Η ζωή σου φορτώνει χρόνια κι εμπειρία, μα οι άνθρωποι που
συναντάς σε κάθε στροφή της πορείας που ακολουθείς, εξακολουθούν να είναι μια
έκπληξη. Σαν ένα κουτί σοκολατάκια ένα πράγμα. Ένα όμορφο, φανταχτερό κουτί που
περιμένεις να περιέχει την καλύτερη ελβετική σοκολάτα γάλακτος κι αντί αυτού,
σου σκάει στον ουρανίσκο η φτηνιάρικη γεύση του λικέρ με μια επίγευση καμένου
κακάο.
Φυσικά και ξενερώνεις, τόσο με την έκβαση, όσο και με την
αναμονή που, τελικά, δεν άξιζε τον κόπο. Στην περίπτωση που έχεις να κάνεις με
αποτυχημένα σοκολατάκια τούς ρίχνεις ένα σουτ στον κάδο, μοιράζεις μια μούντζα στο
ζαχαροπλαστείο που στα συνέστησε και στα χρυσοπούλησε, και γυρνάς στο κλασικό πράσινο
Noisettaπου
ξέρεις κι εμπιστεύεσαι.
Όταν, όμως, έχεις να κάνεις με τον ανθρώπινο παράγοντα, τα
πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα και κυνικά. Ειδικότερα, όταν είσαι ένας άνθρωπος
με κουλτούρα κι ενσυναίσθηση που δε θέλεις να κρίνεις με την πρώτη στραβή,
γιατί όπως είπε και ο καλός Χριστούλης «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».
Κάπου εκεί αρχίζει και η παράνοια. Παρόλο που ξέρεις πως αυτή
η πίκρα η μαύρη, που κατεβαίνει με δυσκολία στον έρμο τον οισοφάγο σου, δεν
είναι καθόλου του γούστου σου, εσύ συνεχίζεις και τη γεύεσαι με την ελπίδα πως
μέσα σε ένα ολόκληρο κουτί σκατά, μπορεί να βρεις μια σπάνια γεύση που θα σε
δικαιώσει και θα διαψεύσει την πρώτη σου εντύπωση.
Ένα πράγμα θα σου πω κι ύστερα θα σωπάσω…not. Ο λόγος που επιμένεις να τρως συμπεριφορές
που σου προκαλούν αηδία, είναι γιατί αρνείσαι να παραδεχτείς πως έχεις κάνει
μια λάθος επιλογή.
Όπερ έδει δείξαι κακή εκτίμηση, χαμένος χρόνος και η
αγαπημένη φράση της μάνας σου «στα ‘λεγα εγώ, αλλά δεν άκουγες» για άλλη μία
φορά εύστοχη παντός καιρού. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το θέλεις, γιατί θα
πρέπει να σταθείς μπροστά σ’ έναν καθρέφτη και να ρίχνεις φάσκελα στον εαυτό
σου.
Εκτός, όμως, από την εγωιστική πλευρά του θέματος, καθότι η
αυτοκριτική -που λίγοι δυστυχώς κάνουν- πονάει, είναι κι αυτή η νοοτροπία του
καλού Σαμαρείτη που αναβλύζει γάργαρα από την ψυχούλα σου.
Της δίνεις, λοιπόν, και καταλαβαίνει της υπερπροσπάθειας σ’
ένα ύστατο εγχείρημα να δώσεις μάτια στον τυφλό και στον ανάπηρο πόδια.
Ατελείωτες συζητήσεις, ανάλυση της ανάλυσης, και να! τα τσιγάρα στα τασάκια, και
να! η στεναχώρια και να! η προστασία στον «παρεξηγημένο» χαρακτήρα που δεν
κατάλαβε κανείς εις βάθος, με αποκορύφωμα να φτάνεις στο σημείο να πιστεύεις
πως ο γιαλός είναι στραβός κι όχι εσύ στραβάδι.
Ποιος ξέρει; Ίσως γιατί θες να πας κόντρα στο κοινωνικό
γίγνεσθαι; Ίσως γιατί πιστεύεις πως από αγκάθι βγαίνει ρόδο; Ίσως γιατί κάποτε
εσύ ο ίδιος παρεξηγήθηκες και δε σου δόθηκε ο χρόνος και ο χώρος να αποδείξεις
τι είσαι; Συμπεριφορικές θεωρίες πολλές που εσύ κι ο ψυχολόγος σου μόνο μπορείτε
ν’ αποκρυπτογραφήσετε.
Το αποτέλεσμα είναι ένα σε όλο αυτό: Η προσωπική σου φθορά.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ο απέναντί σου θα είναι στην καλύτερη
των περιπτώσεων ταγάρι. Όχι, όμως, από εκείνα τα καλά, τα κομψοτεχνήματα που
έφτιαχνε η γιαγιά σου στο χωριό, αλλά από εκείνα τα ψευτο-χειροποίητα που
πουλάνε στα τουριστικά καταστήματα για 5 ευρώ.
Έτσι, όχι μόνο δε θα αναγνωριστείς ως καλός φίλος,
σύντροφος, συγγενής, ρε παιδί μου, αλλά θα σου δοθεί και μια ταμπελάρα σαν της Εθνικής
οδού, με τη λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» με μεγάλα γράμματα και φωτάκια neonγια να
μπορούν να σε βρίσκουν τα γιαούρτια ακόμη και μέσα στην ομίχλη.
«Το δις εξαμαρτείν τ’ αυτόν ουκ ανδρός σοφού». Σου τα
έλεγαν στο σχολείο αλλά έκανες κοπάνα στα αρχαία.
Ας μη βγάλουμε, όμως, τα μαστίγια κι ας το πιάσουμε από τα
βασικά. Δεν μπορείς να σώσεις κάποιον που δε θέλει να σωθεί. Όσο αδιανόητο κι
αν σου φαίνεται κάποιοι άνθρωποι έχουν πάρει διαζύγιο με την καλύτερη εκδοχή.
Τους αρέσει να είναι μπινέδες, αγενείς, κουτσομπόληδες,
διπρόσωποι, καριόληδες. Τους αρέσει να είναι τοξικοί από επιλογή. Σ’ αυτό το
σημείο να τους αναγνωρίσουμε μια κάποια ευφυΐα καθώς το έχουν εντοπίσει και το
έχουν εξελίξει το πράγμα.
Η δραματική κατάσταση είναι με αυτούς που τους φτύνουν και
νομίζουν πως βρέχει ή στο πιο σουρεαλιστικό σενάριο πως είναι ευχές για να μην τους
πιάνει το κακό το μάτι. Σε αυτή την περίπτωση, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά,
καθώς έχεις να κάνεις με ντουβάρια πια κι όχι με νοήμονα όντα.
Ό,τι και να πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, αλλά ακόμα
κι αν δεν πεις λέξη, πάλι θα πέσει φτυάρι γιατί το να είσαι κρυφοπληγίτσα και
δη μπετόν αρμέ σιγανοπαπαδιά, σημαίνει πως έχεις να κάνεις με ανθρώπους χωρίς
καμιά λογική, ηθική και βάση σταθερότητας. Κάπου που να μπορείς να πατήσεις για
να φτάσεις σε ασφαλή συμπεράσματα.
Πάρε το απόφαση, υπάρχουν κι αυτοί που επιμένουν να μένουν
λίγοι σε όλα τους. Είναι κάτι που έχει αντικατοπτρισμό και στις κοινωνικές τους
σχέσεις και συναναστροφές. Εσύ δεν είσαι παπάς να εξομολογείς και σίγουρα δεν
είσαι σύμβουλος για να καθοδηγείς έναν άνθρωπο, που αισθάνεται τέλεια μέσα στη
μη υγιή κενότητά του.
Κράτα το σάλιο σου, φτύσε τον κόρφο σου μη βρεθεί άλλο
τέτοιο φρούτο στον δρόμο σου και τράβα παρακάτω.
Οι σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω σου θα πρέπει να έχουν
γεύση εκλεπτυσμένη και γλυκιά, άρωμα μεθυστικό και να μη ζέχνουν βοθρίλα.
Κόψε τη φτήνια, λοιπόν, προτού πάθεις δηλητηρίαση!
