Άλλη μια μέρα ξημέρωσε. Ανοίγω το παράθυρο μου και με
τυφλώνει ο φωτεινός ήλιος που παρέχεται απεριόριστος.
Σταματώ για λίγο και κάνω μια σκέψη. Βρίσκομαι σε ένα
υπέροχο μέρος, έχω γεννηθεί σ’ αυτό, αισθάνομαι και είμαι κομμάτι του.
Νιώθω τυχερή που μπορώ κάθε πρωί να λούζομαι τις ακτίνες
του ήλιου, να απολαμβάνω τον καθαρό ουρανό και το βλέμμα μου να χάνεται, τις
εκατοντάδες παραλίες με τα καταγάλανα νερά και να μη χορταίνω να κοιτάζω.
Ευγνωμονώ το Θεό που με έφερε σε αυτόν εδώ τον τόπο
απαράμιλλης ομορφιάς. Κάθε μέρα νιώθω όλο και πιο υποχρεωμένη απέναντί του.
Σταματώ τις σκέψεις μου και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.
Ανοίγω την τηλεόραση,
λίγο πριν φύγω απ’ το σπίτι και το μόνο που ακούω είναι «περικοπές
συντάξεων», «σκληρά μέτρα», «απολύσεις εργαζομένων», «ανεργία».
Αναστατώνομαι και ταρακουνιέμαι. Πιάνω το τηλεκοντρόλ και την κλείνω νευρικά.
Κατευθύνομαι για τη δουλειά μου, συναντώντας παντού κόσμο, πολύ κόσμο, τους
κοιτάζω και παρατηρώ πως κάτι τους λείπει . Τους λείπει το χαμόγελο και η
αισιοδοξία.
Τους ακούω να μιλούν και να οδύρονται για το πώς θα
ζήσουν, πως θα τα καταφέρουν και πως θα επιβιώσουν μέσα στο καζάνι που
ονομάζεται Ελλάδα. Ξεκινώ και σκέφτομαι, μήπως είμαι υπερβολικά αισιόδοξη και
βλέπω τον κόσμο τόσο διαφορετικά; Μήπως ζω στο ροζ συννεφάκι μου;
Προσπαθώ να αποβάλλω αυτές τις σκέψεις και συνεχίζω το
δρόμο για τη δουλειά. Και εκεί μιζέρια! Πρωί-πρωί το μόνο που ακούω είναι
γκρίνια, παράπονα και παρατηρήσεις.
Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους που από το πρώτο φως της
μέρας παραπονιούνται και κλαίνε την μοίρα τους. Μα, τι θέλουν; Θέλουν να μου
πουν, πως δεν είναι ευχαριστημένοι που μπόρεσαν να ξυπνήσουν, που είναι υγιείς,
που είναι ελεύθεροι, που αναπνέουν και τέλος πάντων ζουν;
Δυστυχώς όλα σ’ αυτή τη ζωή τα διαχειριζόμαστε σαν δεδομένα.
Σε άλλους ανθρώπους δε δίνεται η ευκαιρία να μιλούν για ελευθερία, γιατί στη
χώρα τους το άυλο αυτό αγαθό που για
εμάς είναι αυτονόητο, για εκείνους
σημαίνει άπιαστο όνειρο λόγο των συνεχών πολέμων.
Χιλιάδες άνθρωποι και ιδιαίτερα μικρά παιδιά, παλεύουν
καθημερινά στα νοσοκομεία για να
παραμείνουν στη ζωή. Άλλοι, απ᾽ την άλλη, παραπονιούνται παρά το γεγονός
ξύπνησαν, έχουν την υγεία τους και μπορούν και ζουν.
Ορισμένοι δεν έχουν καταλάβει όμως πως αυτές τις αρετές
θα τις ήθελαν πολλοί.
Είναι, λοιπόν, γελοίο να σκοτεινιάζουμε τις μέρες μας,
δίνοντας τόση σημασία σε μηδαμινά πράγματα τα oποία εμείς μεγιστοποιούμε. Τι
είναι τελικά ο άνθρωπος; Ανικανοποίητος μόνιμα, πάντα ζητάει περισσότερα.
Η μαγεία της ζωής, όμως, είναι να μπορείς να εκτιμάς όλες
αυτές τις αισθήσεις-θαύματα που σου έχουν δοθεί δωρεάν απ᾽ την πρώτη στιγμή που
γεννήθηκες και γνώρισες τον κόσμο.
Μπορεί να θεωρηθώ ουτοπική, ονειροπόλα ή ακόμα κι
αναίσθητη, αλλά ποτέ δε θα πάψω να εκτιμώ και να αρέσκομαι σε αυτά που ήδη έχω.
Αγαπώ τη ζωή και όλα αυτά τα ελεύθερα αγαθά που μου προσφέρει. Δε θα σπαταλήσω
χρόνο για να παραπονεθώ, να στεναχωρηθώ ή να γκρινιάξω.
Η ζωή είναι μικρή και δεν είναι ανάγκη να την
υποβαθμίζουμε. Πρέπει να αρχίσουμε να την απολαμβάνουμε και να μετατρέψουμε τα
δεδομένα σε ζητούμενα.
Για αυτό, επειδή τα πάντα είναι ρευστά και η ζωή
απροσδόκητη, ξεκίνα από σήμερα κιόλας να χαμογελάς. Ξεκίνα από σήμερα να ζεις
αληθινά!
