Αναισθησία ονομάζεται η κατάσταση κατά την οποία δε λειτουργείς με κανένα
συναίσθημα. Είναι η ιδιότητα του ανθρώπου να γίνεται ψυχρός, αδιάφορος κι
ασυγκίνητος.
Πόσες φορές στη ζωή σου θέλησες να είχες
λειτουργήσει διαφορετικά σε μία κατάσταση, να είχες φερθεί αναίσθητα και να μη
λύγιζες χρησιμοποιώντας το χαζό συναίσθημά σου;
Πόσες φορές συνειδητοποίησες πως έγινες
κορόιδο, επειδή σε διακατέχει μια μεγαλειώδης ηλιθιότητα ν’ αντιμετωπίζεις τα
πάντα με απίστευτη ευαισθησία;
Δεν είσαι ο μόνος, πολλοί έχουν βρεθεί και
βαίνουν ακόμα σ’ αυτό το μονοπάτι. Είναι σαν να βρίσκεσαι στο μεταίχμιο δύο
κόσμων και να πρέπει ν’ αποφασίσεις σε ποια πλευρά θα καταλήξεις. Βέβαια, όπως
πολύ σωστά λένε, δεν υπάρχει τίποτα καλό χωρίς μία δόση κακού και το
αντίστροφο. Η αγαπημένη θεωρία του ying-yang.
Ποτέ δεν πρέπει να είσαι απόλυτος.
Γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν έρχονται
ξανά στο μυαλό σου. Φιλίες που χάλασαν, σχέσεις που διαλύθηκαν και άνθρωποι που
χάθηκαν από τη ζωή σου έτσι απλά. Σκέφτεσαι πως θα μπορούσες ν’ αντιδράσεις
τελείως διαφορετικά αν ήσουν πιο εγωιστής, πιο παρτάκιας, λίγο παραπάνω
αναίσθητος.
Υπήρξαν άνθρωποι που σε πλήγωσαν με τα λόγια
τους, που σ’ έκαναν να νιώθεις σκουπίδι, που συντέλεσαν στη χαμηλή αυτοεκτίμηση
που έχεις τώρα. Εσύ απλά τους άκουγες, δεχόσουν τα ηλίθια σχόλιά τους και
κατέβαζες το κεφάλι. Όταν σου ζητούσαν συγγνώμη και σου έλεγαν πως μετάνιωσαν
για τ’ άσχημα λόγια που σου είπαν, εσύ με προθυμία τους συγχωρούσες και
λειτουργούσες σαν να μη συνέβη τίποτα.
Αν ήσουν αναίσθητος, δε θα υπολόγιζες τα
λόγια κανενός. Δε θα σ’ ένοιαζε η γνώμη τους, δε θα σε πονούσαν οι πράξεις τους
ούτε η σκληρότητά τους. Δε θα χαλιόσουν καθημερινά κι ούτε θα είχες χαμηλή
αυτοεκτίμηση. Δε θα ζούσες με το φόβο μη σε κρίνουν οι άλλοι για ό,τι κάνεις κι
ό,τι λες.
Φίλοι-φίδια που σε μαχαίρωσαν πισώπλατα με
τον πιο άσχημο τρόπο. Φίλοι που σ’ έκαναν στην άκρη γιατί δε σε συμπαθούσε ο
γκόμενος/α τους, άλλοι που σε πρόδωσαν άνευ λόγου και αιτίας. Άνθρωποι που
είπαν ψέματα, που μοιράστηκαν με άλλους πράγματα που τους είχες εκμυστηρευτεί.
Με τον πρώτο τσακωμό σας, έβγαλαν στη φόρα όλα «τ’ άπλυτά» σας.
Φίλοι που χάθηκαν γιατί δεν μπόρεσες να τους
δώσεις αυτά που ήθελαν. Δεν μπόρεσες να είσαι το αντικείμενο της εκμετάλλευσής
τους για πολύ.
Υπήρξαν άτομα που σ’ έκαναν παρέα μονάχα
γιατί είχες κάτι να τους προσφέρεις. Από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Από
ένα κέρασμα του καφέ, από μια φιλοξενία στο σπίτι, από μία απλή βοήθεια στη
μετακόμισή τους. Κι όταν πήραν όσα ήθελαν, ξαφνικά κάτι συνέβη, ως δια μαγείας,
κι εξαφανίστηκαν. Κι όταν χρειάστηκαν κάτι, πάλι έτρεξαν σ’ εσένα.
Κι εσύ, σαν καλός βλάκας που είσαι, γύρισες
εκεί. Σ’ αυτούς που σε ποδοπάτησαν, που δε νοιάστηκαν ποτέ πραγματικά για σένα
και κοιτούσαν μόνο τι μπορούν ν’ αρπάξουν.
Αν ήσουν αναίσθητος, θα σήκωνες ψηλά το
κεφάλι και με τουπέ στο ύφος θα τους έδινες κι ένα χαστούκι για το γαμώτο.
Για όλες εκείνες τις φορές που πιάστηκες
μαλάκας.
Για όλα εκείνα που έκανες στην άκρη
προκειμένου να τους βοηθήσεις, για τις στιγμές που ήσουν πτώμα από τη δουλειά,
κι αντί να ξεκουραστείς, έτρεχες να κουβαλήσεις έπιπλα, να καθαρίσεις πατώματα
και τουαλέτες ενώ οι άμεσα ενδιαφερόμενοι του σπιτιού, κάθονταν κι έπιναν τον
καφέ τους.
Αν ήσουν αναίσθητος, δε θα τα έκανες όλα
αυτά. Θα πήγαινες να ξεκουραστείς μετά τη δουλειά, δε θα τους βοηθούσες, δε θα
σ’ ένοιαζε.
Αν ήσουν αναίσθητος, δε θα σ’ ενοχλούσε
τίποτα. Ακόμα και τη στιγμή που θα συνειδητοποιούσες πως ναι, ο καλύτερός σου
φίλος σ’ έκανε στην πάντα για το πρώτο γκομενάκι που γνώρισε πετώντας στα
σκουπίδια τα όσα έχετε περάσει μαζί και τα χρόνια που σας δένουν, δε θα σε
πείραζε.
Δε θα σε πείραζε γιατί δε θα είχες δεθεί
συναισθηματικά με κανέναν. Θα περνούσες καλά, θα έβγαινες για έναν καφέ κι ως
εκεί. Κανένα συναίσθημα, καμία θλίψη για την απομόνωση.
Σχέσεις. Μεγάλο κεφάλαιο οι ερωτικές σχέσεις.
Είσαι μ’ έναν άνθρωπο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, τον έχεις αγαπήσει κι
έχεις καψουρευτεί παράφορα. Ό,τι και να κάνει μοιάζει μαγικό κι απίθανο στα
μάτια σου.
Με την πάροδο του χρόνου, όμως, οι παρωπίδες
χάνονται κι ανακαλύπτεις άσχημες πτυχές. Στιγμές που σ’ έκανε ρεζίλι με τα
λόγια του μπροστά σε κόσμο κι εσύ δεν αντέδρασες φοβούμενος τη λογοκρισία.
Προτίμησες να γελάσεις αμήχανα και ν’ αφήσεις το σκηνικό να λήξει εκεί.
Γύρισε ο πρώην σου, αυτός που σε πλήγωσε,
αυτός που σε χώρισε γιατί δε σε συμπαθούσαν οι γονείς του. Αυτός που ποτέ δε σε
υπερασπίστηκε όταν όλοι ήταν εναντίον σου. Εκείνος που σου απαγόρευε να βγεις,
που ήθελε να έχει τον έλεγχο για τα πάντα στη ζωή σου.
Είχες σταματήσει καιρό να είσαι ερωτευμένος,
αλλά δεν μπορούσες να βρεις το θάρρος να φύγεις. Και να που μια μέρα σου γύρισε
το μυαλό κι αποφάσισες να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου.
Κατάφερες να φύγεις αξιοπρεπώς και να
προχωρήσεις μπροστά. Μα εκείνος γύρισε. Μετανιωμένος. Θέλοντας να εξιλεωθεί για
τα λάθη του. Κι εσύ ο μαλάκας, τον δέχτηκες πίσω. Κώλωσες να πεις «όχι».
Φοβήθηκες τη μοναξιά. Τον λυπήθηκες για τα όσα έχει περάσει.
Αν ήσουν αναίσθητος, δε θα φοβόσουν τίποτα. Η
μοναξιά είναι για τους δυνατούς και οι αναίσθητοι είναι συνειδητοποιημένοι
άνθρωποι. Ή μήπως όχι;
Αν ήσουν αναίσθητος, δε θα λυπόσουν. Πρόβλημά
του το τι έχει περάσει και γιατί κατέληξε να βγάλει λανθασμένες συμπεριφορές σ’
εσένα. Δεν ευθύνεσαι πουθενά να πληρώνεις τα σπασμένα άλλων. Κανείς δε
χρειάζεται ντάντεμα. Δεν είσαι ούτε η μαμά, ούτε ο μπαμπάς κανενός για να
μένεις και να υπομένεις καταστάσεις ηλίθιες μόνο επειδή νοιάζεσαι τον άλλον και
φοβάσαι μην τον πληγώσεις.
Αν ήσουν αναίσθητος, θα ήσουν ευτυχισμένος.
Δε θα ζούσες με τα «αν», τα « πώς» και τα «γιατί». Δε θα προσπαθούσες να βρεις
λύσεις σε ήδη τελειωμένες καταστάσεις. Δε θα ισοπέδωνες τον εαυτό σου για να
νιώσουν άλλοι καλά.
Αν ήμουν αναίσθητος, δε θα φοβόμουν να
πληγώσω. Δε θα πληγωνόμουν. Δε θα ένιωθα να κομματιάζεται η καρδιά μου κάθε
φορά που κάποιος χανόταν από τη ζωή μου. Αν ήμουν αναίσθητος, δε θα πάλευα να
κοιμηθώ το βράδυ χωρίς να σκέφτομαι τα λάθη μου. Δε θα ζητούσα απεγνωσμένα έναν
τρόπο να γίνω ευτυχισμένος.
Πολλές φορές η υπερβολική ευαισθησία οδηγεί
σε λάθος μονοπάτια. Σε βήματα που καταλήγουν να μας πονούν κάθε μέρα όλο και
περισσότερο. Οδηγούμαστε σε καταστάσεις άσχημες από φόβο, φόβο για τα πάντα. Δε
θέλουμε να στεναχωρήσουμε κανέναν, θέλουμε να τα έχουμε καλά με όλους.
Θέλουμε
να βλέπουμε τους ανθρώπους γύρω μας να χαμογελούν, ακόμα κι αν το χαμόγελό τους
συνεπάγεται με τη δική μας στεναχώρια. Νιώθουμε πολλές φορές πως έχουμε ανάγκη
κάτι ενώ στην πραγματικότητα δεν το έχουμε. Σκοτώνουμε καθημερινά το εγώ μας
για να προσαρμοστούμε στα γούστα του καθενός.
Αν ήμουν αναίσθητος, θα τα έγραφα όλα στα
αρχίδια μου και θα ζούσα την κάθε μέρα μόνο για την πάρτη μου. Χωρίς
στεναχώριες, χωρίς βάσανα, χωρίς τσαλακωμένους εγωισμούς και ιστορίες.
Αν ήμουν αναίσθητος, θα σου έλεγα να πας να
γαμηθείς για όλες τις φορές που μ’ έκανες να νιώσω δείγμα και μ’ έπλαθες από
την αρχή γιατί δε σου άρεσε το εγώ μου.
Αν ήμουν αναίσθητος, θα ήμουν ευτυχισμένος μα
προς το παρόν, προτιμώ να κρατήσω την ευαισθησία μου και να πορευτώ μαζί της σε
όποιο λάθος μονοπάτι κι αν με οδηγήσει. Στο φινάλε, θα συλλέξω εμπειρίες και θα
μάθω πώς ν’ αντιμετωπίζω καταστάσεις στο μέλλον.
Μερικές φορές, συναντάμε ανθρώπους που
μοιάζουν αναίσθητοι, μα στην ουσία είναι πληγωμένα άτομα που προσπαθούν να
μοιάσουν σ’ αυτούς που τους έφεραν σ’ αυτό το σημείο. Δεν αξίζει όμως.
Καλύτερα να είσαι αληθινός και πληγωμένος,
παρά ένα άψυχο τέρας που σπέρνει πληγές στο πέρασμά του.
Αν ήμουν αναίσθητος, θα ήμουν ευτυχισμένος.
Ή μήπως όχι;
