Πριν από λίγες μέρες, ασκήθηκε έντονη κριτική σε μια
γυναίκα καλλιτέχνη της διεθνούς μουσικής σκηνής, λόγω του περιεχομένου του
τελευταίου της βίντεο κλιπ. Η συγκεκριμένη καλλιτέχνης είναι μια έγχρωμη
γυναίκα, η οποία εκτός ότι χαρακτηρίζεται ως «βασίλισσα» της ποπ μουσικής,
αποτελεί παγκόσμιο πρότυπο τόσο για άτομα εντός του χώρου, όσο κι εκτός.
Πρόκειται για το «φαινόμενο» Beyonce, της οποίας το
τελευταίο τραγούδι, έχει τη δική του φωνή. Μια φωνή αγανακτισμένη κι άκρως
πολιτικοποιημένη. Μέσα απ’ το βίντεο κλιπ αγκαλιάζει και δηλώνει περήφανη για
το χρώμα και την καταγωγή της, ενώ περνάει μηνύματα κατά του ρατσισμού, των
διακρίσεων αλλά και της βίας εναντίων των έγχρωμων ατόμων.
Αναφέρεται στην ανύπαρκτη βοήθεια προς στους Αφροαμερικανούς το 2005 όταν ο τυφώνας
Κατρίνα χτύπησε τη Νέα Ορλεάνη, στη δουλεία των έγχρωμων, στην έντονη βία
εναντίον τους, ενώ μέσα στο τραγούδι γίνεται αναφορά στον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ -υπέρμαχος
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων- και σε δύο κινήματα κατά της βίας των έγχρωμων (“Black
lives matter” & “Black Panthers”).
Η κριτική που της ασκήθηκε ήταν έντονη διότι θεωρήθηκε
πως μέσα από το τραγούδι της προσέβαλλε τη «λευκή φυλή». Πιο συγκεκριμένα,
θεωρήθηκε πως το τραγούδι είναι μεν κατά του ρατσισμού των έγχρωμων, όμως, είναι
εμφανώς (!) ρατσιστικό προς την πλευρά των λευκών. Μέσα από την προβολή
θίγονται οι προσπάθειες που έχουν γίνει από την πλευρά των «λευκών» για αποδοχή
των έγχρωμων, καθώς κι ότι η ίδια η καλλιτέχνης τάσσεται υπέρ των «μαύρων».
Ας αφήσουμε όμως τους στίχους κι ας μιλήσουμε με
γεγονότα. Έχουν βγει αμέτρητες ταινίες, καθώς και τραγούδια, τα οποία παρουσιάζουν
με κάθε τρόπο την αθλιότητα που υπέστη η έγχρωμη φυλή. Με βάση την ιστορία, οι
«μαύροι» αποτελούσαν περιουσία και χρησιμοποιούνταν ως σκλάβοι κι ως δούλοι από
λευκούς γαιοκτήμονες ή δουλεμπόρους.
Μετά την κατάργηση της δουλείας από τον Αβραάμ Λίνκολν το
1863, θεωρούνταν δεύτεροι πολίτες σε μια κοινωνία κι ήταν αδύνατο να συμβιώσουν
με τους λευκούς. Η ανωτερότητα των «άχρωμων» είχε ως συνέπεια, οι «μαύροι» να
θεωρούνται κατώτερα όντα ενώ στην πραγματικότητα δεν διέφεραν σε τίποτα από
τους λευκούς.
Σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά
και το Σύνταγμα, οι έγχρωμοι έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα μ’ όλους εμάς. Το
δικαίωμα στη ζωή αλλά και την ελευθερία ανήκει σ’ όλους, ανεξαιρέτως! Είμαστε
όλοι άνθρωποι κι είμαστε τοποθετημένοι στο ίδιο τσουβάλι.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να θεωρείται κάποιος
κατώτερος ή μάλλον γιατί να θεωρείται κατώτερος. Αν έβγαινε ένας λευκός να
υπερασπιστεί τη λευκή φυλή, οι έγχρωμοι θα εξαγριώνονταν και τότε όλοι θα έλεγαν
«οι μαύροι είναι εγκληματίες και κατώτεροι», ενώ τώρα όλοι τα έβαλαν με μια
έγχρωμη γυναίκα, επειδή παρουσίασε τα πράγματα όπως ακριβώς είναι.
Παρουσίασε απ’ τη δική της σκοπιά την ατέρμονη φυλετική
διάκριση, και μαγκιά της που είχε τα κότσια να βγει μπροστά! Ήξερε πως, λόγω
ότι είναι δημόσιο πρόσωπο, η δική της φωνή θ’ ακουστεί και θα μπορέσει ν’
αφυπνίσει ολόκληρο τον πλανήτη. Θέλησε να βάλει ένα τέλος στη φυλετική διάκριση
και να προάγει την ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, οι έγχρωμοι
θεωρούνται κατώτερα όντα από εμάς, τους λευκούς! Μετά από αμέτρητες βραβεύσεις,
διακρίσεις στον αθλητισμό, στην πολιτική, μετά απ’ την ανάπτυξη μουσικής κουλτούρας
και νοοτροπίας, μετά από τόσους αγώνες για ισότητα κι αποδοχή, οι έγχρωμοι
έρχονται εσφαλμένα δεύτεροι.
Την εποχή της παγκοσμιοποίησης καλό θα είναι να
κοιτάξουμε και λίγο πέρα απ’ τη χρωματική παλέτα. Το λευκό και το μαύρο είναι
δύο τελείως διαφορετικά χρώματα, αλλά δεν παύουν να είναι χρώματα και να
τοποθετούνται το ένα δίπλα στο άλλο. Χωρίς τη συνύπαρξη αυτών των δύο, δεν
υπάρχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ίσως θα πρέπει, για να πάμε μπροστά, ν’ αφήσουμε στην
άκρη όλα αυτά που μας χωρίζουν και να εστιάσουμε σ’ όλα εκείνα που μας ενώνουν.
Εξάλλου, όλοι οι άνθρωποι μπορεί να μην είναι ίδιοι, αλλά είναι ίσοι.
Όπως είπε κι ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ το 1963: «Πολλοί
λευκοί αδερφοί μας έχουν συνειδητοποιήσει ότι η μοίρα τους είναι δεμένη με τη
δική μας μοίρα κι η ελευθερία τους αλληλένδετη με τη δική μας ελευθερία. Δεν μπορεί
κανείς να πορευτεί μόνος!»
