γιατί έτσι είμαι εγώ. Έτσι ήταν η Κατερίνα πάντα και έτσι θα είναι. Θέλω να είναι καλά και το εννοώ. Ήταν ο άνθρωπός μου για τέσσερα χρόνια. Η αγάπη μου.
Και εγώ είμαι καλά και θα είμαι… Γιατί μπορεί να πέρασα όσα πέρασα, όμως έμαθα και έπεσα.
Σηκώθηκα, αγάπησα και αγαπήθηκα και είδα ότι η ζωή προχωράει με ή χωρίς εκείνον.
Γιατί η ζωή μετά δεν έχει κάτι διαφορετικό.
Είναι απλά η ζωή και προχωράμε μαζί της…
