Η κρυφή ιστορία του Γιάννη Σιδέρη.
«Επιτέλους φεύγει το
καταραμένο το 2016!»
«Πώπω, τι θανατικό μας
βρήκε αυτή τη χρονιά… έφυγαν οι καλύτεροι».
«Να φύγει και να μην
ξανάρθει! Ζήτω το 2017!»
Yeah, right…
Βλέπω απανωτές
αναρτήσεις στο internetκι ατελείωτες κουβέντες γύρω από το πόσο χάλια, απαράδεκτο, τρισκατάρατο
και γρουσούζικο ήταν το 2016. Η χρονιά όπου ο χάρος ήταν manoftheyear, ο θάνατος καραδοκούσε παντού, τα πάντα πήγαν στράφι κι η Πάμελα έβγαλε
νέο δίσκο (φτάσαμε μέχρι κι εκεί).
Θα σας εκπλήξω και θα
σας ξενερώσω ταυτόχρονα. Θα γίνω αυτή η εκνευριστική, ανατρεπτική φωνούλα η
οποία θα σας πει κάτι που μάλλον δε θα σας αρέσει και θα ταράξει την πανίσχυρη
αυτοπεποίθηση σας.
Guesswhat.
Κι οι άλλες χρονιές τα ίδια σκατά θα είναι!
Η μεγάλη διαφορά των
προηγούμενων ετών με το φετινό, ξέρετε ποια είναι; Ότι πλέον όλα μαθαίνονται μ’
έναν συγκεκριμένο τρόπο, από μία συγκεκριμένη οπτική γωνιά και μόνο αν κόβει
λίγο το ζουλάδι σου μπορείς να ψαχτείς παραπάνω και να δεις τι παίζει στον
κόσμο.
Όχι ,φίλε μου, που κάθεσαι πίσω από το pcκαι παρακολουθείς συνεχόμενα postsγια το πόσο άδικο ήταν που πέθανε ο διάσημος τραγουδιστής
και πόσο νέος και δεν έπρεπε (που όντως κρίμα που πέθανε, αλλά ΔΕΝ είναι ο
μόνος).
Όχι.
Στον κόσμο αυτό, στο
σημείο που τον έχουμε φέρει με την ανυπέρβλητη απερισκεψία μας, άνθρωποι
πεθαίνουν ανά δευτερόλεπτο ενώ ακόμα περισσότεροι χάνουν γη, σπίτια,
οικογένειες.
Στον κόσμο αυτό, η απώλεια ενός μουσικού είναι τόσο συχνή όσο κι η
απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων άλλων ζωών για τις οποίες φυσικά δε θα μάθουμε
ποτέ τίποτα, πέρα από μία εξευτελιστική αναφορά σε κάποιο ειδησεογραφικό site.
«Και τι θες να μας πεις, ρε έξυπνε; Ότι επειδή κάθε χρόνο πεθαίνει κόσμος εμείς δεν πρέπει να θρηνούμε
τον αγαπημένο μας μουσικό; Πάντα πέθαινε κόσμος», σας ακούω να μου φωνάζετε και
δε σας ρίχνω άδικο.
Γι αυτόν ακριβώς τον
λόγο και για όλους τους επόμενους που θ’ αναφέρω, το 2016, το 2015, το 2014 και
πολύ, πολύ πίσω ακόμα, ήταν σκατά χρονιές. Ήταν χρονιές όπου ανθρώπινα
δικαιώματα ποδοπατήθηκαν, εγκλήματα γίνονταν μπροστά στα μάτια μας κι εμείς
κοιτούσαμε το φεγγάρι, χτίζοντας λιθαράκι με λιθαράκι τον τοίχο της αποξένωσης
μας.
Ήταν χρονιές όπου έγιναν ελάχιστα καλά πράγματα και πλημμυρίσαμε στην
ασυδοσία και στην εκμετάλλευση.
Οπότε ναι, βρίσε το 2016
που φεύγει επιτέλους αλλά μην περιμένεις ότι το 2017 θα είναι καλύτερο. Γιατί
τα πιόνια έχουν στηθεί, η σκακιέρα μπάζει από παντού κι οι παίχτες δε λογαριάζουν κανέναν. Μοναδική λύση σ’ όλον αυτόν τον οχετό, είναι οι προσωπικές
επιλογές του καθενός και τι αντίκτυπο έχουν στους γύρω τους.
Οι περισσότεροι διάσημοι
που έφυγαν, άφησαν ένα κενό πίσω τους άλλα έζησαν την ζωούλα τους. Με τις
επιτυχίες τους, τις καταχρήσεις τους, τα lifestyleτους. Εμείς, μείναμε εδώ να μαραζώνουμε και ν’ ακούμε τα
κομμάτια τους σε repeatστο youtube.
Εμένα προσωπικά, το 2016 μου φέρθηκε καλά συγκριτικά με άλλες χρονιές.
Και ξέρετε γιατί; Επειδή έκανα πράγματα που με γέμιζαν, πράγματα που είχα
ξεχάσει, πράγματα που είχα παρατήσει.
Κι όσο λέμε «άστο δε
γαμιέται» και πέφτουμε στον ωχαδερφισμό, τόσο τα πράγματα θα γίνονται
χειρότερα. Για εμάς, για τους γύρω μας, για τον κόσμο.
Κανείς δεν μπορεί να
γίνει σωσίας. Κανείς δεν μπορεί να κουνήσει το δαχτυλάκι του και να επαναφέρει
τη Γη σε όρθια θέση. Κανείς δεν μπορεί να μας βγάλει από την λάσπη τόσο απλά.
Αλλά δεν αντέχω άλλο να
βλέπω τόση ματαιοδοξία μαζεμένη σε μία εξευτελιστική ευχή του στυλ «Αχ, να
φύγει αυτός ο χρόνος να έρθει ο επόμενος να ηρεμήσουμε».
Αρχίδια.
Ο επόμενος τα ίδια θα
φέρει και χειρότερα αν κάθεσαι και τα λούζεσαι.
Κι αν θέλετε μία μικρή
συμβουλή, μαζί με τις ευχές για «Καλή Χρονιά» και «Ευτυχισμένο το νέο
έτος», κάντε και ταυτόχρονα μία μικρή καλή πράξη. Μία δωρεά, μία συνεισφορά,
μία αφιλοκερδή προσφορά. Μπορεί κανείς να μη σωθεί, μπορεί να μην τελειώσει ο
πόλεμος, αλλά θα βρείτε ειρήνη μέσα σας και ηρεμία.
Ο κόσμος δε θ’ αλλάξει
μόνος του. Βαρέθηκε να το κάνει.
Εμείς θα τον αλλάξουμε ή
θα τον αφήσουμε να μας παρασύρει στην λήθη.
Καλή σας χρονιά.
