«Θέλω
τη μέρα που θα φύγεις απ’το πρωί να μου
γελάς κι όταν την πόρτα θ’ ανοίγεις να
είναι σαν να μ’αγαπάς…»
Δε
θέλω κλάματα ούτε αντίο. Δε θέλω
τσακωμούς, σπασμένα τασάκια κι αποτσίγαρα
στο πάτωμα. Δε θέλω να με παίρνεις
τηλέφωνα μ’ απόκρυψη και να μου αφιερώνεις
τραγούδια ούτε να ‘ρχεσαι απ’ τη γειτονιά
μου.
Δε
θέλω να ενοχλείς τους φίλους μου, ούτε
να μου στέλνεις μεθυσμένα μηνύματα πως σου λείπω.
Να
μη μετανιώσεις που έφυγες πάλι. Για μια
φορά κάν’ το σωστά.
Όχι,
δε θέλω τα μάτια μου να ‘ναι πρησμένα
απ’ το κλάμα ούτε να πίνω μέχρι το πρωί
για να σε ξεχάσω.
Γιατί
να σε ξεχάσω άλλωστε; Ζήσαμε μια όμορφη
ιστορία μαζί και τίποτα δεν μπορεί να τη
σβήσει. Ίσως, δεν ταιριάξαμε όσο κι αν
προσπαθήσαμε, μα περάσαμε όμορφα κι ας
ζοριστήκαμε στο τέλος.
Είσαι
η όμορφη ιστορία μου, οι στιγμές μου, οι
αναμνήσεις μου.
Είσαι
πια κομμάτι από μενα και κανένας χωρισμός
δεν το αλλάζει αυτό.
Μα
πρόσεξε, μη μου χαλάς τις τόσο όμορφες
εικόνες που έχω από μας.
Θυμάμαι
το πρώτο μας φιλί σαν να ήταν χθες κι ας
πέρασαν τόσα χρόνια.
Θυμάμαι
το πρώτο μας καλοκαίρι, την πρώτη φορά
που αναγκαστήκαμε να περάσουμε χώρια
το Σαββατοκύριακο και το πόσο ατελείωτες
μου φαίνονταν οι ώρες μέχρι να σε δω.
Ακόμα,
θυμάμαι το πρώτο ξημέρωμα μαζί σου.
Νιώθω
ακόμα τα χέρια σου να με κλειδώνουν μέσα
στην αγκαλιά σου τόσο σφιχτά που δεν
μπορούσα να πάρω ανάσα.
Μα
δεν με πείραζε, ίσα-ίσα. Έκλεινα τα
βλέφαρα μου κι ονειρεύομουν έναν κόσμο
μόνο μαζί σου. Κι ύστερα με φιλούσες
κάτω απ’ το φως των αστεριών κι ένιωθα
σαν να ζω ένα παραμύθι. Το παραμύθι που
πάντα ήθελα.
Πράγματι,
έζησα το παραμύθι μου μα, αγάπη μου, κουράστηκα να φεύγεις και να έρχεσαι.
Δεν
είναι μαγαζί η καρδιά μου.
Κάθε
φορά που έφευγες γινόμουν χώμα. Άκουγα
τα τραγούδια μας κι έπινα μέχρι να μη
νιώθω πια. Έσκιζα τα γράμματα σου κι
έκαιγα τις φωτογραφίες μας.
Κοιμόμουν
κάθε βράδυ αγκαλιά με το αρκουδάκι που
μου χάρισες. Του έλεγα τα παράπονά μου κι ύστερα, ήρεμη πια, κατάφερνα να κοιμηθώ.
Να
κοιμηθώ και να μας ονειρευτώ. Ξυπνούσα με την ελπίδα πως θα γυρίσεις.
Και
γύριζες κι ήμουν ευτυχισμένη ξανά. Για
λίγο, για όσο μπορούσες. Για όσα άντεχε
η καρδιά σου να μου δώσει. Ποτέ δε ζήτησα
τίποτα παραπάνω. Μου αρκούσε που ήξερα
πως μ’αγαπάς.
Τώρα
πια έμαθα. Δεν πρέπει να περιμένω τίποτα.
Δε χρειάζεται να κλαίω και να πονάω που
φεύγεις. Θα κρατήσω μόνο τα όμορφα από
σενα κι ούτε στιγμή δε θα στεναχωρηθώ.
Πρέπει
να είμαι ευγνώμων για όσα κατάφερα να
ζήσω δίπλα σου και για όσα έμαθα.
Είμαι
προετοιμασμένη πια. Γι αυτό σου λέω, όταν
αποφασίσεις να ξαναφύγεις, εγώ θα είμαι
έτοιμη να το δεχτώ. Όμως, θα πρέπει να
είσαι κι εσύ έτοιμος να μάθεις τι σημαίνει
στην πραγματικότητα χωρισμός.
Όχι,
αγάπη μου, δε θα σε αφήσω να επιστρέψεις
αυτή τη φορά, γι αυτό φρόντισε να είσαι
έτοιμος.
Κράτησε
μόνο τα καλά από εμάς.
Μη
σταματήσεις να μ’αγαπάς, όπως δεν θα
κάνω ούτε εγώ.
Απλά
σταμάτα να βασανίζεις τον εαυτό σου. Μη
γυρίζεις σ’εμένα μόνο επειδή φοβάσαι
τη μοναξιά. Το ξέρω πως μ’αγαπάς μα αυτό
δε σημαίνει πως μπορούμε να είμαστε
μαζί. Μόνο κακό θα κάνουμε ο ένας στον
άλλον. Αν συνεχίσουμε έτσι θα χαλάσουμε
ό,τι όμορφο έχουμε ζήσει. Θα τ’
αντικαταστήσουμε με φωνές και τσακωμούς,
μα δεν υπάρχει ουσία.
Μπορείς
να μείνεις για όσο θες, εδώ είμαι, δεν
έφυγα. Όλα αυτά στα λέω για να σε
προετοιμάσω. Ξέρω πως η μέρα που θα
φύγεις δε θ’αργήσει, κι ας εύχομαι να
κάνω λάθος, το ξέρω.
Στα
λέω για να ξέρεις πως όταν έρθει αυτή η μέρα θέλω να είσαι αποφασισμένος.
Θέλω
τη μέρα που θα φύγεις να είσαι καλός
μαζί μου. Να μ’αγκαλιάσεις τρυφερά και
να μου δώσεις ένα φιλί στο μέτωπο. Ξέρεις,
από εκείνα που μου δίνεις κάθε βράδυ για
καληνύχτα.
Θέλω
να μου χαμογελάσεις, μ’εκείνο το τόσο
όμορφο χαμόγελο σου, όπως την πρώτη μέρα
που σε γνώρισα.
Να
με κοιτάξεις μ’αυτό το ντροπαλό σου
βλέμμα και να μ’αποχαιρετίσεις.
Σε
παρακαλώ, σου το ζητώ σαν χάρη.
Αυτή
τη φορά όταν αποφασίσεις να φύγεις,
κάν΄το σωστά.
Έτσι, αν
μια μέρα συναντηθούμε τυχαία στο δρόμο, να μπορώ να σε κοιτάξω νοσταλγικά και
να σε χαιρετίσω. Δε θέλω να σε δω και
να ‘μαι θυμωμένη μαζί σου.
Θέλω
να σε θυμάμαι όπως πρώτα.
