Παγκόσμια ημέρα ποίησης πριν μερικές μέρες και είπα να
βγω μπροστά ποιητικά, με τη βοήθεια του αγαπημένου μου ποιητή…
«Σαν βγεις στον πηγεμό για την Ιθάκη…» Να εύχεσαι να μη
συναντήσεις κομπλεξικό.
«..τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας μη φοβηθείς..» Μόνο
του κομπλεξικού τον ανασφαλή εαυτό.
Πάντα είχα την απορία…Είμαστε ένας λαός, ένα κράτος, όπου
τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα χρόνια αντί να προοδεύουμε στην καλύτερη
περίπτωση μένουμε παθολογικά στάσιμοι σε μια κατάσταση που συνεχώς μας φθείρει
και δεν κάνουμε τίποτα γι’ αυτό.
Ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι που αποτελούν το εμπόδιο, και
σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο, να ανακάμψουμε, να δούμε την
αλήθεια μας και να βρούμε επιτέλους το δρόμο μας. Γιατί ένα είναι σίγουρο, το
δρόμο προς την Ιθάκη τον έχουμε χάσει
προ πολλού.
Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του Νεοέλληνα που τον
οδηγούν σε αυτή την αντίστροφη πορεία
είναι ο κομπλεξισμός και οι πάμπολλες συμπλεγματικές συμπεριφορές που έχει
προίκα του χρόνια τώρα.
Όταν λέμε κομπλεξισμός (ψυχολογικός όρος) εννοούμε την
προβληματική ή ελλειμματική συμπεριφορά που εμφανίζει ένα άτομο, με κύριο
σύμπτωμα τα ακραία συναισθήματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας, οι επιπτώσεις των
οποίων φανερώνονται στις περισσότερες πτυχές της κοινωνικής ζωής αλλά και στην
ίδια την εικόνα που το άτομο σχηματίζει για τον εαυτό του.
Με λόγια απλά και παραδείγματα καθημερινά περνώ στο
παρασύνθημα.
Ο σύγχρονος Έλληνας, νιώθει κατώτερος των υπόλοιπων λαών,
κυρίως λόγω φτώχειας. Δεν αντιμετωπίζει πλέον την φτώχεια του με αξιοπρέπεια,
αλλά με μιζέρια.
Θα κάνει τα πάντα για να αποδείξει το αντίθετο χωρίς όμως
τις απαραίτητες βάσεις. Θα κατηγορήσει όλα τα «ξένα συμφέροντα» που δρουν και συνωμοτούν
εναντίον του, θα ομολογήσει ότι μας ψεκάζουν για να δικαιολογήσει την ανημποριά να αντιδράσει στις αλλαγές ή στις
λάθος επιλογές. Εκείνος δε φταίει σε τίποτα, μονίμως οι άλλοι φταίνε.
Συγχρόνως όμως, αισθάνεται ότι είναι πολύ ανώτερος όλων
αυτών. Γιατί όταν οι «ηλίθιοι» λοιποί Ευρωπαίοι ήταν στα δέντρα εμείς οι
Ελληνάρες φτιάχναμε ιστορία.
Ναι, όντως φτιάξαμε ιστορία και πολιτισμό με θεσμούς και
αξίες. Η σύγχρονη ζωή μας, όμως, δείχνει πόσο μακριά είμαστε από όλα αυτά.
Τίποτα από όλα αυτά δεν το πήγαμε παραπέρα. Κολλημένοι στο παρελθόν, συντηρητικοί
και πατριδολάγνοι, ψευτοκουλτουριάρηδες που νομίζουμε ότι μας έχουν βάλει στο
στόχαστρο όλες οι ανώτερες δυνάμεις του κόσμου γιατί είμαστε ο επίλεκτος λαός.
Ο Νεοέλληνας είναι ανασφαλής και συνάμα καχύποπτος. Ό,τι
δεν καταλαβαίνει, τον κομπλάρει. Γιατί έχει ντοπαριστεί να εκτιμά μόνο το
«πνευματικό» επίτευγμα. Αντί όμως να μπει στον κόπο να το μάθει, το θάβει για
να μην το βλέπει και του θυμίζει την ανεπάρκειά του.
Πόσα μηχανήματα σύγχρονης τεχνολογίας δε «σαπίζουν» στα
υπόγεια των νοσοκομείων, επειδή κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μάθει να τα
χειρίζεται. Πόση ταλαιπωρία δεν έχουμε όλοι μας υποστεί στις εφορίες από τον
έναν όροφο στον άλλο γιατί δεν έχουν online σύνδεση οι υπολογιστές των
υπαλλήλων.
Ποιος, λοιπόν, είναι πάνω στα δέντρα σήμερα και ποιος
φτιάχνει πολιτισμό; Αν δεν είναι αυτό στρουθοκαμηλισμός, τότε τι είναι;
Από τη μια υποτονικός, ο τύπος του “yes sir” σε όλα, πίσω από την επιθυμία να είναι
αρεστός και από την άλλη πολύ επιθετικός, ακραία αντιδραστικός, υβριστικός και
ασεβής με στόχο να επιβάλλεται. Και στις δύο περιπτώσεις επικρατεί ο φόβος απόρριψης.
Ο σύγχρονος Έλληνας δε δείχνει ζήλο για τίποτα πια,
αντίθετα ζηλεύει αφόρητα. Νιώθει μειονεκτικά. Προσπαθεί υποτιμώντας τον διπλανό
του να επιδείξει την αξία του. Μην τυχόν και κάποιος κάνει τη διαφορά και
ξεφύγει από την αγέλη, αμέσως να τον κατασπαράξουμε, να του κάμψουμε το ηθικό.
Ο σύγχρονος Έλληνας νιώθει υπέροχα και ασφαλής μέσα στο
κοπάδι, ένα με την μάζα. Φοβάται να
ξεχωρίσει, να καινοτομήσει και να προοδεύσει.
Χαίρε συ, λοιπόν, Νεοέλληνα, που αντικατέστησες την
ανδρεία με την υπερβολική ταχύτητα στο δρόμο, την προσωπική αξία με το iphone
χωρίς μονάδες, την τόλμη με την αυθάδεια, την δημοκρατία με τους θεσμούς.
Καλή Λευτεριά.
