Όσοι είστε θεατρόφιλοι, τον γνωρίσατε μέσα από τους ”Εκτελεστές” του Γιώργου Σκούρτη σε σκηνοθεσία Τριαντάφυλλου Δελή.
Όσοι είστε λάτρεις του τηλεοπτικού θεάματος τον λατρέψατε μέσα από τον ρόλο του ως ”Άγγελο”, στους ”Παγιδευμένους” του ANT1 που αποθεώθηκε ως δολοφόνος.
Φυσικά μιλάμε για τον Βασίλη Τριανταφύλλου, έναν ηθοποιό της νέας γενιάς με δυναμική παρουσία τόσο στο χώρο του θεάτρου, όσο και της τηλεόρασης. Με συμμετοχές σε σειρές όπως “Ήλιος”, “Παγιδευμένοι” και “Στα σύνορα”, ο Βασίλης, παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει διανύσει και γράψει σημαντική πορεία στον χώρο, αφήνοντας τη δική του υποκριτική σφραγίδα.
Με αφορμή τη νέα θεατρική σεζόν που ξεκινάει σε λίγο καιρό, αλλά και τη φιλία που μας δένει, μας παραχώρησε μια μοναδική συνέντευξη, αποκαλύπτοντας τις σκέψεις του περί τέχνης αλλά και τα μελλοντικά του σχέδια και πλάνα, τα οποία φυσικά αναμένουμε πώς και πώς.
Αρχικά, θέλω να σε ευχαριστήσω πολύ για αυτή τη συνέντευξη εν μέσω καλοκαιριού και διακοπών και να σου πω οτι ανυπομονούσα πολύ και νομίζω και οι θαυμαστές σου.
Εγώ ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε
Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Που γεννήθηκες; Που μεγάλωσες; Ποιό ήταν το έναυσμα να ασχοληθείς με το θέατρο;
Γεννήθηκα στο Μαρούσι και μεγάλωσα στο Πέραμα, ένα προάστιο του Πειραιά. Από τα παιδικά μου χρόνια, την οικογένειά μου, τους φίλους και την γειτονιά μόνο όμορφες στιγμές έχω να θυμάμαι. Το θέατρο μπήκε στη ζωή μου από μικρός, σχεδόν αθόρυβα, χωρίς να το καταλάβω έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς μου και παραμένει. Για μένα μια μέρα χωρίς θέατρο είναι μια μέρα χαμένη, λείπει η ζωντάνια, το νόημα.
Ποια ήταν η στιγμή που αποφάσισες πως θέλεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με την υποκριτική; Παρακολούθησες μαθήματα υποκριτικής σε κάποια σχολή;
Αποφάσισα πως θέλω να γίνω ηθοποιός πολύ πριν ακόμη τελειώσω το σχολείο. Όταν ήρθε η στιγμή της επιλογής, ήξερα ακριβώς τι ήθελα να ακολουθήσω. Δεν δίστασα ούτε στιγμή. Τελείωσα το Λύκειο και πήγα κατευθείαν να δώσω εξετάσεις σε Δραματική σχολή. Σπούδασα στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Αθηναϊκη Σκηνή Κάλβου-Καλαμπόκη και νιώθω ακόμα φοιτητής ξέρεις το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ένα ανοιχτό σχολείο που δεν κλείνει ποτέ.
Ποιος ρόλος μέχρι σήμερα,είτε από το θέατρο,είτε από την τηλεόραση, σε έχει “σημαδέψει” περισσότερο και γιατί;
Θα προσπαθήσω να σου δώσω δύο αγαπημένους ρόλους. Έναν ρόλο που συνάντησα στο θέατρο και έναν απ’ την τηλεόραση. Ξεκινώντας απ’ το θέατρο λοιπόν ήταν το 2018, όταν είχα την χαρά να γίνω μέρος μιας θεατρικής παράστασης που δυστυχώς οχτώ χρόνια μετά παραμένει πιο επίκαιρη από ποτέ. Το ‘ΣΦΑΓΕΙΟ’ του Ίλαν Χάτσορ σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο OLVIO κι αγαπημένος ρόλος ο Ναήμ. Πρόκειται για ένα σ γχρονο αντιπολεμικό έργο με πρωταγωνιστές τρία αδέρφια εγκλωβισμένα στην δίνη του πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Στην τηλεόραση μπορώ να ξεχωρίσω τον ρόλο του ΄΄Άγγελου΄΄ απ’ τους Παγιδευμένους. Ο Άγγελος ήταν μια συνθέτη και αντιφατική προσωπικότητα με βαθιά εσωτερικά τραύματα, είχε ναρκισσιστικά στοιχεία και παρανοειδείς αποχρώσεις. Σαν να λέμε, η χαρά του ηθοποιού.
Πώς προσεγγίζεις έναν χαρακτήρα που πρόκειται να υποδυθείς; Έχεις κάποιο δικό σου σύστημα προετοιμασίας;
Ναι, υπάρχει ένα προσωπικό σύστημα που με βοηθά να προσεγγίζω κάθε ρόλο. Όμως θεωρώ καθοριστική την κατεύθυνση του σκηνοθέτη. Η δουλειά μας είναι συλλογική και ο ρόλος δεν ολοκληρώνεται αν δεν ενταχθεί στο όραμα της σκηνοθεσίας.
Υπάρχει κάποιος ηθοποιός ή σκηνοθέτης που αποτέλεσε πρότυπο ή επιρροή για σένα;
Δε θα έλεγα ότι έχω συγκεκριμένα πρότυπα. Θαυμάζω όμως κι εμπνέομαι από πολλούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες που συναντώ είτε στην σκηνή είτε μέσα από το αποτέλεσμα της δουλειάς τους (το έργο του). Κάθε συνεργασία και κάθε θέαμα που θα δω αφήνει πάντα κάτι μέσα μου.
Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο σου καλλιτεχνικό ρίσκο μέχρι σήμερα; Άξιζε;
Σίγουρα το να ανοίγεις ένα θέατρο στην Ελλάδα του σήμερα μόνο εύκολο δεν το λες. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουμε ανοίξει με την ομάδα μου το Θέατρο Nous–creative space. Από την πρώτη στιγμή που το ξεκίνησα ήξερα ότι δεν πρόκειται μόνο για μια καλλιτεχνική επιλογή, αλλά και για μια βιοποριστική απόφαση με πολλές δυσκολίες. Το να δημιουργείς έναν δικό σου χώρο, να αναλαμβάνεις ευθύνη για το καλλιτεχνικό όραμα αλλά και για την επιβίωσή του, είναι ένα στοίχημα που σε φέρνει καθημερινά αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Φυσικά όμως και αξίζει. Όταν έχεις έναν δικό σου χώρο έχεις την δυνατότητα να εκφράζεσαι ελεύθερα, να πειραματίζεσαι και να δημιουργείς έργα που πιστεύεις αξίζει να ακουστούν
Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφος — πού “ανήκει” η ψυχή σου περισσότερο και γιατί;
Η ψυχή μου ανήκει όπου υπάρχει υποκριτική. Είτε είναι θέατρο, είτε τηλεόραση, είτε κινηματογράφος, αυτό που με συγκινεί είναι η ανάγκη να υπάρξει ένας ηθοποιός για να μεταφέρει μια ιστορία. Να δώσει φωνή σε έναν ηρώα και να δημιουργήσει γέφυρα με τον θεατή. Το μέσο αλλάζει, αλλά η ουσία της τέχνης παραμένει ίδια.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει διδάξει η υποκριτική μέχρι σήμερα;
Το μεγαλύτερο μάθημα που έχω πάρει από την υποκριτική είναι να είμαι εγώ. Με τα λάθη μου, τις αδυναμίες μου αλλά και με τα δυνατά μου σημεία. Να μην προσπαθώ να κρύψω ή να φτιάξω έναν τέλειο εαυτό, αλλά να φέρνω στη σκηνή την αλήθεια μου. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να αγγίξεις και την αλήθεια του θεατή.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεσαι να παίξεις στο μέλλον;
Περισσότερο από συγκεκριμένους ρόλους αυτό που με έλκει είναι τα ίδια τα έργα. Η ιστορία που έχουμε να πούμε, τα ερωτήματα που θέτει, το αποτύπωμα που αφήνει στο κοινό. Ο ρόλος είναι το όχημα, αλλά το νόημα βρίσκεται στο σύνολο, στην αφήγηση. Με συγκινούν λοιπόν περισσότερο τα ωραία έργα, παρά η ιδέα ενός ”ονείρου” ρόλου.
Πώς συνδυάζεις την προσωπική σου ζωή με τις απαιτήσεις της δουλειάς; Υπάρχει ισορροπία;
Σίγουρα η δουλειά μας έχει πολλές απαιτήσεις και συχνά ατέλειωτες ώρες, όμως πάντα προσπαθώ να αφήνω χρόνο για εμένα. Δεν είναι πάντα εύκολο αλλά το θεωρώ απαραίτητο. Χρειαζόμαστε ενέργεια και διάθεση για να είμαστε αποτελεσματικοί στη δουλειά μας.
Πιστεύεις ότι η Τέχνη έχει ακόμα δύναμη να αλλάξει κοινωνίες ή ανθρώπους;
Η τέχνη από μόνη της ίσως να μην μπορεί να αλλάξει ολόκληρες κοινωνίες, μπορεί όμως να αγγίξει τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Κι αν δούμε τον κάθε άνθρωπο σαν μια μικρή κοινωνία από μόνος του, τότε ίσως εκεί να βρίσκεται η αληθινή δύναμη της τέχνης.
Τι σε κινητοποιεί να συνεχίζεις, ακόμα και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν;
Η ελπίδα. Η πίστη ότι τα όνειρα αξίζουν τον κόπο. Και βέβαια οι δικοί μου άνθρωποι, η στήριξη τους και το να το ζήσουμε παρέα.
Αν μπορούσες να δώσεις μια συμβουλή στον “νεαρό Βασίλη” που μόλις ξεκινά, ποια θα ήταν αυτή;
Αν έδινα μια συμβουλή στον νεαρό εαυτό μου , θα του έλεγα να τολμήσει να μην φοβηθεί να ρισκάρει και να δουλέψει με αφοσίωση και πίστη όπως έχω κι εγώ σήμερα. Να εμπιστευτεί ότι όσο δύσκολος και αν είναι ο δρόμος, στο τέλος θα τον οδηγήσει εκεί που πραγματικά θέλει να πάει.
Πώς βλέπεις το σημερινό τοπίο του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης; Υπάρχει χώρος για εξέλιξη;
Φυσικά και υπάρχει χώρος για εξέλιξη. Κάθε χρόνο βλέπουμε ότι τολμάμε περισσότερο τόσο σε θεματολογία όσο και σ σκηνοθετικές προσεγγίσεις και ερμηνείες. Και αυτό φαίνεται και στο αποτέλεσμα και στην ανταπόκριση του κοινού που αγαλλιάζει τις νέες προσπαθείες.
Τα τελευταία χρόνια έχεις ανοίξει τους ορίζοντες σου και προς τη σκηνοθεσία,τώρα που έχεις βιώσει και αυτή τη πλευρά, τι σε τραβάει περισσότερο το να παίζεις ή το να σκηνοθετείς;
Με γοητεύουν και τα δυο το ίδιο. Η υποκριτική και η σκηνοθεσία επικοινωνούν μέσα μου. Το ευτύχημα για την ώρα είναι ότι όταν παίζω δε σκέφτομαι, αλλά όταν σκηνοθετώ δεν παύω να νιώθω σαν ηθοποιός. Είναι δύο όψεις της ίδιας αγάπης για το θέατρο.
Επίσης μαθαίνουμε πως είσαι επιμορφωτής και σκηνοθέτης σε θεατρικές ομάδες διαφόρων ηλικιών.Θες να μας πεις λίγα λόγια για αυτό το κομμάτι ;
Ναι, έχω την χαρά να δουλεύω με ομάδες διάφορων ηλικιών, στην Αθήνα, τον Πειραιά, το Πέραμα, τις Οινούσσες. Μου αρέσει γενικά να δουλεύω με ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο ανεξάρτητα την ηλικία ή αν το βλέπουν επαγγελματικά ή όχι. Κάθε ομάδα έχει τη δική της ενέργεια και τον δικό της ρυθμό κι εγώ προσπαθώ να τους δίνω χώρο να εκφραστούν, να πειραματιστούν και ν’ ανακαλύψουν τον εαυτό τους μέσα από το θέατρο.
Θα θέλαμε να δώσεις μια συμβουλή μέσα από τη δικιά σου εμπειρία στο χώρο,για όλα αυτά τα νέα παιδιά,τους νέους ηθοποιούς που ξεκινάνε τώρα.
Ό,τι έδωσα και στον νεαρό Βασίλη πιο πάνω. Τότε που ήταν και εκείνος στο ξεκίνημα.
Τι να περιμένουμε από σένα στο άμεσο μέλλον; Υπάρχουν σχέδια που θα ήθελες να μοιραστείς; Πές μας τι θα δουμε από σένα με τη νέα σεζόν και αν θα σε δούμε και κάπου τηλεοπτικά. (Θελω αποκλειστικό χαχαχα)
Για την ώρα αυτό που μπορώ να μοιραστώ μαζί σου και με μεγάλη χαρά είναι μόνο τα θεατρικά μου νέα. Θα παίζω σε δύο παραστάσεις στο Θέατρο Nous. Στους ‘Eκτελεστές’ του Γιώργου Σκούρτη και στο LACRIMOSA Ή ΤΟ ΑΠΕΠΡΩΤΟ του Θανάση Τριαρίδη σε σκηνοθεσία και των δύο Χρήστου Καρασαββίδη.
Ενώ τέλος, από αρχές Φεβρουαρίου κάθε Σάββατο & Κυριακή στο θέατρο Nous σκηνοθετώ την Ανάσταση του Λέων Τολστόι για πρώτη φορά στην Ελλάδα με μία υπέροχη ομάδα ηθοποιών/συντελεστών .
Σε ευχαριστώ πολύ για την υπέροχη κουβέντα, σου ευχόμαστε ολόψυχα να πραγματοποιηθούν όλα σου τα πλάνα και σχέδια και θα έρθουμε σίγουρα να σε απολαύσουμε στη νέα θεατρική σεζόν!
(Συνέντευξη από την Εύη Δικαίου για το ilovers.gr)
