«Ε, λοιπόν, αυτούς τους ξεφτιλισμένους, φτύστε τους!
Αποδοκιμάστε τους! Μαυρίστε τους! Δεν είναι άνθρωποι! Είναι εκτρώματα της
φύσεως! Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν! Είναι άτομα με νοητική διαταραχή!
Δυστυχώς, αυτοί είναι τρισχειρότεροι και πολύ πιο επικίνδυνοι από κάποιους που
ζουν στα τρελοκομεία! Μη διστάζετε, λοιπόν! Όταν κι όπου τους συναντάτε, φτύστε
τους! Μην τους αφήνετε να σηκώνουν κεφάλι! Είναι επικίνδυνοι!»
Μαντέψτε από τίνος τα χείλη εκφράστηκαν αυτές οι
ακραίες απόψεις. Aπό τζιχαντιστή ηγέτη;
Όχι!
Από ηθοποιό που ενσάρκωνε ρόλο μισανθρώπου σε βαριά
κουλτουριάρικη ταινία; Όχι!
Από ηλικιωμένο, αγράμματο άνθρωπο που ζει στα βουνά όλη
του τη ζωή; Ούτε!
Από ιερωμένο, κεφαλή της Ορθόδοξης εκκλησίας στην Ελλάδα;
Ω, ναι!
Κι όμως, αυτές οι ακραίες, προσβλητικές, γεμάτες μίσος κι
οργή εκφράσεις λέχθηκαν απʾ τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων μʾ αφορμή το θάνατο ενός
σπουδαίου θεατράνθρωπου ο οποίος διέπραξε δυο βαριά -κατά τον μητροπολίτη-
εγκλήματα: ήταν ομοφυλόφιλος κι είχε ως τελευταία του επιθυμία να καεί, αντί να
ταφεί.
Ο Μηνάς Χατζησάββας δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν με τη ζωή
του. Δεν ενόχλησε, δεν πείραξε, δεν προσέβαλε. Η ζωή του ήταν αφιερωμένη στην
τέχνη του κι εκεί διέπρεψε, μʾ όλους εμάς νʾ απολαμβάνουμε τις ερμηνείες του
και να πηγαίνουμε λίγο παρακάτω τη σκέψη μας και τη ζωή μας μετά από κάθε
μοναδική ερμηνεία του, ιδιαίτερα σε θεατρικές παραστάσεις που πρωταγωνιστούσε.
Παρʾ όλα αυτά, φτάσαμε στο 2015 να χρειάζεται να
υπερασπιζόμαστε τʾ αυτονόητα. Να πρέπει να εξηγήσουμε πως η ομοφυλοφιλία δεν
είναι επιλογή. Κανείς δεν ξυπνάει ένα πρωί και λέει: «Βρε, δε γίνομαι ομοφυλόφιλος
σήμερα;»
Να πρέπει να εξηγήσουμε πως είμαστε όλοι ίσοι απέναντι
στα μάτια θεού κι ανθρώπων. Ότι εφόσον δεν προκαλούμε κακό στους ανθρώπους,
μπορούμε να κάνουμε όποια επιλογή θέλουμε και να ζήσουμε τη ζωή μας όπως
επιθυμούμε. Ότι το τι κάνουμε στο κρεβάτι μας είναι αυστηρά δική μας υπόθεση,
με δεδομένο πως υπάρχει συναίνεση. Κι ότι αν η τελευταία μας επιθυμία είναι η
καύση αντί της ταφής, τότε είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας να το διεκδικήσουμε.
Σε μια κοινωνία που επιλέγει να κρύβει και να απομονώνει οτιδήποτε
διαφορετικό και οτιδήποτε προσβάλλει την αισθητική της (γηρατειά, άσχημους
ανθρώπους, πάχος, ομοφυλόφιλους, άτομα με αναπηρίες) αναρωτιέται κανείς πόσο τελικά έχουμε
προοδεύσει και πόσο, ως χώρα, είμαστε όντως κοιτίδα πολιτισμού.
Το παραλήρημα του μητροπολίτη δεν είναι η εξαίρεση. Αρκεί
να είστε λίγο παρατηρητικοί στην καθημερινότητά σας. Παρατηρήστε τα βλέμματα
των ανθρώπων όταν περνάει δίπλα τους ένα παχύσαρκο άτομο.
Κάνουν λες και θα κολλήσουν κάποια μεταδοτική νόσο ή λες
και προσβάλλει συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους.
Παρατηρήστε πώς μιλάνε οι συνάδελφοί σας για τους
ομοφυλόφιλους συνεργάτες. Με τι απαξία, ειρωνεία και χλεύη τους απευθύνονται ή
τους κοιτούν.
Παρατηρήστε πώς απομονώνουμε άτομα που είναι διαφορετικά
από εμάς, λες κι εμείς είμαστε ανώτερα όντα και θα μολυνθούμε απʾ την ασχήμια ή
την αναπηρία.
Ο μητροπολίτης εξέφρασε μια θέση που δεν είναι απλώς
κατάπτυστη, αλλά δεν μπορεί να γίνει δεκτή σε καμία περίπτωση. Όχι μόνο γιατί
αποτελεί παραλήρημα εναντίον του ανθρώπου, των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του, της ελευθερίας και της ισότητας, του
σεβασμού που οφείλουμε να δείχνουμε στον συνάνθρωπό μας, πολύ, δε, περισσότερο
σʾ έναν νεκρό.
Αλλά και γιατί είναι μια φρικτή άποψη γεμάτη μίσος που
εκφράστηκε από έναν εκπρόσωπο του Χριστού, που έζησε διακηρύττοντας την αγάπη κι
υπήρξε ο ίδιος μια αγκαλιά για κάθε απόκληρο της κοινωνίας: τον ανάπηρο, την
πόρνη, τον παρία, τον φτωχό, τον υποκριτή, τον εγκληματία.
Όταν η θέση σου είναι να εκπροσωπείς την αγάπη και την
απόλυτη αποδοχή, όταν εκφράζεις την πνευματικότητα, όταν (για να το θέσω και
πιο σκληρά) πληρώνεσαι και ζεις πλουσιοπάροχα για να πρεσβεύεις την αγάπη, τότε
δεν έχεις κανένα -μα κανένα- δικαίωμα να μιλάς κατʾ αυτόν τον τρόπο για τον
οποιονδήποτε.
Ο πρώτος κι ο μόνος που προσβάλλεις είναι ο εαυτός σου. Αν
υπάρξουν κρούσματα λιντσαρίσματος στο προσεχές μέλλον εξαιτίας της προτροπής
σου σε βία, μην αναρωτηθείς πώς βρέθηκες στο εδώλιο αφού μπορεί και να
θεωρηθείς ηθικός αυτουργός.
Επειδή ζούμε σε παράξενες εποχές, επειδή βομβαρδιζόμαστε
από μητροπολίτες και «κασιδιαραίους», επειδή περνάμε δύσκολα και προτιμάμε να
κοιτάμε την πάρτη μας, επειδή η χώρα μας αποτελεί σημείο υποδοχής μεταναστών
που ενοχλούν την ύπαρξή μας κι επειδή μοιάζει πια να μην υπάρχει τίποτα
αυτονόητο, κρίνω σκόπιμο να αρχίσουμε όλοι από τα βασικά.
Γιʾαυτό παραθέτω το link για τα ανθρώπινα δικαιώματα κι
εύχομαι να ρίξουμε όλοι μια προσεκτική ματιά στο τι συνιστά δικαίωμα και τι
υποχρέωσή μας, με την ευχή να μηΝ ξαναζήσουμε ποτέ Νταχάου, Καλάβρυτα,
Αμυγδαλέζες…
