Η ώρα 5 το πρωί. Τα πόδια μου
έχουν υπερθερμανθεί απʾ το laptop που
στηρίζεται επάνω τους, ενώ έχω γίνει σαν κινέζικο οχτώ απʾ τις ώρες που δεν έχω
αλλάξει στάση.
Δεν κουνιέμαι, μπας και χάσω το
σήμα του Wi–Fi και δεν έχω τη δυνατότητα, έστω
και για πέντε δεύτερα, να γράψω μία λέξη ή να σε δω να απαντάς.
Περνάμε ώρες ατέλειωτες πάνω από
ένα πληκτρολόγιο χωρίς να μας ενοχλεί η ώρα, η μέρα κι οι υποχρεώσεις. Ξεχνάμε τι
είσαι και τι είμαι και γινόμαστε ένα, γιʾ αυτές τις λίγες ώρες που τα
πληκτρολόγια, ως προέκταση του μυαλού μας και του στόματός μας, λένε όλα αυτά
που δεν μπορούν νʾ ακουστούν.
Μπροστά από μία οθόνη ζούμε το
απόλυτο ˙ δεν έχει σημασία ποιο είναι αυτό. Σημασία έχει πως εμείς το βαφτίσαμε
έτσι και δεν του δώσαμε απλά όνομα, του δώσαμε πνοή.
Κλεφτά μηνύματα και ματιές στο
πέρασμα της ημέρας, μικρές δόσεις οξυγόνου μέχρι να έρθει η στιγμή που θα
ξαναπιάσουμε τα πληκτρολόγια.
Αναλύουμε τα πάντα, απʾ το πιο
μικρό ως το πιο μεγάλο κι η μαλακία ξέρεις ποια είναι; Πως μοιάζουν όλα τόσο
λογικά. Αιτιολογήσεις του παρελθόντος, όνειρα του παρόντος, πλάνα του
μέλλοντος, όλα έχουν βρει το δικό τους σημείο στην παράλογη λογική μας.
Πού και πού αντιγράφουμε 2-3 links με
φωτογραφίες που μιλούν για ερωτευμένους και πράσσειν άλογα και τις στέλνουμε ο
ένας στον άλλον, δίνοντας εικόνα στη φαντασία μας.
Το αστείο είναι πως είμαστε επάνω
σʾ αυτά τα «άλογα». Τα έχουμε καβαλικέψει και καλπάζουμε στο πουθενά. Δε μας
νοιάζει ο προορισμός παρά μόνο η διαδρομή.
Το απολαμβάνω. Ξέρεις γιατί;
Γιατί δινόμαστε ολοκληρωτικά, όσο παράλογο κι αν ακούγεται -τουλάχιστον όσο μας
επιτρέπει αυτό το γαμημένο το πληκτρολόγιο. Το μίσησα, το χτύπησα, το έσπασα
(ευτυχώς την γλίτωσε η οθόνη μʾ ένα απλό ράγισμα στο πλαίσιό της) αλλά δεν
κατάφερα να νιώσω αγαλλίαση.
Παρʾ όλα αυτά η απουσία της
φυσικής σου μορφής πονάει, σαν κερί που στάζει στο χέρι μας, για λίγο, και μετά
πάλι μια σου λέξη σβήνει τον πόνο, μέχρι το επόμενο «καληνύχτα».
Όλη αυτή η πίεση μας κάνει πιο
απαιτητικούς. Μας κάνει να ζητάμε όλο και πιο πολλά, πιο πολλά απʾ τα αυτονόητα
των πολλών. Έτσι, όμως, το αποφασίσαμε.
Καταλήγουμε πάλι σε τσακωμό, καταλήγουμε
πάλι να ζητάω και να μην μπορείς να δώσεις, να ζητάς και να μην μπορώ να δώσω.
Βρίσκουμε ασήμαντες αφορμές για
να βγάλουμε το θυμό μας για όλα αυτά που μας λείπουν, για να κάνουμε πιο
ζωντανό αυτό που μας σκοτώνει βράδυ με το βράδυ. Ζητάμε και απαιτούμε πράγματα
που, σʾ άλλη περίπτωση, θα ήταν αυτονόητα, θα ήταν καθημερινότητα, όπως ένα
απλό χάδι ή μια ματιά.
Το ρημάδι το πληκτρολόγιο μπορεί
να προσφέρει την καθημερινή εικονική επαφή αλλά η τεχνολογία δεν έχει προχωρήσει
τόσο ώστε να προσφέρει τη σωματική επαφή. Κι ούτε θέλω να το καταφέρει, να σου
πω την αλήθεια, γιατί τότε θα χαθούμε ακόμα πιο πολύ και θα συνεχίσουμε να
πηγαίνουμε αντίθετα, έστω κι αν νομίζουμε πως κινούμαστε παράλληλα.
Μην ξεγελιέσαι. Εικονική πραγματικότητα λέγεται και χανόμαστε μέσα σʾ
αυτή, σε μια προσπάθεια να κρατηθούμε διαμέσου της.
Αυτά τα διαφορετικά βαγόνια που
ταξιδεύουμε, όσο κι αν είναι δίπλα-δίπλα, όσο κι τα χωρίζει μόνο ένα γυαλί και
μπορούμε να μιλάμε, να διαβάζουμε τα χείλη μας στα σκοτάδια, ποτέ δε θα
μπορέσουν νʾ αντικαταστήσουν το άγγιγμά μας.
Θέλει μια παραπάνω προσπάθεια στα
συναισθήματα που βγάζουμε, θέλει να τους δίνουμε υφή και ζωή, θέλει μικρά «σʾ αγαπώ»
σε κάθε πλήκτρο που πληκτρολογούμε. Πρέπει να καταστήσουμε τα πολλά
μικροπράγματα που γεμίζουν την καθημερινότητά μας ικανά, νʾ αντικαταστήσουν
κάτι που δεν μπορεί να αντικατασταθεί: την επαφή και το συναίσθημα.
Προσπαθούμε, δηλαδή, να κάνουμε το αδύνατο, δυνατό.
Πέφτει το Facebook, χάνεται το σήμα και δεν προλαβαίνω
να στα πω όλα.
Δυο αλλαξιές σʾ ένα σακβουαγιάζ,
τα κλειδιά στο χέρι μαζί με την απόφαση. Απόψε θα σου ψιθυρίσω πόσο μου έλειψες
από κοντά και θα δεις που θα ʾναι καλύτερα.
