Ήταν μια
συνηθισμένη μέρα σαν όλες τις άλλες. Έχασα το λεωφορείο κι αντί να περιμένω ένα
εικοσάλεπτο για το επόμενο αποφάσισα να περπατήσω και να πάρω το λεωφορείο απ’ την
επόμενη στάση.
Και τους
είδα.
Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να στέκεται στη στάση
του λεωφορείου χέρι με χέρι, κοιτώντας ο ένας τον άλλον σαν ερωτευμένα
σχολιαρόπαιδα. Έκαναν κυριολεκτικά τα πάντα μαζί. Βοήθησε ο ένας τον
άλλον ν’ ανέβει στο λεωφορείο κι όταν κάθισαν, εκείνη του κρατούσε το μπράτσο κι
είχε γείρει το κεφάλι της στον ώμο του. Κι έμειναν έτσι σ’ όλη τη διαδρομή.
Και τότε μας
είδα.
Έκανα εικόνα
εσένα κι εμένα αγκαλιά μετά από χρονιά. Σ’ ένα απ’ τα σπίτια της παρέας μας, να
πίνουμε, ως συνήθως, να μιλάμε, να γελάμε, να ζούμε. Κάπου εκεί, ανάμεσα στα γέλια, την καπνά και το ποτό, ο χρόνος να
σταματάει γιατί έχεις γείρει στο αυτί μου και μου ψιθυρίζεις «σ’ αγαπώ πολύ!».
Σαν την πιο γλυκιά, πρόστυχη και παράνομη αμαρτία που έχει τολμήσει να
ξεστομίσει ποτέ κανείς. Κι απ’ όλο τον κόσμο στο δωμάτιο να το ξέρουμε μόνο εγώ
κι εσύ.
Ακριβώς σαν
αυτό το ζευγάρι στο λεωφορείο που δε χρειάζεται να πουν ο ένας στον άλλον
τίποτα, παρά μόνο να κρατήσουν ο ένας το χέρι του αλλού στη στάση του
λεωφορείου. Το βλέμμα τους να λέει πολλά
περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαν ποτέ οι λέξεις να περιγράψουν.
Κι εσύ, σαν εξωτερικός παρατηρητής, να μη
χρειάζεται να σου πουν ότι αγαπιούνται για χρόνια. Ότι έχουν περάσει πολλά κι
αντί αυτά να τους διαλύσουν, τους έδεσαν ακόμα περισσότερο. Το βλέμμα τους, μεταξύ
άλλων, στα λέει όλα αυτά. Οι πράξεις τους, στα υπογράφουν. Γιατί αν δεν είσαι
αλτρουιστής κι αλληλέγγυος με τον άνθρωπό σου, τότε έχεις χτίσει μια ζωή πάνω
σε σάπια θεμέλια κι αλίμονο το τι θα συμβεί όταν ένα δοκάρι σπάσει.
Όλη αυτή η εικόνα
βάζει τη φαντασία σου ν’ αναρωτηθεί για όλη τη ζωή που είχαν πριν απ’ αυτή τη
στιγμή. Δεν είναι ότι δεν έχεις την επιλογή να μην το κάνεις. Λίγο
παρατηρητικός να είσαι, τότε η περιέργεια σου κάνει τη φαντασία σου να
οργιάζει.
Μέσα σ’ αυτή τη φαντασίωση δεν μπορείς παρά
να ταυτιστείς μ’ αυτά τα πρόσωπα. Η πορεία της ζωής τους σαν ζευγάρι σε σχέση
με τη δική μας. Κι έτσι κάνεις τη λογική σύνδεση. Σε μια στιγμή που οι δυο
αυτές εντελώς διαφορετικές ζωές συναντιούνται. Κάπως έτσι ήρθε η εικόνα μας,
μετά από χρονιά, στο μυαλό μου.
Όπως κι
αυτοί έτσι κι εμείς.
Δε θα έχουμε ανάγκη τίποτα πέρα από μια
αγκαλιά και έναν ψίθυρο στο αυτί για να καταλάβει ο κόσμος γύρω μας τι
σημαίνουμε ο ένας για τον άλλον. Κι όταν περάσουν ακόμα περισσότερα χρονιά, δε
θα χρειαζόμαστε ούτε αυτό. Απλά θα σου κρατάω το χέρι και θα σε βοηθήσω να
καθίσεις στο λεωφορείο.
Τότε όλοι θα
ξέρουν χωρίς να έχουμε πει κουβέντα.
