Τη
Νόρα τη γνώρισα όταν ήμουν φοιτήτρια.
Μέναμε στην ίδια πολυκατοικία, κατεβάσαμε
μια μέρα μαζί τα σκουπίδια, το ένα έφερε
το άλλο, γίναμε φίλες. Ενθουσιάστηκα
γιατί έψαχνα παρέα να πάω γυμναστήριο
και καμία από τις προκομμένες τις φίλες
μου δεν ερχόταν οπότε, όταν το πρότεινε,
είπα αμέσως ναι. Μετά γνωρίσαμε και τη
Λίνα, της δίπλα πολυκατοικίας και γίναμε
τρίο.
Εγώ
και η Λίνα το βλέπαμε πολύ χαλαρά, να
κάψουμε καμιά θερμίδα, να ισοφαρίσουμε
με τα πιτόγυρα που τρώγαμε τα βράδια. Η
Νόρα όμως το χε πάρει πολύ ζεστά το θέμα.
Εμείς δε δώσαμε σημασία. «Δικτάτορα»
τη λέγαμε και ψάχναμε δικαιολογίες να
μην ακολουθήσουμε το σκληρό της πρόγραμμα.
Δεν
προσέξαμε ότι ποτέ δεν έτρωγε το
μπισκοτάκι που έφερναν με τον καφέ
(τσακωνόμασταν απλά ποια από τις δυο
μας θα το φάει!), δεν προσέξαμε ότι ποτέ
δεν πήρε μέρος στις βραδιές με πίτσα
και μπύρες. Όταν εμείς χαιρόμασταν που
θα ρθουν οι μαμάδες μας να μας μαγειρέψουν,
να γλιτώσουμε κανα φράγκο, να πάρει ρεπό
και ο ντελιβεράς, η Νόρα γινόταν έξαλλη!
Να
πάμε για ψώνια… ούτε λόγος. Τρεις ώρες
μέσα στο δοκιμαστήριο, μη βγει να τη
δούμε και τίποτα δεν της άρεσε. Το ένα
την πάχαινε «εδώ», το άλλο «πέταγε»
εκεί. Και εμείς γελούσαμε, πώς είναι
δυνατόν μια τόσο λεπτή και όμορφη κοπέλα
να είναι τόσο… ιδιότροπη. Γενικά, ήταν
δύσκολος άνθρωπος, έκανε το χαμό για το
παραμικρό, αλλά δεν ήμαστε και τόσο
στενές φίλες, ώστε να συνειδητοποιήσω
τί γινόταν. Άρχισαν κι οι εργασίες,
άρχισαν και οι δικές μας δικαιολογίες
να μη πάμε γυμναστήριο.
Όλα
«λύθηκαν» όταν ήρθε η μητέρα της και τη
γνωρίσαμε (γιατί παλιά απλώς χανόταν η
Νόρα σε τέτοιες περιπτώσεις). Μας έπιασε
εμένα και τη Λίνα η μαμά της και μας
ζήτησε να την προσέχουμε γιατί είμαστε,
όπως φαίνεται, οι μόνες «φυσιολογικές»
φίλες της.
Η
Νόρα είχε νευρική ανορεξία και μόνο
όταν το άκουσα έτσι ωμά, όλο μαζί,
συνειδητοποίησα όλα τα σημάδια που είχα
χάσει. Την εμμονή για γυμναστική, θερμίδες
και κιλά. Το ότι χωνόταν στα αποδυτήρια,
ζυγιζόταν και έβγαινε ή κλαμένη ή
χαρούμενη. Το ότι ποτέ δεν είχε περίοδο
(είχα θεωρήσει απλά ότι δεν είναι τόσο
γκρίνια όπως εμείς οι υπόλοιποι…), ότι
το ίνδαλμά της ήταν η Κέιτ Μος.
Μετά
μάθαμε ότι περνούσε ώρες στο ίντερνετ
ψάχνοντας τρόπους να μη φάει και να μην
κινήσει κανενός τις υποψίες, ότι έβλεπε
συνεντεύξεις από ελληνίδες και ξένες
παθούσες και δεν τα έβλεπε ως σήματα
κινδύνου αλλά ως ινδάλματα.
Τη
Νόρα την έσωσε ο Παύλος τον οποίο
ερωτεύτηκε παράφορα κι αυτός εκείνη.
Μαζί βγήκαν για φαγητό, αυτός σιγά-σιγά
την πέρασε από το ένα μαρουλόφυλλο την
ημέρα στο φιλέτο κοτόπουλο. Αυτός την
έπεισε να φάει μία από τις δικές του
τηγανιτές πατάτες. Αυτός την έπεισε ότι
είναι όμορφη, είναι τέλεια και χρειάζεται
τις θερμίδες για να μπορέσουν να κάνουν
όλα όσα ήθελαν να κάνουν μαζί, από
εκδρομές στον Παρνασσό μέχρι οικογένεια
μια μέρα.
Η
Νόρα ήταν τυχερή που βρήκε τον Παύλο
αλλά καμιά από τις 1 στις 100 γυναίκες που
πάσχουν από νευρική ανορεξία δεν πρέπει
να περιμένει έναν Παύλο να τη σώσει.
Αυτό
που χρειαζόμαστε όλοι μας είναι υγιή
πρότυπα, όχι τα μοντέλα-μαρουλόφυλλα
που λειτουργούν ως κρεμάστρες για τις
μεταξωτές κορδέλες του κάθε τοπ ντιζάινερ
που μας έχουν μάθει να ακολουθούμε
τυφλά.
Κάπου
ανάμεσα στην πολυπροβαλλόμενη Νανά και
τη μέση Μεξικάνα (70% παχυσαρκία στο
Μεξικό, το μεγαλύτερο ποσοστό στον
κόσμο) υπάρχει το «τέλειο», το ίσιο, το
μετρημένο και το σωστό.
Μη
τρέφεσαι με το σέλερι (έχει αρνητικές
θερμίδες, καταλανώνεις πιο πολλές
τρώγοντας το παρά από αυτό και καλά!)
γιατί είσαι έξυπνος άνθρωπος και μπορείς
να καταλάβεις ότι δεν είναι δυνατόν
αυτό να αρκεί στον οργανισμό σου.
Μη
τρέφεσαι ούτε μόνο με πιτόγυρα, ναι,
βγάλε το λίπος από το κρέας, μη το φας
το ρημάδι το εκλέρ. Αλλά μη νομίζεις ότι
το να είσαι όλη μέρα με ένα κουτάκι
κόκα-κόλα μηδέν θερμίδες, ή, χειρότερα,
με μια χαρτοπετσέτα, θα σε κάνει όμορφο,
λεπτό και ποθητό!
Σκέψου
γιατί κρύβεσαι, γιατί λες ψέματα. Σκέψου
γιατί άφησες έναν ή μια ηλίθια να σε
οδηγήσει σ’αυτό το σημείο – ένα μεγάλο
ποσοστό παθόντων, κυρίως κοριτσιών στην
εφηβεία, έφτασε σε ακραία σημεία επειδή
κάποια κοπέλα της είπε ότι είναι χοντρή
ή η δασκάλα του μπαλέτου έκανε κάποιο
σχόλιο, έστω και γενικό, για το βάρος.
Καλύτερα
θα ήταν να μάθουμε να δεχόμαστε τον
εαυτό μας όπως είναι! Ως οργανισμός έχει
να μας στηρίξει σε τόσα και τόσα που του
φορτώνουμε, από ξενύχτια και ποτά, μέχρι
άγχος, εγκυμοσύνες και χειρωνακτικές
εργασίες. Ας του δώσουμε τα εφόδια που
χρειάζεται – τα σωστά, τα υγιή – για να
το κάνει σωστά.
Σε
τελική ανάλυση, όμως, η νευρική ανορεξία
είναι μια ασθένεια και δεν είναι ποτέ
αδυναμία να ζητήσει κανείς βοήθεια. Και
αν όντως το κάνεις, ή οι άνθρωποι γύρω
σου που σ’ αγαπούν, σε πείσουν να το
κάνεις, βοήθησέ τους και μη τους
σαμποτάρεις. Χρειάζεται χρόνος, αλλά
γίνεται!
Είμαστε
όλοι κάτι παραπάνω από ένα «κορμί» και
πρέπει να διατηρήσουμε τον υγιή νου μας
σε ένα υγιές σώμα, όπως έλεγαν οι αρχαίοι.
