Η κρυφή ιστορία της Χρύσας Δημούλη.
Μετά από τόση σκέψη, νομίζω πως
κατάλαβα γιατί κολλάω τόσο εύκολα με τους ανθρώπους. Γιατί καψουρεύομαι, αν
θες.
Όμως, είναι στιγμές που
αναρωτιέμαι: «έπρεπε να γίνουν όλα αυτά για να το πάρω χαμπάρι;» «Έπρεπε να
χάσω τόσους ανθρώπους από τη ζωή μου για να μπορέσω να καταλάβω τι έχω μέσα στο
κεφάλι μου και γιατί δεν μπορώ να το κουμαντάρω;»
Κάπου εδώ είναι που το μυαλό
έχει γίνει μαρμελάδα και δεν ξέρω ποιον θέλω και γιατί.
Από που να ξεκινήσω; Από το
σημείο που έχασα τον καλύτερό μου φίλο για το χατίρι μια βραδιάς; Ή από εκεί
που λόγω μιας καύλας πήγα με τον πιο λάθος άνθρωπο που θα μπορούσα να είχα πάει
ποτέ στον πλανήτη;
Στο θέμα μας λοιπόν. Κατάλαβα,
για ποιο λόγο κολλάω τόσο εύκολα με τους ανθρώπους. Γιατί όταν έχεις ανάγκη
να νιώσεις κάτι, και η σταγόνα που θα σου δώσει κάποιος, σου φαίνεται ωκεανός.
Έδωσα τα πάντα σε μία σχέση που
καθόλου εύκολη δεν ήταν, πέρασα πολλά όμορφα μα και πολλά άσχημα. Πάλεψα με
νύχια και με δόντια να την κρατήσω, γιατί ήταν η πρώτη φορά που είχα τόσο
δυνατά συναισθήματα. Μα τι να το κάνεις, δεν τράβαγε κι όσο κι αν προσπάθησα
πάντα στο πουθενά κατέληγε.
Κι ακόμα βασανίζω τον εαυτό μου
να βρω έναν λόγο να μείνω κοντά του.
Μέσα στην όλη κατάσταση έκανα
τα πιο μεγάλα λάθη της ζωής μου. Είχα την ανάγκη να νιώσω για κάποιον
σημαντική. Είχα την επιθυμία να αισθανθώ πως κάποιος με γουστάρει γι αυτό που
είμαι, χωρίς να προσπαθήσει να με αλλάξει.
Να κάνει έρωτα μαζί μου γιατί
με θέλει, όχι από συνήθεια.
Τι πιο εύκολο, λοιπόν, να δεθώ
συναισθηματικά με τον κολλητό μου, έναν άνθρωπο που περνούσα 24 ώρες το 24ωρο
μαζί του.
Το έλεγαν όλοι πως εμείς μόνο
φίλοι δεν είμαστε, αλλά ποτέ δεν έδινα βάση στα λόγια του χαζόκοσμου.
Είχε κάνει κάποιες απόπειρες να
με προσεγγίσει, αλλά δεν έδινα σημασία, δεν τον είχα δει ποτέ ερωτικά, ακόμα κι
όταν οι κινήσεις του, κάποιες φορές, έβγαζαν απίστευτο ερωτισμό.
Να σου όμως που μια μέρα που
ξανάκανε την κίνησή του, εγώ έφαγα τη φρίκη μου και μου γύρισε το μυαλό.
Παραδόθηκα σ’ αυτήν την
απόλαυση, που για να λέμε και την αλήθεια ήταν ό,τι ωραιότερο είχα ζήσει.
Ή μάλλον έτσι ήθελα να πιστέψω!
Είχα τόσο ανάγκη να νιώσω ξανά
ερωτευμένη και γραπώθηκα από τον πρώτο οικείο μου άνθρωπο.
Πόσο λάθος Θεέ μου ,πόσο;
Τώρα κολλημένη με τον πλέον,
πρώην κολλητό.
Μείον έναν πολύτιμος άνθρωπος
από τη ζωή μου, γιατί;
Γιατί ήθελα να νιώσω σημαντική.
Γιατί μου είχε λείψει ο έρωτας και έψαξα να τον βρω στον επί πολλά χρόνια φίλο
μου..
Όσο, λοιπόν, αυτή η επώδυνη -ας
την αποκαλέσουμε- σχέση μου συνέχιζε να υπάρχει επειδή εγώ δεν έβρισκα το
κουράγιο να αποδεχτώ ότι είχε τελειώσει, συνέχιζα να δίνω, χωρίς λόγο πάντα,
όλο μου τον εαυτό.
Όμως είχα κουραστεί κι άρχισα
να παγώνω και να γίνομαι πιο ψυχρή. Φυσικά
και δεν μπορούσα να είμαι όπως ήμουν πρώτα, οι αντοχές μου άρχισαν να
ξυλώνονται σαν καλοραμμένες κλωστές. Αργά και σταθερά.
Κάπου εκεί η ανάγκη του
κακομαθημένου, ψευτορομαντικού εαυτού μου να νιώσει ερωτευμένος έκανε come back
και βρήκε να πέσει στον πιο λάθος άνθρωπο. Σ’ εκείνον
που καιρό πριν είχε δείξει σημάδια , μα εγώ τα αγνόησα.
Πάμε, λοιπόν, στην ακόμα
μεγαλύτερη μαλακία της ζωής μου.
Ο Χ. ήρθε ένα βράδυ να μείνει
στο σπίτι μου (δεν ήταν η πρώτη φορά), αλλά κανένα πρόβλημα δεν είχα αφού
συνηθίζω να καλώ την παρέα μου να κοιμηθεί εδώ.
Αυτή η φορά, ωστόσο, ήταν λίγο
διαφορετική
.
Βλέπαμε ταινία και με πήρε ο
ύπνος. Άρχισε να με χαιδεύει στη μέση και να μου φιλάει το λαιμό. Σάστισα. Δεν
ήξερα τι να κάνω και προτίμησα να μην αντιδράσω δείχνοντας πως συνεχίζω τον
ύπνο μου και δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Ομολογουμένως το μόνο που ήθελα
εκείνη τη στιγμή ήταν να γυρίσω, να τον αρπάξω και να τον φιλήσω. Με προκαλούσε
τόσο άσχημα.
Όμως μέσα μου πρόλαβα να σκεφτώ
πως θα κατέληγε η βραδιά κι όσο κι αν ήθελα να παραδοθώ στο πάθος της στιγμής ,
κατάφερα να δαμάσω την επιθυμία μου και για μια φορά στη ζωή μου να βαδίσω με
τη λογική.
Παρ’ όλα αυτά συνέχισα να το
παίζω κοιμισμένη θεωρώντας πως το πρωί όλα θα ήταν όλα καλά.
Έλα που
δεν ήταν. Έλα που προτού προλάβω να δώσω συγχαρητήρια στον ευάλωτο εαυτό μου
επειδή κατάφερε να χρησιμοποιήσει τη λογική, το σώμα μου επέμενε να αποδείξει
το αντίθετο.
Και την έκανα τη μαλακία.
Δεν μιλήσαμε γι αυτό, απλά
λειτουργήσαμε σαν να μην συνέβη.
Μόνο που ο κόμπος στο στομάχι
μου, διαφωνούσε.
Το επόμενο βράδυ, βρισκόμασταν
σε κοινή παρέα. Φερόμασταν φυσιολογικά, αν και για να πω την αλήθεια, μέσα μου
ένιωθα πως φερόμουν τελείως αλλόκοτα.
Αφού χωριστήκαμε, μου έστειλε
μήνυμα λέγοντάς μου πως σκεφτόταν να περάσει από το σπίτι μου. και φυσικά εγώ η ανόητη του
απάντησα καταφατικά.
Γιατί; Γιατί δεν κατάφερα να πω
όχι; Αφού ήξερα τι θα γινόταν.
Προφανώς δεν ήθελε να έρθει
στις 4 η ώρα το πρωί να απλώσουμε τραχανά.
Καταβάθος γούσταρα, όμως. Η
ανάγκη του έρωτα που λέγαμε προηγουμένως. Ήρθε και
τίποτα δεν με εμπόδισε απ’ το να βουτηχτώ για ακόμη μια φορά στο βούρκο της
αμαρτίας.
Και μετά ξανά σιωπή, πρωτότυπο
ε;
‘Ύστερα με πήρε αγκαλιά και μου
είπε πως δεν πρέπει να νιώθω άσχημα, ούτε αμήχανα γιατί είμαστε ελεύθεροι
άνθρωποι. Αρχίδια.
Και κάπου εδώ είναι που νιώθω
τους γνωστούς κόμπους στο στομάχι μου, ενίοτε και πεταλούδες.
Είναι η φάση που ξυπνάω με την
διάθεση του-κέρδισα ένα εκατομμύριο ευρώ στο τζόκερ κι ας μην έχω ούτε ευρώ
στην τσέπη.
Η στιγμή που ανυπομονώ να τον
δω κι ας μην μπορώ να κάνώ τίποτα δημόσια.
Η στιγμή που όλα όσα νιώθω και
πιστεύω για τον έρωτα ενσωματώνονται πάνω του.
Κι ας ξέρω πως στην
πραγματικότητα δεν είναι έτσι.
Όλα είναι εικόνες και
μυθοπλασίες του μυαλού.
Είναι η στιγμή που νιώθω πιο
μαλάκας από ποτέ.
Μέσα από το παράδειγμά και το
βίωμά μου θέλω να περάσω το μήνυμα, πως δεν
πρέπει να δινόμαστε σε ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε
ερωτευμένοι.
Κατάφερα να ξεπεράσω το επί
μήνες κόλλημά μου με τον πρώην παιδικό φίλο μου μόνο και μόνο γιατί βρέθηκε
ένας ακόμα απαγορευμένος άνθρωπος να μου κινήσει το ενδιαφέρον.
Τελικά μόνο έτσι ξεκολλάω εγώ , με τα
απαγορευμένα.
Λατρεμένο το απαγορευμένο, λοιπόν,
και πίνω στην υγειά του το κρασί μου, αλλά παρακαλώ μακριά από εμένα.Όχι άλλα σκάνδαλα, όχι άλλοι
ψεύτικοι έρωτες.
Θέλω
πραγματικά να ερωτευτώ και να αγαπηθώ γι αυτό που είμαι. Θέλω να σταματήσω να
κάνω πράγματα που το μόνο που αποκομίζω από αυτά είναι η καύλα της στιγμής. Όχι
πως δεν την γουστάρω, ίσα-ίσα. Αλλά κοστίζει πολλές ενοχές και δεν έχω να
πληρώσω άλλες, λυπάμαι ξέμεινα.
