Έχετε απορήσει ποτέ γιατί τα
μικρά παιδιά είναι πάντα τόσο ειλικρινή, όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και
για τους άλλους; Θα σου πουν την αλήθεια χωρίς να χρειαστεί καν να ρωτήσεις,
πριν προλάβεις καν να σκεφτείς τι μπορεί να έχει συμβεί.
Αυτά είναι τα παιδιά που μας
κάνουν τόσο μεγάλη εντύπωση την στιγμή που θα πεταχτούν και θα σου πουν «ο τάδε
έκανε αυτό». Δεν ξέρω αν τα θυμάστε, συνηθίζαμε να τα αποκαλούμε «καρφιά». Η
μερική αλήθεια πίσω από αυτά τα γεγονότα είναι πως τα παιδιά δεν έχουν
αναπτύξει ακόμη την ικανότητα να φιλτράρουν τι πρέπει να ακουστεί και σε ποιον
πρέπει να το πουν.
Απλά λένε αυτό που θέλουν να
πουν, χωρίς να φοβούνται τίποτε. Ούτε αν θα τα κρίνεις, αν θα γελάσεις, ούτε αν
θα σκεφτείς άσχημα επειδή η μαμά τους πιστεύει κάτι άσχημο για εσένα.
Αυτό με τα χρόνια αρχίζουμε εμείς
οι άνθρωποι και το παραμορφώνουμε. Η αλήθεια θα βγει δύσκολα από το στόμα μας,
ειδικά αν είναι τόσο δυνατή που μπορεί να βλάψει κάποιον μόνο και στο άκουσμά
της. Θα έλεγε κανείς πως, καθώς μεγαλώνουμε, «χτίζουμε» άμυνες στο μυαλό μας
και φιλτράρουμε το κάθε τι που θα πούμε, επειδή σκεφτόμαστε το αντίκτυπο που θα
έχει.
Είναι κουραστικό, όμως, είναι
κάτι που εκμεταλλευόμαστε, έτσι ώστε να «βγάλουμε» τη μέρα με όσο το δυνατόν
λιγότερους διαπληκτισμούς μπορούμε. Αν για παράδειγμα, πηγαίνατε στον αδερφό
σας και λέγατε «η μαμά σε είπε χαζό» χωρίς να σκεφτείτε τίποτα, απλά επειδή το
ακούσατε και θέλατε να του το πείτε, θα φαινόταν πως όχι απλά δεν
αντιλαμβάνεστε το χιούμορ αλλά και πως το είπατε με απώτερο σκοπό να τον
βλάψετε ψυχολογικά. Σκεφτείτε πόσος χαμός θα γινόταν μόνο από ένα αστείο που
έκανε η μητέρα σας.
Εδώ εντοπίζεται και το πρόβλημα.
Έχουμε φτάσει σε σημείο να φοβόμαστε τι θα συμβεί αν πούμε την αλήθεια και
πολλές φορές την λέμε, χωρίς να μας νοιάζει καθόλου, με αποτέλεσμα να
φαινόμαστε εγωιστές, άξεστοι και «μαλάκες» χωρίς όρια. Η αθωότητά μας έχει
εξαφανιστεί και οι «τοίχοι» που έχουμε επιλέξει να περιτριγυρίζουν την κάθε μας
σκέψη είναι τόσο ψηλοί, που ο ουρανός μοιάζει με γαλάζιο post it στο ταβάνι.
Προβληματιζόμαστε σκοπεύοντας να
διευκολύνουμε τη ζωή μας και φτάνουμε σε σημείο να παραπονιόμαστε που
προσπαθούμε τόσο. Δυστυχώς δε γίνεται αλλιώς, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Έτσι, όλα κάνουν τον φαύλο τους κύκλο κι εμείς βρισκόμαστε στη μέση, να
φροντίζουμε τις άμυνές μας, να είναι όσο πιο δυνατές γίνεται και να κρατάμε
μέσα μας γεγονότα και πραγματικότητες που μας βαραίνουν, επειδή δεν μπορούμε να
τα μοιραστούμε. Φτάνουμε σε σημείο να διαστρεβλώνουμε την αλήθεια μόνο και μόνο
για να μπορεί ο άλλος να την ακούσει με άνεση, χωρίς να μαθαίνει τι πραγματικά
συμβαίνει.
Αυτό είναι που μας διαχωρίζει από
τα παιδιά. Όχι το μέγεθος, όχι η αθωότητα, αλλά η ανάγκη για προστασία από
πράγματα που δεν γνωρίζουμε αν θα μας βλάψουν.
Ρώτα ένα παιδί για τον μπαμπά του
και θα σου πει «είναι τέλειος, είναι πιλότος». Ζήτα του να σου ζωγραφίσει την
οικογένειά του και ξαφνικά ο μπαμπάς είναι ένα πουλί στον ουρανό.
«Do the math», όπως λέμε και στα ελληνικά. Τα
παιδιά δεν κρύβουν τίποτε κι εμείς δίνουμε ψεύτικες εικόνες, νομίζοντας πως
λέμε την αλήθεια.
Βασιζόμαστε τόσο πολύ στους
τοίχους μας και ως αποτέλεσμα, χάνουμε τη «μεγάλη εικόνα». Δεν μπορούμε να
κάνουμε διαφορετικά όμως, έτσι δεν είναι; Εγώ πάλι, πιστεύω πως η δυνατότητα
υπάρχει, απλά δεν έχουμε την ικανότητα να προσπαθήσουμε.
