Γνωριστήκατε χωρίς πολλά-πολλά. Πρωτοετείς στην ίδια σχολή.
Ωραία παιδιά και οι δύο.
Σχέση αυτή, αλητάκι εσύ.
Βγαίνατε με κοινή παρέα στην αρχή όπως όλοι οι
πρωτοετείς. Την γούσταρε κι ένα φιλαράκι σου, δίχως βέβαια να έχει καμιά
ελπίδα. Αποκτήσατε οικειότητα και βγάζατε το γέλιο σας.
Κι όμως υπήρχε κάτι που κρυβόταν πίσω απʾ το γέλιο και το
χαμόγελό της που ούτε εσύ, ούτε αυτή μπορούσε να κατανοήσει. Δεν έδωσες βάση.
«Έτσι θα φέρεται σε όλους», σκέφτηκες και προχώρησες,
προσθέτοντάς την στο friendzone. Το ίδιο έκανε κι αυτή, χωρίς να ξέρει αν
ανήκεις εκεί.
Όλα μέλι-γάλα. Κάνατε παρέα, πίνατε σφηνάκια, μιλούσατε
για σχέσεις. Αμέτρητοι καφέδες και chat στο messenger. Ήσουν ειλικρινής μαζί
της, ξηγημένος και ντόμπρος. Το ίδιο κι αυτή. Δεν είχατε εξάλλου και τίποτα να
χάσετε.
Δεν υπήρχαν επιπλοκές, mind games κι όλα όσα πάνε παρέα
με το παιχνίδι του φλερτ. Δεν το παίζατε δύσκολοι. Υπήρχε η αμοιβαία στήριξη.
Έκλαιγε στην αγκαλιά σου όταν το boyfriend την
στεναχωρούσε, άκουγε τις «περιπέτειες» της προηγούμενης βραδιάς σου, βγαίνατε
στα κλαμπ, μέχρι που ξάπλωνε και στον ώμο σου στο μάθημα. Γενικά περνούσατε
γαμάτα.
Αυτή στη σχέση της και εσύ από ʾδω κι από ʾκει. Σύντομα γίνατε
κολλητάρια.
Αλλά σχέσεις είναι, και τελειώνουν.
Άσχημα στην προκειμένη περίπτωση γιʾ αυτήν, κάπου στο
καλοκαίρι πριν το δεύτερο έτος.
Ένα βράδυ, που ήσασταν σε πάρτι στις φοιτητικές εστίες, η
κολλητή σου ξέφυγε, ήπιε αρκετά για να βρίζει κάθε αρσενικό στο πέρασμά της.
Εσύ σαν καλός κολλητός, κοίταξες να σώσεις την κατάσταση.
Την πήρες αγκαλιά στις σκάλες μπας και συνέλθει, αλλά ως
γνωστόν, αλκοόλ και συναίσθημα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δυναμίτης.
Έπρεπε να λάβεις πιο δραστικά μέτρα. Φύγατε απ᾽ το πάρτι
και με λίγη βοήθεια από αλλά άτομα της παρέας πήγατε σ᾽ ένα άλλο δωμάτιο. Και
εκεί άνοιξαν οι ουρανοί.
Το κοριτσάκι που ήταν έτοιμο να πλακωθεί με τους
δίμετρους του γυμναστηρίου πριν 20 λεπτά, τώρα έκλαιγε στην αγκαλιά σου και
έτρεμε από φόβο. Πρώτο μεθύσι βλέπετε και φοβόταν…πως θα πεθάνει (καλά εδώ
έκλαιγες από τα γέλια).
Σε έσφιγγε και σου ζητούσε να μη φύγεις απ᾽ το δωμάτιο.
Κανέναν άλλο δε δεχόταν. Μείνατε μόνοι τελικά.
Και εσύ ήσουν εκεί, ξαφνιασμένος, αλλά εκεί …Τελικά την
ηρέμησες. Και πώς στο ξεπληρώνει; Σε τραβάει να σε φιλήσει.
Ναι, καλά το είπες. Αλλά εσύ τραβήχτηκες, τρεις φορές.
Πίστεψες πως δεν έχει σημασία γι᾽ αυτήν, κι απλά το έκανε πάνω στον πανικό της.
Δεν το εννοούσε. Μα είναι δυνατόν;
«Δεν το θέλεις, αύριο δε θα σημαίνει τίποτα για σένα», ψιθύρισες
κι αυτή έγνεψε θετικά.
Τελείωσε η βραδιά και επανήλθε η πραγματικότητα, χωρίς
καν να θυμάται το συμβάν. Όχι πως είσαι σίγουρος αν θα παραδεχόταν ότι το
θυμάται.
Οι μήνες πέρασαν κι όλα ήταν όμορφα, ώσπου γνώρισες κι
εσύ και μια κοπέλα κι έκανες σχέση. Μεταμορφώθηκες απ᾽ το αλητάκι του πρώτου
έτους, σε ένα ώριμο κι αφοσιωμένο boyfriend που πιθανότατα να διέφερε πολύ από
ό,τι υπάρχει εκεί έξω.
Σαφώς η προσοχή σου μοιράστηκε, δε γινόταν κι αλλιώς. Και
μάντεψε: δεν της άρεσε.
Δεν το έδειξε εξ αρχής, βέβαια. Ίσως να μην περίμενε πως
θα κρατήσει για πολύ.
Έλα όμως που κράτησε…
Σταδιακά ξεκίνησε η ρήξη, σαν ένα ντόμινο που δε
χρειάζεται παρά να σπρώξεις το πρώτο κομμάτι και να δεις, κάτι που χτίστηκε σε
μια ώρα, να πέφτει μέσα σε δύο λεπτά.
Ξεκίνησε με άτυπες μορφές ζήλειας, μπιχτές για το ότι
χάθηκες, που δε δημιουργούν ιδιαίτερες υποψίες για το τι ακολουθεί, αλλά
στήνουν το σκηνικό για το Gran Finale.
Το «πού χάθηκες;» μετατράπηκε σε σνομπάρισμα για το ότι κρατούσες
το χέρι της κοπέλας σου ενώ ήσασταν παρέα. Δεν πήγαινες πλέον στα κλαμπ μαζί με
τους υπόλοιπους. Ούτε έδεσες με τα νέα άτομα που μπήκαν στην παρέα σας.
Έφευγε απ᾽ το μάθημα ενώ καθόσασταν δίπλα και δε σε
χαιρετούσε. Κοιτούσες σαστισμένος. Θυμός, θλίψη, όλα αυτά μαζί. Φυσικά η μπάλα
δεν έπαιρνε μόνο εσένα αλλά και την κοπέλα σου, την οποία έγραφε στα stan smith
που πήρε στην πρώτη λυκείου (aka στα παλιά της τα παπούτσια).
Έκλαιγε κι αυτή κι αναρωτιόταν τι κάνει λάθος και δεν την
συμπαθεί η παρέα σου. Τι να της πεις κι εσύ; Την αγκάλιαζες κι άφηνες την
απορία της να αιωρείται. Εξάλλου ήταν και δική σου απορία.
Προσπάθησες ν᾽ αλλάξεις τα πράγματα, απολογήθηκες, σκέφτηκες
πολλές φορές τι κάνεις λάθος κι όλο σε απομακρύνει, βγήκες και για καφέ κιόλας
για να το συζητήσεις αλλά δεν άλλαξε τίποτα. Ούτε για πολύ.
Και κάπου στην συζήτηση, όταν μιλούσες για το ταξίδι που
σχεδιάζεις με την κοπέλα σου, άκουσες το περίφημο: «Αχού, γιατί να μην έχω κι
εγώ κάποιον σαν κι εσένα».
Γέλασες και το προσπέρασες, αλλά συνέχισε να ακούγεται
μέσα σου, σαν μια αέναη ηχώ που σε έτρωγε να την επεξεργαστείς. Μήπως κάποιες
λέξεις μπήκαν για τα προσχήματα;
Την κατέστρεψες όμως. Κοιμόταν με τον έναν και με τον
άλλο, χωρίς να εγκρίνει ιδιαίτερα κι η ίδια αυτό που κάνει. Ίσως για να
τραβήξει την προσοχή σου.
Κάπου εκεί ξεκινήσατε να χάνεστε. Πλέον λέγατε ένα «γεια»
στη σχολή, λες και ήσουν το παιδί που γνώρισε στο πρώτο έτος, πήγε για ένα καφέ
και από τότε λένε ένα διπλωματικό «καλημέρα» μόνο και μόνο σαν ευχαριστώ για τα
like που ανταλλάσσουν στο Facebook.
Ώσπου κόπηκε κι αυτό γιατί στα γενέθλιά σου
έπρεπε να λείπει.
Στα δικά σου γενέθλια. Αυτή, που στα γενέθλιά της, της
είχες κουβαλήσει ολόκληρο hi-fi στερεοφωνικό συγκρότημα απ᾽ το σπίτι σου. Τα
παράτησες κι εσύ εκεί.
Χίλιες φορές να σε έβριζε παρά να σε πουλήσει έτσι,
είπες.
Δε μιλάτε πια, τι να πείτε άλλωστε. Καλή κι η αδιαφορία.
Κάπου, κάποτε είπατε ένα «γεια», αμήχανοι κι οι δυο, λες
και δεν ξέρατε ο ένας τον άλλο καλύτερα κι απ᾽ τον εαυτό σας.
Έτσι είναι οι σχέσεις, άλλες καίνε σιγά και δε σβήνουν
ποτέ. Άλλες φουντώνουν τόσο που εκρήγνυνται και δε μένει τίποτα. Άλλες απλά
σβήνουν επειδή δεν ειπώθηκαν, όσα θα θέλατε να πείτε.
