Γεια σου, ξένε.
Συγγνώμη για την προσφώνηση,
φαίνεται κλισέ, αλλά αυτό είσαι πια για μένα.
Δεν είχα σκοπό να ξεκινήσω να
γράφω, αλλά είναι που γυρίζεις σαν σβούρα τελευταία στο μυαλό μου. Πάνε δυο
χρόνια από τότε που επικοινωνήσαμε τελευταία φορά.
Δε θέλω να ξέρω τί κάνεις, με ποιά είσαι, πώς περνάς τον ελεύθερο
σου χρόνο. Θέλω μόνο να μάθω αν με σκέφτεσαι. Αν έχεις τύψεις που έπαιξες μαζί
μου.
Ακούγεται γελοίο που σου ζητάω τα
ρέστα δυο χρόνια μετά, αλλά οι πληγές που μου άφησες φαίνονται ανεπούλωτες
μερικές φορές. Δεν ξέρω αν σ’ έχω ξεπεράσει. Ίσως είναι ένα ψέμα που ταΐζω τον
εαυτό μου, μα δε σε σκέφτομαι συχνά.
Σε σκέφτομαι τις μέρες που νιώθω κενή, άδεια από συναίσθημα. Ίσως
γιατί προσπαθώ να μπω στα δικά σου «παπούτσια». Να δω πως είναι να ‘χεις έναν
αδειανό εαυτό και τα πρόσωπα στη ζωή σου να εναλλάσσονται σαν τα πουκάμισα που
όταν λερωθούν δε φροντίζεις να τα φρεσκάρεις, αλλά τα πετάς. Να δίνεις
πίκρες μα εσένα να μη σ’ αγγίζει τίποτα.
Αναρωτιέμαι αν προσπάθησες πολύ
για να καταφέρεις κάτι τέτοιο ή αν είναι κάποιο έμφυτο ταλέντο σου.
Σ’ αρέσει να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους, αλλά δε γουστάρεις να
τους κρατάς μονίμως δίπλα σου. Πράγματι, η μονιμότητα δεν είναι το φόρτε σου
μια κι όταν σε κουράζουν σπεύδεις να τους ξεφορτωθείς πάραυτα.
Παίζεις με ξένα συναισθήματα σαν
να είναι παιχνίδι που το βαριέσαι γρήγορα και ψάχνεις για καινούριο. Έγινα κι
εγώ το παιχνιδάκι σου κάποτε. Θα το σκέφτεσαι και θα χαίρεσαι που λύγισες
επιτέλους κάθε άμυνά μου.
Αυτό ήμουν για σένα, μια
πρόκληση. Ένα στοίχημα που έβαλες με τον εαυτό σου ν’ αποτινάξεις από πάνω μου
κάθε ίχνος αναστολής. Θα είναι ψέμα αν
σου πω πως χάρηκα που το κέρδισες και σ’ αντίθεση μ’ εσένα τα ψέματα μου
προκαλούν απέχθεια.
Συνεχίζω να μετανιώνω που γράφω.
Προσπαθώ να μετακινήσω το δάχτυλό
μου στο backspace αλλά δε λέει να πάει με τίποτα. Ίσως τελικά έχω ανάγκη να στα χώσω για τον
τρόπο που φέρθηκες. Να σε κάνω να νιώσεις τύψεις. Αλλά τι λέω; Το ξέχασα, οι
τύψεις κι εσύ αδυνατείτε να συνυπάρξετε. Τα
βράδια κοιμάσαι ήσυχος και δε χαλάς τον ύπνο σου για κανέναν.
Σε ζηλεύω κατά βάθος. Η απώλεια ενσυναίσθησης είναι μεγάλο προσόν
στις μέρες μας και μάλλον είσαι ο πλέον ειδικός για να το διδάξει.
Ευχαριστώ πολύ μα δε θα πάρω. Μάθε
σ’ άλλους πως ν’ αδιαφορούν.
Αρνούμαι να γίνω σαν κι εσένα. Προτιμώ να έχω συναισθήματα και να
τα χαρίζω στον άλλον ακόμη κι αν δεν τα εκτιμά. Ξέρεις πολύ καλά πως ο χαμένος
τα παίρνει όλα στο τέλος κι αυτό δεν είναι απλά ένα τραγούδι.
Έτσι, κατέληξα στο παρακάτω συμπέρασμα.
Εγώ έχω να κερδίσω ακόμη πολλά. Εσύ δε
θα είσαι ποτέ πραγματικά ευτυχισμένος. Μείνε, λοιπόν, με το ανικανοποίητο
εγώ σου.
Καλή καρδιά!
