Δεκέμβρης μήνας. Το κρύο έχει μπει για τα καλά. Η
καλύτερη εποχή για να χουχουλιάσεις κάτω απʾ τα σκεπάσματα, μόνος σου ή με
παρέα. Κατά βάθος ξέρεις τι θες. Η σκέψη γυρνά σʾ εκείνα τα μάτια που πέρασε
καιρός και δεν έχεις ανταλλάξει βλέμμα.
Περίπλοκο πράγμα οι ανθρώπινες σχέσεις. Πολλά μπορούν να
ειπωθούν καθημερινά γιʾ αυτές αλλά η συζήτηση είναι αέναη. Κάθε φορά βρίσκεις
ένα καινούργιο θέμα που θες νʾ αναλύσεις και να βρεις μια άκρη. Αλλά από όπου
κι αν το πιάσεις το νήμα πάλι μπλεγμένο θα μείνει.
Η απόσταση συναρτάται με το χρόνο. Θέλει χρόνο για να
καλύψεις την απόσταση μεταξύ δυο
σημείων. Άλλοτε το χρονικό διάστημα είναι σύντομο κι άλλοτε μεγάλο. Τρόποι για
να καλύψεις την απόσταση ένα σωρό. Βέβαια, τους βλέπεις μόνο αν το λέει η καρδιά
σου.
Επέλεξες να δειλιάσεις. Είδες την απόσταση σαν εμπόδιο κι
είπες στον εαυτό σου πως δε γίνεται, πως δεν το αντέχεις. Έβαλες τέλος σε μια
ιστορία πριν αυτή καλά-καλά αρχίσει. Κι έπειτα γύρισες την πλάτη αδιάφορα,
κάνοντας σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Ποιον κοροϊδεύεις;
Αφού δεν έχεις ξεχάσει εκείνα τα ζεστά χέρια που μπλέκονταν κάθε βράδυ
με τα δικά σου, σε μια προσπάθεια να σταματήσει το τρέμουλο απʾ το κρύο. Πολλά
δάχτυλα άγγιξαν τα δικά σου αλλά μόνο εκείνα ήταν τα σωστά.
Το αίσθημα του ανικανοποίητου ξεπροβάλλει σε ό,τι και αν
κάνεις. Σε κάθε ευκαιρία είναι εκεί για να σου θυμίζει πως αν δεν αντικρίσεις
σύντομα εκείνα τα μάτια που μένουν κολλημένα στη θύμησή σου, το μυαλό σου θα
σπάσει σε κομμάτια απʾ την ανάγκη.
Ίσως να πέρασε καιρός και να συνήθισες την απουσία.
Αφήνεσαι στην επαναλαμβανόμενη ανία και δεν κάνεις τίποτα για να της ξεφύγεις.
«Θα ξεχάσω» μονολογείς και συνεχίζεις τη ζωή ακόμα κι αν
δε σʾ αρέσει η τροπή της. Δε σηκώνεσαι απʾ τη γωνιά σου και δεν κουνάς το μικρό
σου δαχτυλάκι για νʾ αλλάξεις τα πράγματα, για να διεκδικήσεις αυτό που στην
ουσία θέλεις στʾ αλήθεια.
«Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται», κενή
φράση χωρίς βαθύτερο νόημα. Είναι σαν να λες πως επειδή για καιρό δεν έχεις
αντικρίσει τον έρωτά σου, ξέχασες μονομιάς πώς σʾ έκανε να νιώθεις όταν ήσασταν μαζί στο σπίτι αγκαλιά, στη βόλτα,
στον τρόπο που κάνατε ο ένας τον άλλον να γελάει.
Όσο και να θες να κάνεις τον εαυτό σου να πιστέψει σε
ηλίθια αποφθέγματα, η αλήθεια θα παραμείνει η ίδια.
Δεν ξεχνάς τον άνθρωπο που κάθε πρωί όχι μόνο σου έλεγε
καλημέρα, αλλά την έκανε και να είναι. Δεν ξεχνάς τον άνθρωπο που σου έμαθε πώς
είναι να φοβάσαι περισσότερο για εκείνον, παρά για το δικό σου τον εαυτό.
Μην αρκείσαι σε δικαιολογίες για να καλύψεις το φόβο σου
πως είσαι άνθρωπος, τρωτός σαν όλους τους άλλους. Κάποια πράγματα απλά δεν
μπορείς να τα ελέγξεις.
Καλό είναι να λες κάθε μέρα σʾ εσένα και στους γύρω σου
πως το πέρασμα του χρόνου έκανε το θαύμα του. Καλύτερο, όμως, θα ήταν να πάρεις
το πρώτο μέσο που θα βρεις και να πας να δεις εκείνα τα μάτια που στιγμή δεν
έβγαλες απʾ το μυαλό σου.
