Γειά σας και καλώς ήρθατε σ’ ένα ακόμη ανατριχιαστικό άρθρο της στήλης Crime Diaries!
Εδώ, σε αυτή τη στήλη, θα διαβάσετε και θα μάθετε ιστορίες και λεπτομέρειες για γνωστά αλλά και άγνωστα εγκλήματα όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά από όλο τον κόσμο. Αν είστε ευαίσθητοι σε τέτοια θέματα, παρακαλούμε πολύ να μην συνεχίσετε στην ανάγνωση των άρθρων. Όσοι αποφασίσετε να μείνετε, κρατηθείτε γέρα, γιατί αυτή η στήλη…σκοτώνει!
Η Αθήνα κοιμόταν σιωπηλή την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1931. Το ψύχος διαπερνούσε τα πέτρινα δρομάκια, κι ένας διάχυτος ηλεκτρισμός έμοιαζε να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Όμως κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι, λίγες μέρες μετά, ένα σαπισμένο ανθρώπινο σώμα θα ξεβραζόταν στη συνοικία του Νέου Φαλήρου μέσα σε μια παλιά, φθαρμένη βαλίτσα. Ένα εύρημα που θα ξετυλίξει το κουβάρι της πιο φρικιαστικής οικογενειακής τραγωδίας της εποχής.
Στις 6 Ιανουαρίου του 1931 ,πολλά συγκλονιστικά γεγονότα καταγράφονται στον τύπο της εποχής. Ο ερχομός του Ιάπωνα αυτοκράτορα, πρίγκιπας Ναμπουχίτο-Τάκα-Ματσού, με τη σύζυγο του, πριγκίπισσα Κικούκο, οι απανωτές σεισμικές δονήσεις στην περιοχή της Κορίνθου, που είχαν προκαλέσει σοβαρές υλικές καταστροφές γκρεμίζοντας εκατοντάδες σπίτια. Όμως, τίποτα δε θα είχε την ίδια απήχηση, όσο η είδηση της ανεύρεσης ενός τεμαχισμένου πτώματος, μέσα σε βαλίτσες, στον ποταμό Κηφισό.
Το χρονικό του εγκλήματος
Είναι ανήμερα των Φώτων, Τρίτη 6 Ιανουαρίου του 1931,εφτά το πρωί. Τρεις κάτοικοι της συνοικίας Βυρσοδεψίων, ο Ι. Κοβές αγροφύλακας, ο Σ. Σαμαρτζής έμπορος και ο Ν. Νίκας επιπλοποιός, παρατηρούν κάτω από την γέφυρα της Αγίας Τριάδος ,κοντά στον Βοτανικό, δύο μεγάλα δέματα, περιτυλιγμένα με βαμβακερό ύφασμα “χρησιμοποιούμενον συνήθως διά την κατασκευήν γυναικείων ενδυμάτων υπηρεσίας”, όπως ανέφερε το ρεπορτάζ της εφημερίδας ΠΑΤΡΙΣ την επομένη.
Η περιέργεια τους, αλλά και η ύποπτη τοποθεσία που ήταν παρατημένα τα δέματα, τους οδηγεί να τα ανοίξουν, μην μπορώντας να διανοηθούν τι έκρυβε το περιεχόμενό τους. Στο πρώτο δέμα, τυλιγμένο με πανιά και εφημερίδες βρίσκεται ένας ανθρώπινος κορμός, χωρίς το κεφάλι, ενώ στο άλλο τα τέσσερα άκρα. Αμέσως ειδοποιούν τον αστυφύλακα της περιοχής και λίγο αργότερα σπεύδουν στο σημείο δύο ιατροδικαστές (Γεωργιάδης και Τρουπάκης),προκειμένου να εξετάσουν το περιεχόμενο, ενώπιον πλήθος κόσμου που είχε συρρεύσει εν τω μεταξύ στο σημείο.
Το πτώμα μεταφέρεται στο νεκροτομείο για τη διενέργεια της εξέτασης και το πόρισμα, σύμφωνα πάντα με την περιγραφή των εφημερίδων της εποχής, αναφέρει: “το πτώμα ανήκε σε άνδρα ηλικίας 35-40 ετών, ύψους 1.72 έως 1.75, εύσωμης διάπλασης, επί του στήθους και επί της αριστερής παρειάς έφερε 13 αμυχές “δια νύσσοντος οργάνου”, στο αριστερό φρύδι είχε τραύμα “δια πλατέως οργάνου”, ενώ στο δεξί τραχηλέο έφερε τραύμα “δια αιχμηρού οργάνου”. Τα κάτω άκρα του πτώματος είχαν κοπεί “διά μεγάλης επιτηδειότητας” από χειρουργικό νυστέρι ή από μπαλτά, η μύτη του είχε στρεβλωθεί, ενώ έφερε και καθολικά εγκαύματα πρώτου βαθμού, καθώς οι δράστες επεχείρησαν να το κάψουν”.
Η αστυνομία κινητοποιήθηκε αμέσως. Οι αρχές υποπτεύθηκαν ότι οι δράστες ήταν περισσότεροι του ενός, ενώ το πτώμα είχε ίχνη βασανισμού. Οι εφημερίδες που χρησιμοποιήθηκαν για το τύλιγμα ήταν πρόσφατες, στοιχείο που βοήθησε τους αστυνομικούς να προσδιορίσουν το χρονικό πλαίσιο του εγκλήματος. Κι ενώ η ταυτότητα του άνδρα παρέμενε άγνωστοι, οι αρχές κάνουν έκκληση σε όσους έχουν αγνοούμενα πρόσωπα, να έρθουν να αναγνωρίσουν τη σωρό. Πλήθος κόσμου έσπευσε στο ιατροδικαστικό κέντρο, είτε γιατί όντως είχαν κάποιον δικό τους, είτε και από απλή περιέργεια, ενώ δεν έλειψαν και τα λάθη. Ωστόσο η αστυνομία πέτυχε. Μία ημέρα αργότερα, στις 7 Ιανουαρίου μυστήριο της ταυτότητας του άνδρα, λύθηκε.
Η ταυτότητα του θύματος
Επρόκειτο για τον εύπορο εργολάβο Δημήτρη (Μίμη) Αθανασόπουλο, με καταγωγή από το Γαρδίκι της Γορτυνίας, που κατοικούσε στην Καλλιθέα επί της οδού Θησέως 101.Η αναγνώριση έγινε από τον ανθυπομοίραρχο Ν. Ταμπακόπουλο, φίλο του νεκρού, ο οποίος γνώριζε ότι ο Αθανασόπουλος είχε εξαφανιστεί προ τεσσάρων ημερών. Μετά την αρχική αναγνώριση, ο Ταμπακόπουλος επέστρεψε στο τμήμα συνοδευόμενος από τον γιατρό Καρτσώνη, ο οποίος επιβεβαίωσε και ο ίδιος την ταυτότητα του πτώματος, από τα ράμματα που είχε στο πόδι του, χειρουργείο που είχε κάνει ο ίδιος στον άτυχο άνδρα.
Σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της εφημερίδας ΠΑΤΡΙΣ στις 8 Ιανουαρίου, ο Αθανασόπουλος είχε γραφτεί στη Νομική Σχολή, όμως δεν παρακολούθησε ποτέ του μαθήματα και προτίμησε ν’ ασχοληθεί εξ αρχής με τις εργολαβικές επιχειρήσεις. Ερωτεύεται σφόδρα την 23χρονη Φούλα Κάστρου,από τότε που ήταν Αρσακειάδα και η οποία καταγόταν από πλούσια οικογένεια και η εφημερίδα την περιέγραφε ως “νεοτάτη και ωραιοτάτη”. Το ζευγάρι που ήταν παντρεμένο ήδη οχτώ χρόνια είχε αποκτήσει τρία παιδιά, με το μικρότερο να είναι ακόμη αβάπτιστο! Μαζί με την οικογένεια έμενε και η μητέρα της Φούλας, η σαρανταπεντάχρονη Άρτεμις Κατσαρού, αφού ο πεθερός έλειπε στην Αμερική για δουλειές. Η πεθέρα με τον γαμπρό δεν είχαν καλές σχέσεις, ενώ ο τύπος αναφέρει πως “ήτο πολύ ψυχραμένος και είχεν έλθει εις σφοδράν λογομαχίαν ολίγας ημέρας προ της εξαφανίσεως του”.Ο Αθανασόπουλος καυγάδιζε συχνά με τη σύζυγο και την πεθερά του και ο βασικός λόγος ήταν “ο μποέμικος βίος, τον οποίον διήγεν ούτος”, ο οποίος φερόταν να φεύγει το πρωί για την εργασία του και να επιστρέφει “την Δευτέραν ή 3ην μεταμεσονύκτιον ώραν”. Η εφημερίδα σημειώνει ότι με τη σύζυγο του επικοινωνούσε με σημειώματα, που τα έστελνε με διάφορα παιδάκια, προκειμένου να τον συναντήσει σε κάποιο σημείο της Αθήνας, προκειμένου να επισκεφτούν κάποιο θέατρο ή κινηματογράφο.
Η αστυνομία ξεκινάει την έρευνα και επικεντρώνεται στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του θύματος. Οι πρώτοι ύποπτοι που κρατούνται από τις αρχές, είναι ο συνέταιρος του Αθανασόπουλου, Αναστάσιος Γυφτέας, ο ξάδερφος του ιατρός Καρτσώνης ως ύποπτος για τον ακρωτηριασμό του πτώματος, αν και ήταν εκείνος που αναγνώρισε το πτώμα, αλλά και δύο γυναίκες, με τις οποίες ο δολοφονηθείς εργολάβος φερόταν να είχε διασκεδάσει τη νύχτα της εξαφάνισης του, η δακτυλογράφος Δανάη Χατζηπαναγιώτου κι η μητέρα της.
Οι καταθέσεις δίνουν και παίρνουν. Οι εφημερίδες και το πλήθος δικάζει τις δύο γυναίκες, πεπεισμένοι ότι αυτές ήταν οι υπεύθυνες. Ωστόσο οι ισχυρισμοί των δύο γυναικών έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την κατάθεση της συζύγου και της πεθερά. Οι μεν ισχυρίζονται ότι άφησαν τον Αθανασόπουλο έξω από την πόρτα της οικείας του το βράδυ του Σαββάτου 3 Ιανουαρίου και οι δε ότι για τελευταία φορά τον είχαν δει την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς. Είναι χαρακτηριστικό το ρεπορτάζ της εφημερίδας ΠΑΤΡΙΣ στις 8 του μηνός:
“Αι απουσίαι του Αθανασόπουλου εκ της οικίας του ήσαν συχνόταται και διά τούτο [η σύζυγος και η πεθερά] δεν ανησύχησαν και την φοράν αυτήν και ούτε υπωψιάσθησαν τίποτε. Η πενθερά του κ. Κάστρου μέχρι της 5ης απογευματινής της χθες, οπότε μετέβη εις την οικίαν των ο κ. Κουτσουμάρης [σημ: ο διευθυντής του Τμήματος Ασφαλείας] μετά των λοιπών αστυνομικών δια να διενεργήσουν ανακρίσεις, κατ’ επανάληψιν εξήλθεν εις την θύραν, χωρίς να δεικνύη κανέν ίχνος ταραχής. Είχε πληροφορηθή την ανεύρεσιν του κρεουργημένου πτώματος, δεν υπωψιάσθη όμως ότι τούτο ήτο δυνατόν να ανήκη εις τον γαμβρόν της”.
Όλα όμως θα πάρουν μια διαφορετική τροπή, όταν στις 8 Ιανουαρίου η έρευνα στην οικεία του θύματος θα αποκαλύψει στοιχεία που καταδεικνύουν τους αληθινούς δράστες.
Η πολύωρη έρευνα θα φέρει στο φως ευρήματα όπως τον σπάγκο με τον οποίο βρέθηκε δεμένο το πτώμα, χαρτιά όμοια με τα χαρτιά που χρησιμοποιήθηκαν για να τυλιχτούν τα τεμάχια καθώς και κηλίδες αίματος στην αυλή. Επιπλέον τις υποψίες θα κινήσει και η αντικατάσταση ενός σπασμένου καθρέφτη από το υπνοδωμάτιο την ημέρα που εξαφανίστηκε ο εργολάβος, για την οποία η πεθερά του άτυχου άντρα υποστήριξε ότι τον έσπασε η ίδια κατά λάθος, τρομαγμένη από το μεγάλο σεισμό, μια μαρτυρία που ερχόταν σε αντίφαση με την κατάθεση της υπηρέτριας.
Όλα πλέον οδηγούσαν στην ενοχή της συζύγου και της πεθεράς, οι οποίες αξίζει να αναφέρουμε, ότι καθ’ όλη τη διάρκεια των ερευνών εμφανίζονταν ύποπτα ήρεμες και ψύχραιμες και με απουσία κάθε είδους συναισθήματος.
Το ρεπορτάζ της εφημερίδας ΠΑΤΡΙΣ στις 9 Ιανουαρίου (σελ. 8) αναφέρει:
“Καθ’ όλην την διάρκειαν των ερευνών, η σύζυγος του κρεουργηθέντος, Φούλα, και η πενθερά του Άρτεμις Κάστρου εδείκνυον πρωτοφανή ψυχραιμίαν, μη ενδιαφερθείσαι να ζητήσουν παρά των αστυνομικών πληροφορίας διατί γίνεται όλη αυτή η έρευνα. Η πενθερά ιδίως εγελούσε και εχαριεντίζετο πότε με τους αστυνομικούς και πότε με την κόρην της, όταν δε την ερωτούσαν πού ευρίσκεται ο γαμβρός της απαντούσε απαθέστατα: “Πού θα πάη. Θα γυρίση”.
Και φτάνουμε στις ομολογίες. Πως πραγματικά έγινε το έγκλημα και ποιοί τελικά εμπλέκονταν σε αυτό;
Το έγκλημα έγινε το πρωί της 3ης (ή 4ης) Ιανουαρίου. Ως φυσικοί αυτουργοί φέρονταν η υπηρέτρια, Γιαννούλα Πέρρου, και ο Δημήτριος Μοσκιός. Η Φούλα ξύπνησε νωρίς το πρωί και ο Μίμης κοιμόταν δίπλα της. Εκείνη έφυγε από το υπνοδωμάτιο και η Γιαννούλα με τον Μοσκιό πλησίασαν το θύμα κρατώντας όπλο. Ο θάνατος επήλθε από τις δύο σφαίρες που καρφώθηκαν στο κρανίο του εργολάβου, ο οποίος επιχείρησε να αντιδράσει και να καλέσει σε βοήθεια ανεπιτυχώς, καθώς η υπηρέτρια και ο Μοσκιός προσπάθησαν να τον στραγγαλίσουν. Η σύζυγος του θύματος δεν ήταν παρούσα, καθώς βρισκόταν με τα παιδιά για να μην ξυπνήσουν. Η πεθερά βοήθησε να μεταφερθεί το πτώμα στην τουαλέτα του σπιτιού, όπου άρχισε να το μαχαιρώνει για να βεβαιώσει το θάνατο του.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ανάκρισης, ο θάνατος επήλθε από τις δύο σφαίρες που καρφώθηκαν στο κρανίο του εργολάβου, ο οποίος επιχείρησε να αντιδράσει και να καλέσει σε βοήθεια ανεπιτυχώς, καθώς η υπηρέτρια και ο Μοσκιός προσπάθησαν να τον στραγγαλίσουν. Η σύζυγος του θύματος βρισκόταν στο σαλόνι και πρόσεχε μην τυχόν ξυπνήσουν τα παιδιά, aγωνιώντας για την εξέλιξη του εγκλήματος. Η πεθερά βοήθησε να μεταφερθεί το πτώμα στην τουαλέτα του σπιτιού, όπου άρχισε να το μαχαιρώνει για να βεβαιώσει το θάνατο του.
Στη συνέχεια, έριξαν το πτώμα του άτυχου Αθανασόπουλου σε μια σκάφη, έριξαν οινόπνευμα και επιχείρησαν να το κάψουν. Καθώς, όμως, το σπίτι άρχισε να γεμίζει καπνό και τσίκνα από το καιόμενο δέρμα, έσβησαν τη φωτιά, ώστε να μην κινήσουν τις υποψίες. Το πτώμα παρέμεινε στο σπίτι για 37 ολόκληρες ώρες, ενώ η λύση δόθηκε από τον εραστή της “κακούργας πεθεράς”, το Σπύρο Μεγαλόπουλο, ο οποίος διαμέλισε το πτώμα με τη βοήθεια της υπηρέτριας. Την ίδια νύχτα, με τη βοήθεια ενός καραγωγέα μετέφερε τα δύο δέματα, στα οποία είχαν συσκευαστεί τα τεμαχισμένα μέλη του Αθανασόπουλου, και τα οποία ερρίθφησαν στο ποταμό Κηφισό.
Η δίκη των κατηγορουμένων έγινε από το Κακουργιοδικείο Αθηνών, μεταξύ 18 Φεβρουαρίου και 26 Μαρτίου 1932. Πολλοί ήταν οι κάτοικοι της πρωτεύουσας που συνωστίζονταν από τις πρώτες πρωινές ώρες για να βρουν κενή θέση και να παρακολουθήσουν από κοντά την ακροαματική διαδικασία.
Η ετυμηγορία των ενόρκων ανακοινώθηκε τα ξημερώματα Ύστερα από σύντομη διάσκεψη, το Δικαστήριο επέβαλλε τις ποινές. Η σύζυγος και η πεθερά καταδικάστηκαν σε θάνατο κι οδηγήθηκαν αμέσως στις φυλακές Συγγρού. Ωστόσο, η ποινή δεν εκτελέστηκε ποτέ. Μάλιστα, οι δυο γυναίκες αποφυλακίστηκαν λίγα χρόνια μετά βάσει ενός διατάγματος “περί αποσυμφορήσεως των φυλακών”, που εξέδωσε η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου.
Τελικά, η Άρτεμις Κάστρου πέθανε το 1956, ενώ η Φούλα έκανε δεύτερο γάμο και απεβίωσε το 1976. Ο Μοσκιός καταδικάστηκε σε 20ετή φυλάκιση, καθώς διαγνώσθηκε ότι έπασχε από ψυχολογικά προβλήματα. Τελικά, πέθανε μέσα στις φυλακές το 1936. Η υπηρέτρια Γιαννούλα Πέρρου καταδικάστηκε πρωτόδικα σε ισόβια, όμως αποφυλακίστηκε μετά από 18 χρόνια, παντρεύτηκε κι έκανε οικογένεια. Ο Σπύρος Μαγουλόπουλος καταδικάστηκε σε φυλάκιση 20 μηνών, ενώ οι άλλοι δύο κατηγορούμενοι, που βοήθησαν στο ξεφόρτωμα των δεμάτων, κρίθηκαν αθώοι.
Η δολοφονία του Αθανασόπουλου δεν ήταν απλώς ένας οικογενειακός φόνος. Ήταν ίσως το πρώτο ελληνικό “true crime” που αναδείχθηκε πανελληνίως, μια θηλιά γύρω από το λαιμό της ελληνικής κοινωνικής υποκρισίας. Γιατί, πίσω από τη φρίκη, έκρυβε βαθιές σκιές. Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι έγινε τραγούδι από τον μεγαλύτερο ρεμπέτη που πέρασε ποτέ, τον Μάρκο Βαμβακάρη.
Ο Κώστας Φέρρης αφηγείται χαρακτηριστικά:
«Το “Τραγούδι του Αθανασόπουλου” του Γιακουμή Μοντανάρη, έχει το μεγαλύτερο ρεκόρ πωλήσεων για πάντα, “κατ’ αναλογίαν”. Πούλησε δηλαδή περισσότερους δίσκους, απ’ όσα γραμμόφωνα υπήρχαν τότε στην Ελλάδα για να το παίξουν. Λέγεται πως όλοι οι γαμπροί που είχαν κακές πεθερές, έστηναν γλέντι, και στο τέλος “σπάγανε το δίσκο” στα πόδια της πεθεράς! Λένε επίσης πως απ’ αυτό προέρχεται και η φράση “θα σπάσω πλάκα”.
Η βαλίτσα του Αθανασόπουλου δεν περιείχε μόνο ένα σώμα. Περιείχε μια ολόκληρη εποχή που έβραζε κάτω από την επιφάνεια.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
-
«Καημένε Αθανασόπουλε, τι σου ‘μελλε να πάθεις»(2015),Lifo.gr(https://www.lifo.gr/san-simera/kaimene-athanasopoyle-ti-soy-melle-na-patheis )
-
Η ιστορία του τραγουδιού “κακούργα πεθερά”(2013),24γράμματα (https://24grammata.com/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D-%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%B8/ )
