Καθόμουν
σε ένα μπαρ με παρέα. Παρασκευή βράδυ
κι έβλεπα τους δρόμους και τα πεζοδρόμια
να ασφυκτιούν από τον κόσμο, που είχε
βγει για την βραδινή του βόλτα. Αν έμενες
για λίγο να παρακολουθείς γύρω σου θα
διαπίστωνες ότι υπήρχαν τόσα διαφορετικά
στυλ ανθρώπων που θα σε έκανε να
αναρωτηθείς αν όντως υπάρχουν τόσα.
Μια φωνή
από την παρέα διέκοψε τη σκέψη μου. Τα
παιδιά στην παρέα είχαν αρχίσει να
σχολιάζουν, με επικριτικό τόνο, νεαρά
κορίτσια, όχι πάνω από δεκαέξι ετών,
που περνούσαν από μπροστά μας φορώντας
ψηλοτάκουνες γόβες, άλλοτε αυστηρά
κοντές φούστες και άλλοτε μπλούζες που,
κοινώς, έβγαζαν μάτι, από το μεγάλο
άνοιγμα μπροστά, ώστε να αναδείξουν το
μπούστο τους. Το θέαμα δε θα το χαρακτήριζε
κανείς αισθητικά ωραίο και, ειδικότερα
μας χαλούσε η εικόνα και από ένα σημείο
και μετά πόνεσαν τα ματάκια μας από το
μεγάλο αριθμό των κοριτσιών που είχαμε
δει.
Ο
ένας να αναρωτιέται, με σαρκαστική
διάθεση, πού πάνε αυτά τα κορίτσια. Ο
άλλος, με οίκτο στα μάτια, να λέει ότι
δεν έχουν μέλλον. Γενικότερα, πέρασε
αρκετή ώρα, κατά την οποία
όλη η παρέα να ξεστομίζει αρνητικά, ως
και προσβλητικά σχόλια για αυτές τις
κοπέλες. Θα μου πεις, και τι άλλο θα
μπορούσε να ειπωθεί; Αφού, τα κορίτσια
προκαλούσαν, το λιγότερο,
με την εμφάνιση τους. Αφού, το ντύσιμο
τους ήταν εκκεντρικό και θα επιδέχονταν
σίγουρα κριτική. Αφού, μόνες τους
αναδείκνυαν την απελπισία τους να τις
προσέξει το αγόρι που είχαν βάλει στο
μάτι ή, και ο υπόλοιπος κόσμος. Ως εδώ
όλα καλά και όλα ωραία.
Όλα
τα παραπάνω, όμως, είναι μια μονόπαντη
οπτική που έχει ξεκινήσει και γέρνει
και θα βρει τοίχο. Τα μικρά μυαλουδάκια,
που κυριαρχούν στον γύρω κόσμο, έχουν
σταματήσει να στροφάρουν και μάλιστα
έχουν βάλει σε λειτουργία τη διαγραφή
των αναμνήσεών τους και αυτό συμβαίνει,
διότι δεν τους συμφέρει το γεγονός που
έχει ήδη συμβεί στο παρελθόν, κατά τη
δική τους εφηβική ηλικία και τους έχει
στιγματίσει.
Το
πέρασμα από την παιδική
στην εφηβική ηλικία είναι ένα απότομο
αναπήδημα. Ξαφνικά, έρχονται και σου
λένε ότι δεν είσαι πια μικρό παιδί και
ξεκινάς να μεγαλώνεις. Είναι σαν να
αισθάνεσαι ότι σε υποχρεώνουν να
ξεκινήσεις να φέρεσαι σαν μεγάλος, ή
σου αρέσει η ιδέα να φέρεσαι ως μεγάλος.
Με διαφορετικό τρόπο το αντιλαμβάνονται
τα κορίτσια και με διαφορετικό τα αγόρια.
Ωστόσο, τα μεγαλύτερα θύματα είναι τα
πρώτα.
Κάθε
κορίτσι έχει το πρότυπό του και αυτό
είναι η μητέρα του, η μεγαλύτερη αδερφή
του, η δασκάλα του και οποιαδήποτε άλλη
γυναίκα έχει άμεσο
αντίκτυπο πάνω του. Γι’ αυτό, λοιπόν,
προσπαθούν να μοιάσουν σε αυτό. Αυτό
γίνεται τόσο στον τρόπο συμπεριφοράς,
όσο και στην γενικότερη όψη.
Ας
πάρουμε για παράδειγμα το ντύσιμο.
Κοιτώντας ένα κορίτσι, προτού ξεκινήσεις
να το κριτικάρεις, έβαλες ποτέ τον
εγκέφαλο σου σε πραγματική λειτουργία;
Αναρωτήθηκες γιατί συμβαίνει αυτό σε
όλες τις κοπέλες αυτής της ηλικίας; Ή
εσύ που τώρα είσαι γυναίκα ξέχασες τα
δικά σου τα περασμένα;
Η
απάντηση είναι όχι. Ούτε εσύ προχώρησες
την σκέψη σου περισσότερο για να αποφύγεις
την ανούσια κριτική, αλλά ούτε εσύ
ξέχασες ότι φερόσουν με τον ίδιο τρόπο
σε παρόμοια ηλικία. Απλώς ντρέπεσαι γι’
αυτό. Γιατί ντρέπεσαι; Είναι αναπόσπαστο
κομμάτι της εξέλιξης σου και αναπόφευκτο.
Είναι φυσική ροή των πραγμάτων.
Είναι
αδύνατον να μην περάσεις από αυτό το
στάδιο. Μόνο έτσι θα ανακαλύψεις τι
πραγματικά σου ταιριάζει, τι πρέπει να
κάνεις και τι όχι. Δε θυμάμαι να μας
έδωσαν χαρτί οδηγιών για το πώς θα
διαμορφώσουμε τον χαρακτήρα μας και
επίσης, δε νομίζω ότι οι «συμβουλάτορες»
οδηγούν πάντα σε καλό.
Την
επόμενη φορά, λοιπόν, πριν μπεις στη
διαδικασία να ξεστομίσεις επικριτικά
σχόλια βγάλε τον εγκέφαλο σου από την
αδράνεια και απέδειξε γιατί λέγεσαι
άνθρωπος.
