Εδώ ευεξία, εκεί ευεξία,
πού είναι η ευεξία;
Κάτι τέτοιο σου έρχεται
στο μυαλό αν κάνεις ζάπινγκ στα διάφορα κανάλια της τηλεόρασης, αν
περιπλανηθείς στα διάφορα e-περιοδικά, αν κοιτάξεις τις διαφημίσεις στις
στάσεις των λεωφορείων, τις βιτρίνες των φαρμακείων και τα ράφια των σούπερ
μάρκετ. Γενικότερα, όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, η ευεξία, η τόνωση, η
ενεργητικότητα και η χαρά, θα σε βομβαρδίσουν θες δε θες.
Στην αρχή είχε ενδιαφέρον. Η αγάπη για τον εαυτό μας είναι στόχος ζωής
για τους περισσότερους ανθρώπους και η ευεξία είναι ένα κομμάτι της. Δε γίνεται
να νοιάζεσαι για σένα και να είσαι μονίμως μίζερος και κουρασμένος.
Μετά έγινε πρόκληση. Αρχίσαμε ν’ αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να
νιώθουμε καθημερινά ευεξία και γεμάτοι ενέργεια, βρέξει-χιονίσει. Τι πρέπει να
κάνουμε ώστε να γίνουμε κι εμείς σαν τις κυρίες στις φωτογραφίες που λάμπουν
από υγεία και μας δείχνουν την τέλεια οδοντοστοιχία τους με το πλατύ τους
χαμόγελο;
Ύστερα έγινε καταναγκασμός. Πρέπει να νιώθω ευεξία και ευτυχία κάθε
στιγμή της ημέρας, όλοι έτσι κάνουν, γίνεται και θα το κάνω, πρέπει να το κάνω.
Στη συνέχεια έγινε ενοχή. Δεν μπορώ να είμαι
στα ουράνια κάθε μέρα, άρα είμαι άχρηστη, ανίκανη και γενικότερα κάτι δεν πάει
καλά με μένα. Όλοι γύρω μου τα καταφέρνουν, μόνο εγώ είμαι χάλια.
Το αποτέλεσμα; Να
νιώθουμε χειρότερα από πριν ξεσπάσει όλο αυτό το κίνημα της ευεξίας, της
ευτυχίας και της ευλογίας στη ζωή μας και να έχουμε χαλάσει κι ένα σωρό χρήματα,
που δεν έχουμε, σε κολλαγόνα, βιταμίνες, μαντζούνια, ροφήματα, κάψουλες, ειδικά
προγράμματα σε γυμναστήρια, ειδικές τεχνικές σκέψης, ειδικούς γιατρούς,
εναλλακτικούς …η λίστα είναι ατέλειωτη και πανάκριβη.
Για να μην αναφέρω την
υποχρεωτική επαφή με τη φύση που έχει γίνει super trend τα τελευταία χρόνια.
Γιατί, αν εγώ νιώθω καλύτερα να περπατήσω μισή ωρίτσα δίπλα σ’ ένα ποτάμι και
μετά το μόνο που θέλω είναι ν’ αράξω δίπλα στο τζάκι στην παραδοσιακή ταβέρνα
του χωριού και να φάω το καλοψημένο κρεατάκι με το ωραίο κρασάκι χαζογελώντας
με την παρεούλα μου, είμαι τεμπέλα κι έχω χάσει την επαφή μου με τη φύση.
Όχι κοπελιά! Το σωστό είναι ν’ ανεβοκατέβεις
τον Ταΰγετο τρεις φορές. Τότε θα νιώσεις πραγματική ευεξία και θα βρεις τον
εαυτό σου! Η ευεξία, η ευτυχία, η χαρά, η ενεργητικότητα και όλα τα σχετικά
είναι υπέροχες έννοιες που θα ήταν υπέροχο αν τις είχαμε στη ζωή μας σταθερά.
Αντικειμενικά όμως αυτό δεν είναι εφικτό αφού εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες,
πολλοί από τους οποίους δε σχετίζονται άμεσα μ’ εμάς.
Σε μια εποχή που το
σύμπαν γύρω μας γκρεμίζεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είναι φυσικό να
κλονίζεται μέσα μας, όχι απλώς η ευεξία και η ενεργητικότητά μας, αλλά ακόμη
και η όρεξή μας να πατήσουμε το πόδι μας στο πάτωμα κάθε πρωί για να σηκωθούμε
από το κρεβάτι.
Πριν είκοσι χρόνια, οι
άνθρωποι ένιωθαν χάλια όταν τα οικονομικά τους ήταν σε κακή κατάσταση και αυτό
ήταν εντάξει. Έλεγες στον κολλητό σου «δεν έχω μια, θα μου κόψουν το ρεύμα έτσι
όπως πάει, είμαι σκατά» κι εκείνος σου έλεγε «φίλε, σε καταλαβαίνω. Εχεις
δίκιο». Τώρα σου λέει «Βρες την ευλογία σ’ αυτό, μην το αφήνεις να σε βαραίνει,
δεν κερδίζεις τίποτα με το να είσαι χάλια» και θες να του σκάσεις μια σφαλιάρα
στη μούρη.
Ναι ρε, είμαι χάλια και δε θέλω να βρω καμία
ευλογία μέσα σ’ αυτό. Χρωστάω παντού και αυτό με ρίχνει. Με χώρισε η γυναίκα
μου και πονάει η ψυχή μου. Απολύθηκα και τρέμω από το φόβο και την αγωνία για
το αύριο. Δουλεύω σαν σκυλί για ψίχουλα και όλο αυτό μ’ έχει στραγγίξει. Δεν έχω
ενέργεια να πάω γυμναστήριο και, μεταξύ μας, δεν έχω ούτε το χρόνο. Είμαι χάλια
κι έχω δικαίωμα να το νιώσω.
Η αγωνία, το άγχος, η
στεναχώρια, η απογοήτευση, ο θυμός, η θλίψη, η απόγνωση, η οργή, ο πόνος, είναι
κι αυτά συναισθήματα και υπάρχουν για κάποιο λόγο. Πότε τα δαιμονοποιήσαμε και
τα εξοστρακίσαμε από τη ζωή μας; Τα χρειαζόμαστε κι αυτά όπως όλα τα υπόλοιπα.
Δε λέω να μείνουμε σ’ αυτά. Ούτε όμως να νιώθουμε άσχημα επειδή νιώθουμε
άσχημα.
Ας απενοχοποιηθούμε
επιτέλους. Δικαιούμαστε να μην νιώθουμε συνεχώς χαρωποί κι ευτυχισμένοι,
ευλογημένοι και ζεν. Είναι δικαίωμά μας να ξυπνάμε με νεύρα, να σιχτιρίζουμε
στην κίνηση, να νιώθουμε αγωνία μπροστά στη θέα των λογαριασμών και του άδειου
ψυγείου, να θέλουμε να λιώσουμε στον καναπέ μ’ ένα μπολ παγωτό τα βράδια και να
συρθούμε στην αυτολύπηση γιατί η ζωή μας δεν είναι όπως την ονειρευόμαστε. Ας
δώσουμε επιτέλους στον εαυτό μας το δικαίωμα στα αρνητικά συναισθήματα.
Ας δώσουμε χώρο να
εκτονωθεί το αρνητικό φορτίο. Άνθρωποι είμαστε και το χουμε ανάγκη κι αυτό. Για
λίγο. Έστω για λίγο. Μέχρι να μαζέψουμε τις δυνάμεις, να ξανασταθούμε στα πόδια
μας, να παλέψουμε πάλι με δύναμη κι αποφασιστικότητα.
Κάπου εκεί θα συναντήσουμε
πάλι τη χαρά, την ευεξία και την ευλογία. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο!
