Πέμπτη σήμερα, η μέρα του Δία της
δύναμης και της ηγετικότητας. Η ηγετικότητα βέβαια θέλει και ηγέτη, μια λέξη
που σπάνια περιλαμβάνεται πια στο λεξιλόγιό μας.
Μα πού πήγαν οι ηγέτες; Γιατί δεν
υπάρχουν πια ένας, δύο, τρεις άνθρωποι που να μας εμπνέουν που να μας δίνουν
όραμα; Είναι σημείο των
καιρών, δεν υπάρχουν τα «μυαλά» εκείνα να μας καθοδηγήσουν ή μήπως ζούμε πάλι
ένα μεσαίωνα;
Ως παιδί, μεγάλωσα σε οργασμό
πολιτικό. Έζησα την «αλλαγή», την κομματική αντιπαλότητα του πράσινου και του
μπλε, τη λαοθάλασσα στις συγκεντρώσεις με σημαίες και τύμπανα. Με συγγενείς και
φίλους να ακολουθούν τις πορείες και εγώ στους ώμους του πατέρα μου με φουλ
κομματική εξάρτηση (κονκάρδα, μπερές και σημαιάκι).
Μη με ρωτήσεις τι καταλάβαινα,
εγώ γούσταρα το πάρτι και το σαματά. Μη σου θυμίσω, βέβαια, τα κορναρίσματα
στους δρόμους όταν φεύγαμε να πάμε να ψηφίσουμε (ετεροδημότες γαρ), τις
αφισοκολλήσεις για το κόμμα, τις φωνές και τους τσακωμούς στο καφενείο του
χωριού. Είχε την ταλαιπωρία της η όλη διαδικασία, αλλά γινόταν συνειδητά. Στα
μάτια μου έβλεπα τους μεγάλους να πιστεύουν στην ιδέα τους και να ακολουθούν
τον εκάστοτε αρχηγό. Είχαν
προσδοκίες και κατά κάποιο τρόπο αγωνίζονταν γι’ αυτές.
Σήμερα εγώ/ εμείς στην θέση των
μεγάλων πια, καλούμαι να επιλέξω έναν αρχηγό, που θα αντιπροσωπεύει αυτό που
πιστεύω για να τον ακολουθήσω στο πρόγραμμά του για το κοινό καλό. Μα ούτε
αρχηγό βλέπω, ούτε καν ιδέες που να με αντιπροσωπεύουν. Γιατί για μένα ηγέτης
(από το ρήμα ηγούμαι = πρεσβεύω, οδηγώ) είναι η προσωπικότητα εκείνη που θα σε
εμπνεύσει και θα σε οδηγήσει μέχρι το τέλος αυτής της έμπνευσης, αυτού του
οράματος. Είναι αυτός που στο πρόσωπο του θα δεις τα όνειρά σου να
εκπληρώνονται.
Είναι σαν τον έρωτα: κάνεις
όνειρα στο πρόσωπο του αγαπημένου σου και δημιουργείς προσδοκίες που σε
παρασύρουν σε ένα ωραίο ταξίδι ζωής.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι
εξαφανίστηκαν οι ηγέτες. Αποτελεί πανανθρώπινη ανάγκη να βρίσκουμε σημεία
αναφοράς. Γι’ αυτό δημιουργήθηκαν οι θρησκείες, οι θεοί, γι’ αυτό αναδείχθηκαν
κατά καιρούς φωτισμένοι άνθρωποι που δημιούργησαν ρεύμα και άφησαν ιστορία.
Νιώθω πως έχουμε πάψει να κάνουμε όνειρα. Γι’ αυτό δεν βρίσκουμε ανθρώπους που
θα μας στηρίξουν και θα μας καθοδηγήσουν έτσι ώστε να τα εκπληρώσουμε.
Η κρίση που ακούμε τα τελευταία
χρόνια δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι κατά βάση κρίση αξιακή. Έχουμε χάσει το δρόμο μας, τον προορισμό μας.
Ως άτομα έχουμε εστιάσει μόνο σε μια πρακτική καθημερινότητα του πως θα τα
βγάλω πέρα. Και μετά; Δεν περιμένουμε κάτι, δε φανταζόμαστε τη ζωή μας, δεν
οραματιζόμαστε. Έχουμε μπει σε μια διαδικασία πως δεν θα υπάρχει αύριο, πως
απειλούμαστε από μια χρεοκοπία που όλο έρχεται κι όλο της ξεφεύγουμε. Δεν μπορείς
να οραματιστείς υπό το καθεστώς απειλής. Συνεπώς δεν μπορείς να εντοπίσεις και
τον καθοδηγητή που θα καθρεφτίσει το όραμα σου.
Λείπει το προσωπικό στίγμα του
καθενός από εμάς. Βγες από τα προσωπικά σου όρια μιας άχαρης καθημερινότητας,
τόλμησε να σκεφτείς τον εαυτό σου χαρούμενο, γεμάτο από ζωή και τάση για
δημιουργία.
Ζήσε το θέλω σου με τα δεδομένα
της κάθε στιγμής και όχι με το δεδομένο του τι ΘΑ γίνει αύριο. Κανείς δεν ξέρει
τι θα γίνει αύριο. Λένε πως όταν κάνουμε σχέδια ο θεός γελάει. Λένε επίσης πως
όταν σταματάμε να ονειρευόμαστε, πεθαίνουμε.
Μη ζητάς λοιπόν σχέδια και
προγραμματισμό. Αναζήτησε
όνειρα και κρυφές, δικές σου ελπίδες που θες διακαώς να γίνουν πραγματικότητα
και κάπου εκεί, ίσως παρουσιαστεί και η μορφή του δικού σου ηγέτη.
