Με μια γρήγορη ματιά γύρω σου θα
δεις αδικία, πόνο, ασχήμια, απανθρωπιά. Θα δεις ανθρώπους να αδικούνται
απ᾽ τα πιο μικρά κι ανούσια μέχρι τα πιο μεγάλα και ουσιώδη πράγματα. Από την
κυρία που της έπεσαν τα ψώνια και δε σκύβει κανείς να τη βοηθήσει, μέχρι το
ξεπούλημα ανηλίκων για πέντε ευρώ, απ᾽ τον μπροστινό που σε εκτόπισε με την
τσάντα του και δεν είπε ένα συγγνώμη, μέχρι τη μάνα εκείνη που νομίζεις πως
έχει βαφτίσει το παιδί της «βούλωστο».
Έχει υπάρξει μεγάλη περίοδος στη
ζωή μου που όλοι, τα πάντα μού φαίνονταν άδεια, ή καλύτερα γεμάτα με βρωμιά,
ματαιοδοξία, αβυσσαλέα κακία, με μοναδικό μέλημα την προσωπική καλοπέραση.
Κοίταζα τους ανθρώπους, όχι απλώς καχύποπτα, αλλά πεπεισμένη πως είναι ανάξιοι
να εκτιμήσουν, να νοιαστούν, να πονέσουν και να προσφέρουν έστω και το
παραμικρό καλό σε κάποιον άλλο.
Δεν πίστευα σε κανέναν κι όταν
μου μίλαγαν για αγάπη, στα αφτιά μου ηχούσε σαν πρόσκληση για περισσότερο πόνο.
Άργησα, αλλά συνειδητοποίησα πως καθετί έχεις δυο όψεις και πως αν υπάρχει, που
υπάρχει, περισσή κακεντρέχεια, δεν μπορεί παρά να υπάρχει και αντίστοιχη
καλοσύνη.
Σταμάτησα λοιπόν να σκανάρω τους
ανθρώπους ψάχνοντας μόνο όσα μ᾽ ενοχλούν πάνω τους, προσθέτοντάς τους στα
παραδείγματα της χαμένης μου πίστης στην ανθρωπότητα, και ξεκίνησα να τους βάζω
ένα θετικό πρόσημο τη φορά.
Όταν επέλεξα να λαμβάνω υπ’ όψιν
μου την πιθανότητα να υπάρχει καλοσύνη εκεί έξω, τότε η καλοσύνη ξεκίνησε να
πλημμυρίζει δίπλα μου.
Είδα ανθρώπους να κρατάνε το χέρι
του συντρόφου τους και να λάμπει το πρόσωπό τους, είδα το παιδάκι να βλέπει τη
γάτα του και να ξεψυχάει να την αγγίξει. Είδα απ᾽ τους δέκα, έναν περαστικό να
δίνει ένα χαρτομάντιλο σε μια κλαμένη γιαγιά και είδα έναν κύριο ν᾽ αγοράζει
φαγητό σ’ ένα παιδί που το’ χει ανάγκη.
Είδα ομάδες ανθρώπων, οργανώσεις,
να παλεύουν και να μάχονται για να κάνουν τη ζωή κάποιων άλλων ευκολότερη, είδα
πως δεν έχουν χαθεί όλα.
Το κακό είναι πληθωρικό, κάνει
θόρυβο και εξαπλώνεται σαν ασταμάτητη λαίλαπα, παρασύροντας την ικανότητά μας
να δούμε πέρα απ’ αυτό, χωρίς όμως να σημαίνει πως δεν υπάρχει τίποτα να δούμε.
Νομίζω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη
δυστυχία απ’ το να βλέπουμε παντού εχθρούς. Ναι, υπάρχουν τέρατα επί γης,
κόσμος βασανίζεται και σκοτώνεται καθημερινά, όμως, την ίδια ώρα, υπάρχουν
αφανείς ήρωες που βοηθάνε όπως μπορούν. Δεν έχουν μπέρτα και δεν εικονίζονται
σε ιστορίες για παιδιά, αλλά η παρουσία τους είναι αισθητή.
Δε χρειάζεται να κάνεις θαύματα.
Δώσε αυτά τα δύο ευρώ στον άστεγο και ας μην τα έχει όσο ανάγκη όσο
υποστηρίζει. Πόσο καλά μπορεί να είναι κάποιος που βρίσκεται όλη τη μέρα στους
δρόμους εκλιπαρώντας για λίγο φαγητό;
Όταν δεις κάποιον λιπόθυμο μη
στέκεσαι σαν χάνος, αλλά κάνε ένα τηλέφωνο, ζήτα βοήθεια· δε θα μπλέξεις,
αντίθετα θα βοηθήσεις, θα αποτρέψεις τα χειρότερα.
Είναι τραγικό να μας λένε «αν σου
συμβεί κάτι έξω, φώναξε φωτιά αντί για βοήθεια, μήπως και φιλοτιμηθεί κάποιος
να σε προσέξει». Μην αφήνεις την ανθρωπιά να χάνεται. Από μικρές κινήσεις
μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο μας ένα καλύτερο μέρος.
Παντού υπάρχει καλοσύνη εκεί έξω,
όσο μαύρο κι αν είναι το τοπίο. Παντού υπάρχουν καλοί άνθρωποι μ᾽ αγνές
προθέσεις που κάνουν τον πόνο σου δικό τους και το δείχνουν έμπρακτα όταν και
όπως μπορούν.
Αν δεν ξέρεις κανέναν καλό άνθρωπο,
ψάξε μέσα σου· αφού εσύ ξέρεις πως νοιάζεσαι, όλο και κάποιοι άλλοι θα υπάρχουν
να λειτουργούν σαν εσένα.
Κι αν δεν μπορείς να τους βρεις,
κάνε εσύ την αρχή.
