Ξέρεις…
Δεν υπάρχει
κάτι που να μη θέλω να σου δώσω. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να με αποτρέψει
από το να σου παραδοθώ ολοκληρωτικά.
Έτσι εξάλλου
ήμουν από την αρχή. Πήρες παραμάζωμα όλες τις αναστολές και τους ενδοιασμούς
μου και με τράβηξες μέσα στη θάλασσά σου.
Οφείλω να
ομολογήσω πως υπάρχουν στιγμές μεγάλης φουρτούνας στο λιμάνι σου. Ο καθένας μας
εξάλλου έχει τις δικές του εικόνες, αφορμές, σημάδια από το παρελθόν, όπως
επίσης και τρόπο να τα εκδηλώνει και το ξέρω καλά, ίσως πιο καλά κι από εσένα.
Υπάρχουν
λιμάνια που ο πυθμένας τους βράζει, αλλά το πλοίο καταφέρνει να προσαράζει σε νηνεμία,
σε γαλήνια νερά, και άλλα λιμάνια στα οποία το πλοίο κινδυνεύει να βυθιστεί
μαζί με τους επιβάτες του από την τρικυμία.
Διάλεξα να
πλεύσω μέσα στη φουρτούνα σου, να κάνω μπρος ολοταχώς με τις μηχανές μου στο
τέρμα, μόνο και μόνο γιατί είδα τι κρύβεις μέσα σου.
Αυτός είμαι!
Πιστεύω σε κάτι
και βουτάω χωρίς αναστολές.
Ακόμα και με
βυθισμένο καράβι, θα κολυμπήσω, θα χρησιμοποιήσω τα χέρια μου μόνο και μόνο για
να επιβιώσω σε αυτό που πιστεύω, για να αποκτήσω και εγώ το λιμάνι μου.
Αυτός είμαι!
Μα μαζί με
αυτά μου τα «πιστεύω» κουβαλάω και πολλές άλλες αποσκευές. Τις δικές μου
εικόνες, αφορμές, σημάδια, βιώματα και «θέλω».
Πράγματα που
μου έλειψαν στο χρόνο και τα αναζήτησα σε εσένα.
Πράγματα με τα
οποία έγινα αυτό που είμαι, που είδες εσύ και πολλοί άλλοι στη μέχρι τώρα
διαδρομή μου.
Ξεκάθαρος και
δοτικός σε όλους όσους εγώ θεωρώ ότι πρέπει να είμαι.
Ακολουθώ κι
εγώ το ένστικτό μου και μέχρι σήμερα. Είναι μηδενικές οι φορές που με πρόδωσε.
Όλοι οι
άνθρωποι έχουν ένα μυστικό, έναν αθόρυβο τρόπο να επικοινωνούν και να ανταλλάσουν
κώδικες. Πες το πρώτη επαφή, πες το αύρα ή μικροκύματα, δεν έχει σημασία. Το
αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Άλλοι
επιλέγουν να κρύβονται, να προστατεύονται, να είναι απόμακροι, επιφυλακτικοί και
μόνο όταν σιγουρευτούν ανοίγονται, δίνουν. Υπάρχουν, όμως, κι αυτοί που δεν
υπολογίζουν σιγουριά, στηρίζονται στο ένστικτό τους, προσφέρουν χωρίς να
υπολογίζουν εκ προοιμίου αν θα προδοθούν ή θα χάσουν. Ταυτόχρονα, όμως, είναι
και αυτοί που τις περισσότερες φορές δικαιώνονται.
Ο χρόνος
εξάλλου είναι ο καλύτερος κριτής, σε όλα. Τα κλείνει όλα μέσα του και τα
δικάζει αυστηρά.
Αυτός είμαι!
Δεν μπορείς
δυστυχώς να πάρεις μέρος μου, δεν μπορείς να με κόψεις σε κομμάτια και να
διαλέξεις.
Δεν είμαι τριαντάφυλλο να πάρεις ένα μαχαίρι
και να μου αφαιρέσεις τα αγκάθια.
Μπορείς όμως
να βρεις ένα κάλυμμα να προστατευθείς από αυτά αν θέλεις, και σου υπόσχομαι πως
με τον χρόνο θα λειανθούν οι αμυχές τους και θα σε ενοχλούν όλο και πιο λίγο.
Αρκεί να
θέλεις.
Μη με κρίνεις
για αυτό που είμαι. Κρίνε με για αυτό που σου δίνω, γιατί στο δίνω για κάτι
καλύτερο από το «είμαι», στο δίνω για «αυτό που είμαι δίπλα σου».
Κανένας μας
δεν είναι αλάθητος. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο πολύ πιο βασικό: Κανένας μας δεν
είναι ίδιος. Αυτό που για εσένα είναι σωστό, για εμένα μπορεί να είναι λάθος
και το αντίστροφο.
Γι᾽ αυτό μη με
κρίνεις σαν να κρίνεις τον εαυτό σου, γιατί δεν είμαστε το ίδιο.
Κάν᾽ το,
ελεύθερα, αλλά κάν᾽ το για αυτό που είμαι εγώ μαζί σου.
Η μαγεία της συνύπαρξης
βρίσκεται καλά κρυμμένη σ᾽ αυτή την φράση, σαν παιδί που παίζει κρυφτό.
Πρέπει να
ψάξεις καλά, ν᾽ αφήσεις την φαντασία σου και το ένστικτό σου ελεύθερο για να
την ανακαλύψεις.
Διαφορετικά…«Φτου,
ξελευθερία!» και θα βρεθείς πάλι στην αρχή, με τα μούτρα στον τοίχο, να μετράς
ανάποδα και να ξαναψάχνεις κάποιον άλλον. Εγώ θα έχω κουραστεί να κρύβομαι και
να μη με βρίσκεις ποτέ.
Πρέπει κάποτε
κάποιος να με βρει και εμένα. Αυτός ο κάποιος, ο ένας θέλω να είσαι εσύ.
