Είπα δε θα ξαναγράψω για σένα. Κάθε φορά το ίδιο λέω κι
όλο εδώ είμαι να πιάνω το στυλό και να μουτζουρώνω άχαρα το χαρτί. Να γράφω
στιχάκια από ξεχασμένα τραγούδια, να σχηματίζω τ’ όνομά σου, να ξεσπάω για
πεθαμένα συναισθήματα.
Κάθε φορά θα ναι η τελευταία λέω, μα ποτέ δεν είναι.
Τουλάχιστον δε σ’ ενοχλώ. Ούτε μηνύματα, ούτε τηλέφωνα, τίποτα. Δεν έχω τέτοια
ανάγκη, άλλωστε. Ανάγκη να ξεσπάσω έχω.
Να ξεριζώσω από μέσα μου ό,τι νιώθω.Όσο
θυμό απέκτησα κι όση αγάπη απέμεινε απ’ τους δυο μας. Γιατί κουράστηκα να
σηκώνω ένα φορτίο για δύο.
Αδύναμη είμαι και πώς να το διαχειριστώ; Πάντα έτσι
πίστευα, πως με διακατέχει μια αδυναμία. Κι όμως μέσα από τη σχέση μας φάνηκα η
δυνατή. Σε κάποια πράγματα έστω. Γιατί
είναι δύναμη να ζεις για δύο, ν’ αγαπάς για δύο, να νιώθεις για δύο, ν’
αντέχεις για δύο.
Είμαστε φτιαγμένοι για να λειτουργούμε εγωιστικά.
Βρίσκουμε ένα ιδανικό –για τα μάτια μας- ταίρι και θαρρούμε πως κουμπώνουμε
πάνω του. Πως βρήκαμε ένα δεκανίκι, ένα αποκούμπι. Οκ, δεν το σκεφτόμαστε έτσι
από την αρχή, αλλά αυτό κάνουμε στην ουσία. Αφηνόμαστε πάνω στους άλλους γιατί
δεν αντέχουμε όλες τις ευθύνες.
Έτσι κι εγώ, αφελέστατα έγειρα πάνω σου και θεώρησα πως
θα μ’ αλαφρύνεις από το βάρος που κουβαλώ. Και το έκανες, οφείλω να στο
αναγνωρίσω. Μα δε φαντάστηκα πως το τίμημα θα ήταν να ξεπληρώνω μια ζωή. Δεν
υπάρχει μεγαλύτερο φορτίο σε μία σχέση από τα να υπάρχεις εσύ για δύο.
Ερωτευμένοι ήμασταν και ξέγνοιαστοι. Κάναμε όνειρα για το μέλλον μα ξεχνούσαμε μόνιμα να ζούμε το παρόν.
Χαθήκαμε στα σχέδια και τα πλάνα μας και μιζεριάσαμε στη ρουτίνα μας.
Βουλιάξαμε στην καθημερινότητα και τα προβλήματα. Μα δεν μπορούσες να δεις πως
για μένα ή λύση σε κάθε πρόβλημα βρισκόταν μονάχα σε μια αγκαλιά σου.
Δεν μπορούσες να καταλάβεις πως ένα σου χάδι ήταν ικανό
να διώξει από πάνω μου κάθε έγνοια. Βαρέθηκες; κουράστηκες; Δεν ξέρω. Κι εγώ
κουράστηκα να μην καταλαβαίνεις. Είχαμε φτάσει σε σημείο που δεν υπήρχε
επικοινωνία κι ίσως είναι ό,τι χειρότερο μας συνέβη ποτέ.
Είχαμε
γίνει ξένοι μεταξύ μας. Κάναμε έρωτα από «υποχρέωση» κι ανάγκη. Όχι από πάθος.
Και τι να το κάνω αν ο άνθρωπός που κάποτε έλιωνε για μένα ξαφνικά με βλέπει
σαν αντικείμενο;
Εμείς που δεν ξεκολλούσαμε ο ένας από το σώμα του άλλου,
καταντήσαμε να φοράμε τις πιτζάμες μας και να γυρίζουμε πλευρό. Δε σε ήθελα για διακοσμητικό στο κρεβάτι
μου. Να μ’ αγκαλιάζεις ήθελα και να ξυπνάω κάθε πρωί χαμογελαστή δίπλα σου.
Κι όμως, αυτό που κάποτε ήταν ευνόητο, κατέληξε
ζητούμενο. Όχι, δε σε είχα ποτέ δεδομένο, μ’ άρεσε όμως να ξέρω πως έχω έναν
άνθρωπο να μ’ αγαπά και να με νοιάζεται. Μα τέλειωσε γρήγορα το παραμυθάκι.
Κι όμως, ενώ σε κατηγορώ για χιλιάδες σφάλματα, ενώ δεν
ήθελα να συνεχίσω να σηκώνω στις πλάτες μου το βάρος της διαλυμένης αγάπης μας,
είμαι πάλι εδώ να σου γράφω. Αφενός για να τα βγάλω από μέσα μου, αφετέρου γιατί
νιώθω ακόμα.
Κομμάτι
μου είσαι και δεν μπορώ να σε ξεριζώσω από πάνω μου. Όσο υπάρχω, θα υπάρχεις κι
ας απέχουμε κόσμους μακριά. Γιατί η αγάπη δε σβήνει έτσι απλά. Όσα λάθη κι αν
έκανες δεν είναι αρκετά για να σε μισήσω. Δε θα μπορούσα. Έζησα στο μέγιστο των
συναισθημάτων μου κι ας ήταν για λίγο.
Έχω παράπονα, έχω θυμό, έχω αναπάντητα γιατί, έχω να σου
προσάψω λάθη και χίλια δυο ακόμα. Όμως δεν μπορώ σε καμία των περιπτώσεων να
σου προσάψω ότι μου πούλησες παραμύθι. Ξέρω πως ό,τι έλεγες, το ένιωθες. Ό,τι
έκανες, το έκανες επειδή πραγματικά το ήθελες.
Το ξέρω πως μ’ αγάπησες όσο τίποτα. Μα δεν καταλαβαίνω
γιατί καταλήξαμε έτσι. Ίσως γι αυτό ακόμα να γράφω για σένα. Γιατί με βασανίζει
αυτή η σκέψη. Γιατί τα κάναμε τόσο σκατά, ρε γαμώτο; Κι ίσως μέχρι να καταλάβω,
να συνεχίσω να σου γράφω και να ξεσπάω σ’ ένα άψυχο χαρτί μα δεν έχω τι άλλο να
κάνω.
Μέσα μου βρίσκεσαι σε κάθε στιγμή. Καλή και άσχημη.
Ανάγκη έγινες και βάσανο. Θα στο κρατάω που μ’ άφησες ν’ αγαπώ και για τους δυο
μας μα πρέπει να το παραδεχτώ.
Σ’ εσένα πάγωσε ο χρόνος και τα συναισθήματα έμειναν
κούφια πια. Η καρδιά μου έμεινε στην τελευταία στιγμή που σε αντίκρισα και δεν
έχω τι να δώσω πια. Όλα εκεί έμειναν. Κι ας μοιάζω αδύναμη και βουτηγμένη στο
συναίσθημά μου. Κι ας είμαι κολλημένη σ’ ένα παρελθόν που δε θα μπορέσει ποτέ
ξανά να γίνει παρόν ή μέλλον.
Άλλωστε, δε θα θελα ποτέ ξανά να είμαι μαζί σου. Μα δεν
μπορώ να μη στο αναγνωρίσω. Ήσουν ό,τι καλύτερο μου συνέβη ποτέ κι ας με
ρήμαξες στο πέρασμά σου. Έτσι όμως είναι οι μεγάλοι έρωτες. Έρχονται, σου
μαθαίνουν ν’ αγαπάς και μετά φεύγουν αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια.
Σ’ ευχαριστώ, μεγάλε μου έρωτα.
