Είναι κι αυτός ο πόνος στην καρδιά κάθε φορά που σε σκέφτομαι.
Έχεις νιώσει ποτέ πώς είναι να πονάς στην καρδιά; Δε με «γεμίζουν» εμένα οι
πεταλούδες κι οι κόμποι στο στομάχι.
Δεν είναι μόνο αγάπη, η αγάπη μου για εσένα, είναι και πληγή. Γιατί, αν δε
σε σημαδέψει μια αγάπη, αν δεν αφήσει τη χαρακιά της επάνω σου, πώς μπορείς να
ισχυρίζεσαι πως ήταν δική σου;
Την αγάπη την κάνεις δική σου όταν καταφέρεις ν’ ανταλλάξεις ένα μέρος του
εαυτού σου μ’ αυτή. Όταν φτάσεις στο σημείο ν’ αντιληφθείς πως δεν είσαι πια
ίδιος με πριν, μόνο τότε.
Όταν ξυπνάς ένα πρωί και μονολογείς, «δεν είμαι πια ίδιος. Είμαι πιο ολοκληρωμένος, έστω κι αν μου λείπει ένα κομμάτι».
Αυτό, μάλλον, εννοούν όταν λένε πως «βρήκες το άλλο σου μισό». Δεν είναι
ποσοτικό το θέμα, να ξέρεις, είναι ποιοτικό. Δε βρίσκεις κάτι για να συμπληρωθείς κατά το ήμισυ, απλά αφαιρείς κάτι από εσένα και το
αντικαθιστάς, γιατί μ’ αυτό, τελικά, νιώθεις πιο πολύ «εσύ» αλλά ταυτόχρονα και
λίγο από τον άλλον.
Μ’ αυτό βρίσκεις εικόνες στο χθες, νόημα στο σήμερα και δρόμο προς στο
αύριο.
Διατηρείς ένα κομμάτι συναισθηματικής τροφής μέσα σου, φτιάχνεις την δική
σου αποθήκη από την οποία «τραβάς» αποθέματα όταν τα έχεις ανάγκη.
Μία πρίζα στην οποία θηλυκώνει μόνο μια
παροχή ταύτισης. Χωρίς αυτήν, μειώνεσαι, αδειάζεις, νιώθεις εκτεθειμένος.
Αυτό σημαίνει ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι.
Να περπατάς παράλληλα, ούτε ν’ ακολουθείς, ούτε να τραβάς τον άλλον. Το «δίπλα»
μετράει γιατί μόνο το παράλληλα μετατρέπει το «δύο» σε «μαζί».
Ν’ αναζητάς την αγάπη με το ίδιο πάθος που θες να τη μοιράζεις, να κάνεις
αυτό το αλισβερίσι ένα καθημερινό πάρε – δώσε συναισθημάτων, χωρίς παζάρια.
Πόσα θες; Τόσα. Πάρτα και τα ρέστα δικά σου.
Να λες «σ’ αγαπώ», μα πιο πολύ να λες «να μ’ αγαπάς», γιατί η επιθυμία
τραβάει τον έρωτα από τα μαλλιά και τον πάει ψηλά, όχι η θέληση.
