«Σαν μπήκε ο Φεβρουάριος, ο μήνας της αγάπης, ας
γράφουμε ένα εξομολογητικό κείμενο». Ωραία ιδέα! Λες και δε μας έφταναν τα
ξεφτιλίκια μας τους προηγούμενους μήνες, τουλάχιστον αυτή τη φορά να γίνει
επίσημα.
Κοίτα να δεις, όμως, που εγώ έχω να κάνω μια
εξομολόγηση εδώ και χρόνια κι ήρθε η ευκαιρία να τη βγάλω από μέσα μου!
Όλα ξεκίνησαν πριν από 3 χρόνια. Όταν αποφάσισαν η
μητέρα κι η αδερφή μου να πάμε στη Μύκονο για δουλειά –λεπτομέρειες
παραλείπονται γιατί το πρόβλημα είναι άλλο!-. Ένα ζεστό κυκλαδίτικο πρωινό, ο
κλήρος έπεσε σ’ εμένα ν’ ανοίξω το μαγαζί. Χρειαζόμουν όμως καφέ, ως γνωστή
εθισμένη, αλλά επειδή ήταν η πρώτη μου φορά στο νησί και δεν ήξερα, ακλούθησα
τη συμβουλή της μαμάς και πήγα στο μαγαζί που μου πρότεινε. Τί το θελα!
«Καλημέρα, τι θα θέλατε;». Ναι, οκ. Αυτό ήταν!
Έπαθα
ένα σοκ απ’ τη φωνή πριν τον κοιτάξω ολόκληρο. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου ήρθα
αντιμέτωπη με τον πιο όμορφο άντρα που είχα δει ποτέ στη ζωή μου.Τον παρατηρούσα πίσω απ’ τα γυαλιά και πρέπει να ήμουν
λες και περνούσα εγκεφαλικό. Είχα εστιάσει σ’ αυτούς τους γκριζαρισμένους
κροτάφους, στα γεμάτα τατουάζ χέρια και σ’ αυτά τα μάτια. Πω πω!
Φυσικά δεν έδωσα την πρώτη απάντηση που μου ήρθε στο
μυαλό, οπότε περιορίστηκα σ’ένα απλό διπλό cappuccino.
Έπαθα κοκομπλόκο! Πήγαινα κάθε μέρα, τις ώρες φυσικά
που είχε βάρδια εκείνος, μόνο και μόνο για να τον βλέπω, γιατί για να
μιλήσουμε, ούτε λόγος. Πρέπει, εκείνους τους δύο μήνες, ν’ ανταλλάξαμε είκοσι
κουβέντες όλες κι όλες. Όχι γιατί μου κοβόταν η μιλιά μόλις τον έβλεπα. Καμία
σχέση! Απλά δεν του έπαιρνες κουβέντα.
Ξινός άνθρωπος, παιδί μου. Απ’ αυτούς που τρελαίνομαι.
Ήξερα ότι θα είχε μια μούρη μέχρι το πάτωμα, θα είναι τέρμα αντιπαθητικός και
ξινός αλλά ανάθεμά τον, ήταν ο πιο όμορφος αντιπαθητικός που έχω δει.
Είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να τον κάνω να
χαμογελάσει κι όταν το κατάφερα, αυτό ήταν! Έλιωσα σαν βούτυρο σε φρεσκοψημένο
ψωμί. Και μετά βέβαια, λες και το έκανε επίτηδες, χαμογελούσε συνέχεια. Τώρα
που το καλοσκέφτομαι, μπορεί να το έκανε κι επίτηδες. Ικανό τον έχω!
Το καλοκαίρι μου είχε όνομα κι ήταν το δικό του. Είχε
πραγματικά στοιχειώσει τις μέρες και τις νύχτες μου και το λέω για καλό! Ό,τι
κι αν έκανα, σημασία είχε η στιγμή που θα τον έβλεπα. Είτε δούλευε, είτε όχι.
Απλά να τον δω από μακριά και τέλος.
Όταν έμαθα ότι στη ζωή δεν ήταν μόνος, στεναχωρήθηκα.
Όχι γιατί είχα ελπίδες. Προφανώς και δεν είχα. Ήταν η αντίδραση της στιγμής! Κι
όταν τους είδα μαζί; Καλά, άστο! Στα πατώματα το Κατερινάκι. Εμ, τι περίμενες,
κουκλίτσα μου; Τέτοιο πλάσμα σιγά μην ήταν ελεύθερο. Παρόλα αυτά, συνέχιζα να
τον κοιτάω κάθε φορά λες και περνούσα ένα μίνι εγκεφαλικό.
Ένας ξεκάθαρος πλατωνικός έρωτας. Καλοκαιρινός
πλατωνικός. Ναι, τον ζούσα στο έπακρο. Μόνη μου φυσικά αλλά τον ζούσα. Μιλούσα
μόνο για κείνον. Όλη μέρα. Κι όταν τύχαινε και τον έβλεπα, μετά τον έβριζα για
ώρες. Η αρχή της παράνοιας αλλά yolo.
Αφού τα είπαμε όλα, ας πούμε και το τελευταίο.
Εσύ ήσουν η αιτία, η αφορμή κι ο λόγος για να γράψω το
πρώτο μου βιβλίο.
Το έγραψα τότε. Το 2014. Εξαιτίας σου. Ο πρωταγωνιστής μου
είναι εσύ. Έχει τα μάτια σου, τα μαλλιά σου, τα γένια σου, το σώμα σου, την
ηλικία σου. Είναι τόσο όμορφος όσο εσύ. Πάνω σ’ εσένα στηρίχτηκαν αυτές οι 420
σελίδες κι είμαι περήφανη.
Να ξέρεις πως μέσα από εκείνον σε ερωτεύτηκα και
πίστεψέ με, αν κάποτε το διαβάσεις, θα σε ερωτευτείς κι εσύ.
Θα μου πεις τώρα «ερωτεύτηκες; Σιγά!». Κοίτα, δεν ξέρω
αν ισχύει αλλά ακόμα και τώρα, μετά από τρία χρόνια, κάθε φορά που ακούω το
όνομά σου ένα σκιρτηματάκι το χω.
Μπορεί να έχεις φτιάξει τη ζωή σου. Μπορεί να μην
έχουμε καμία επαφή όμως ειλικρινά, θέλω να σε ευχαριστήσω για τα συναισθήματα
που μου δημιούργησες τότε γιατί χωρίς αυτά θα ήταν ένα ακόμα μουντό καλοκαίρι
και φυσικά, δε θα υπήρχε αυτό το βιβλίο.
Να ξέρεις πως όσο μεγαλώνεις, τόσο ομορφαίνεις.
Α, και που είσαι… Το γκρι σου πάει πολύ!
