Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό
μου, άκουγα μονίμως στο οικογενειακό μου περιβάλλον πως η γυναίκα όσο μεγαλώνει
πρέπει να μαθαίνει να κρατάει ένα σπίτι. Να μάθει μαγείρεμα, σιδέρωμα, πώς
τινάζουν τα χαλιά, πώς βγαίνει ένας δύσκολος λεκές κι όλα αυτά τα οικοκυρικά
της προηγούμενης εποχής.
Στις αρχές, με γοήτευε η ιδέα να
είμαι ένα υπόδειγμα νοικοκυράς και να έρχονται οι συγγενείς κι οι φίλοι και να
καμαρώνουν για το καθαρό μου σπίτι, ίσως γιατί μέσα στην οικογένεια μου η
καθαριότητα υπήρχε σε βαθμό υστερίας. Όσο μεγάλωνα και άλλαζαν κι οι εποχές κι
οι εξελίξεις συνειδητοποίησα πως το «η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά» έχει
πιάσει πάτο.
Σε μια εποχή που για να ζήσει ένα
σπίτι χρειάζονται δύο μισθοί, για να καθαριστεί ένα σπίτι, χρειάζονται και
τέσσερα χέρια. Συμφωνώ πως κάποιες δουλειές είναι μόνο για γυναικείο χέρι,
γιατί όπως και να το κάνουμε, βρε αδερφέ, έχει άλλη μαεστρία. Όμως, το να
πιάσει και ο άντρας ένα πανί να ξεσκονίσει λιγάκι δεν είναι και ντροπή. Άλλωστε,
γι αυτό κάνεις οικογένεια, για να στηρίζετε και να βοηθάτε ο ένας τον άλλον.
Είναι κάπως αδύνατο μια γυναίκα,
με δύο τουλάχιστον παιδιά, τη δουλειά και συν όλα τα υπόλοιπα, όπως παιδικά πάρτι,
σούπερ μάρκετ, φροντιστήρια, να προλαβαίνει να σου κάνει και γενική. Δεν είπα
να φτάσουμε στο άλλο άκρο, γιατί μετά κάπου χάνεται κι η γοητεία. Όσο
φεμινίστριες και να είμαστε και να ζητάμε ισότητα, κατά βάθος θέλουμε να
φροντίσουμε το άλλο μας μισό ή το παιδί μας.
Μας αρέσουν εκείνα τα χαμόγελα
στα πρόσωπά τους όταν αντιλαμβάνονται πως έχεις κάνει μπισκότα για το πρωινό
τους. Όμως, είναι κι αυτός ο χρόνος που είναι τόσο λίγος και κάπου θέλεις κι
εσύ μια χείρα βοηθείας.
Η πρώτη επαφή με την καθαριότητα
και το νοικοκυριό έρχεται και για τα δύο φύλα στη φοιτητική ζωή. Όπου η μαμά
δεν τρέχει από πίσω σου για να σου μαζέψει τις βρώμικες κάλτσες σου, όπου
πρέπει μόνος σου να πλύνεις τις κατσαρόλες και τα πιάτα που έφαγες και γενικά
όπου μόνος σου θα φροντίσεις να μην πιάσεις χολέρα και άλλα παράσιτα της
βρωμιάς.
Θεωρώ πως το να είσαι καθαρός,
τόσο εσύ αλλά και ο χώρος σου, είναι κάτι που περνάει από το σπίτι, αλλά και
πάλι όχι πάντα. Αν η μαμά σου σε είχε στα όπα-όπα
μέχρι και που εγκατέλειψες τη φωλιά σου για να πετάξεις, είναι δεδομένο πως η
δική σου φωλιά δε θα λάμπει.
Συνήθως, εμείς τα κορίτσια αναπτύσσουμε
αυτή την ιδιότητα από νωρίς κι αυτό γιατί μέχρι και τη βαθιά ενηλικίωση έχουμε
ως πρότυπο τη μαμά μας. Γι αυτό και πολύ σπάνια θα πετύχεις γυναίκα φοιτήτρια
και το σπίτι της βρώμικο. Αντίθετα, στους άντρες είναι μια ιδιότητα που
αναπτύσσεται μόνη της και όχι πάντα. Μέχρι και σήμερα θα συναντήσεις τον
άντρα-άρχοντα και κουβαλητή, που φέρνει τα λεφτά στο σπίτι αλλά για δουλειές
ούτε λόγος, γιατί είναι η ντροπή του αρσενικού.
Παρ’ όλα αυτά, επειδή οι εποχές
άλλαξαν και η γυναίκα δεν περιορίζεται μόνο στους τέσσερις τοίχους και στην
κουζίνα της, το ποσοστό των αντρών που έμαθαν να κρατάνε ένα σπίτι ακόμη και
μόνοι τους, αυξήθηκε. Κι αυτό γιατί είναι η επιβίωση που τους έκανε να πιάσουν
το σφουγγαρόπανο.
Κάποτε το να κρατήσει ένας
πατέρας το μωρό του αγκαλιά δημόσια, θεωρούταν μεγάλη προσβολή γι αυτόν. Ναι!
Καλά ακούσατε. Δεν κρατούσαν το ίδιο τους το παιδί, ούτε καν το καρότσι, για να
μη μειώσουν τον ανδρισμό τους. Οπότε, είναι ανούσιο να σας αναφέρω για τις
δουλειές του σπιτιού.
Ευτυχώς ή δυστυχώς , να τα λέμε κι
αυτά τα πράγματα, έχουν αλλάξει. Τα ζευγάρια σήμερα αλληλοβοηθούνται και
στατιστικά αυτά είναι και τα σπιτικά που αντέχουν περισσότερο. Βέβαια, ο
κίνδυνος του να χαθούν και οι ρόλοι, είναι αυξημένος.
Ξαναλέω, δεν υποστηρίζω το ρόλο
γυναίκα-δούλα, όμως, όπως και να το κάνουμε, η γυναίκα πρέπει να ξέρει να
κρατάει και τις ισορροπίες και ο άντρας να ξέρει πότε τον έχει ανάγκη. Καλό το
ποδόσφαιρο κι οι μπίρες, αλλά το να μαγειρέψεις κι ένα φαγητό για τη γυναίκα
που σε μεγαλώνει και σου προσφέρει κομμάτι της ευτυχίας σου, δε βλάπτει.
