Λένε ότι ο άνθρωπος έχει πολλές
αντοχές. Περισσότερες απ᾽ όσες
νομίζει ότι έχει.
Λένε, επίσης, πως στις δύσκολες
στιγμές αποκτά σθένος, δύναμη, υπομονή κι επιμονή. Η μάχη για την επιβίωση,
είναι η πιο δύσκολη απ᾽ όλες των
μαχών.
Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται σ᾽ ένα σαθρό, υποβαθμισμένο, διεφθαρμένο και,
δυστυχώς, «άρρωστο» σύστημα δημόσια υγείας.
Πόσο να παλέψει ένας άνθρωπος για
να ξεπεράσει μια αρρώστια, έναν τραυματισμό, μία ανίατη νόσο, όταν παλεύει σ᾽ ένα έδαφος που είναι όλα εναντίον του;
Νομίζετε πως υπερβάλλω; Μια βόλτα
σ᾽ ένα
δημόσιο νοσοκομείο, θα σας πείσει.
Κι επειδή γνωρίζω πως το θέαμα
και μόνο που θ᾽αντικρίσετε
θα σας αποθαρρύνει, αφήστε με να σας διαφωτίσω σε μερικά πράγματα.
Εκεί που κάθεσαι χαλαρά κι απολαμβάνεις
το Κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι, νιώθεις έντονες σουβλιές χαμηλά στην
κοιλιά σου. Δε δίνεις σημασία γιατί θεωρείς πως είναι ένας απλός κλασσικός
πόνος.
Οι μέρες όμως περνούν κι ο πόνος
γίνεται αφόρητα έντονος.
Αποφασίζεις να επισκεφτείς έναν
γιατρό. Καλείς το ΙΚΑ για να κλείσεις ραντεβού, αλλά φυσικά εκείνη την
περίοδο δεν υπάρχει κάποιο διαθέσιμο. Ακόμα και να πεθαίνεις, θα σε εξετάσουν
έναν μήνα μετά.
Προκειμένου να ξεμπερδεύεις
και για παν ενδεχόμενο, αποφασίζεις να πας σε ιδιωτικό γιατρό. Εντάξει, για μια
φορά δεν έγινε και τίποτα. Ανοίγεις το google και ψάχνεις για διαθέσιμους γιατρούς
κοντά στην περιοχή σου. Όταν, όμως, διαβάζεις τις τιμές που ζητούν για μία
επίσκεψη, καραφλιάζεις και, πλέον, εκτός από γαστρεντερολόγο, χρειάζεσαι και
δερματολόγο!
Γνωρίζετε ότι το αντίτιμο για μία
επίσκεψη στον εκάστοτε γιατρό, ορίζεται βάσει της θέσης του;
Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει σε όλα
τα νοσοκομεία, αλλά τουλάχιστον σ᾽ ένα συγκεκριμένο που έχω δει εγώ, γίνεται.
Ένας καθηγητής, για παράδειγμα,
κοστολογεί την εξέταση που θα σου κάνει στα 72 ευρώ, ένας αναπληρωτής καθηγητή
60 ευρώ, ενώ όλες οι υπόλοιπες ιατρικές επισκέψεις τιμολογούνται στα 50 ευρώ.
Σου φαίνεται τραγική η τιμή κι
έτσι αποφασίζεις να επισκεφτείς τα επείγοντα κάποιου
δημόσιου νοσοκομείου.
Καταφθάνεις μετά κόπων και
βασάνων κι αφού πλέον σφαδάζεις από τους πόνους, το μόνο που
χρειάζεσαι είναι ένας ρημαδογιατρός να σ᾽ εξετάσει και να σου χορηγήσει κάποιο φάρμακο
που ίσως σε χαλαρώσει.
Το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις,
είναι ένα σωρό ταλαιπωρημένα πρόσωπα. Απεγνωσμένα να βρουν αυτό που αναζητάς κι
εσύ. Προσωπικό πηγαινοέρχεται αδιαφορώντας για τους ασθενείς. Ράντζα άδεια έξω
από δωμάτια περιμένουν στωικά τον επόμενο ασθενή ενώ οι ταμπέλες που δείχνουν
τις πτέρυγες του νοσοκομείου, σε αγχώνουν περισσότερο. Για ποιον λόγο είπαμε ήρθες
στο νοσοκομείο; Για να νιώσεις καλύτερα; Ναι, σαφώς.
Έχεις, πλέον, διπλωθεί στα δύο μα
με όση δύναμη σου έχει απομείνει τριγυρνάς ψάχνοντας για σωτηρία. Αφού
καταφέρνεις -επιτέλους- να βρεις κάποιον συνεννοήσιμο άνθρωπο, σου λέει πως
πρέπει να περιμένεις στη σειρά προτεραιότητας. Κάθεσαι σ᾽ έναν διάδρομο αναμονής και περιμένεις
εκνευρισμένα τη σειρά σου.
Φορεία άδεια να κοσμούν το
λερωμένο πάτωμα, συγγενείς αρρώστων να πηγαινοέρχονται γεμάτοι αγώνια και
νευρικότητα κι εσύ να σκαλώνεις στον πίνακα που δηλώνει τον επόμενο αριθμό.
Την προσοχή σου αποσπούν τέσσερις
τύποι, κουστουμάτοι που κρατούν χαρτοφύλακες. Βρίσκονται πολύ κοντά με τους
γιατρούς και κάτι σιγοψυθιρίζουν.
Φάρμακα αμφιβόλου ποιότητος
φθάνουν στην αποθήκη του νοσοκομείου κι όλα αυτά σ᾽ έναν διαγωνισμό στον οποίο τζογάρουν την ανάρρωση των
ασθενών.
Επιτέλους ήρθε η σειρά σου.
Μπαίνεις στο δωμάτιο που βρίσκεται ο γιατρός.
Παρατηρείς πως η δεξιά τσέπη της
ρόμπας είναι ελαφρώς ανοιχτή.
Δε θέλει και πολύ μυαλό για να
φανταστείς τη συνέχεια.
Ξεκινάει την εξέταση. Σε παραπέμπει
να κάνεις εξετάσεις οι οποίες με τη σειρά τους διαρκούν τουλάχιστον ένα τρίωρο.
Ανεβοκατεβαίνεις ορόφους ενώ
σφαδάζεις από τον πόνο, κάνεις ακτινογραφίες, μαγνητικές, εξετάσεις αίματος,
ούρων και όποια άλλη επιλογή υπάρχει.
Φυσικά δεν είναι δωρεάν.
Καταλήγεις να μάθεις πως έχεις
πέτρα στο νεφρό και πρέπει να υποστείς επέμβαση.
Ο γιατρός που σ᾽ εξέτασε συνεχίζει να έχει ανοιχτή τη δεξιά
τσέπη κι αυτή τη φορά σε κοιτάζει όλο νόημα. Αφού βλέπει πως δεν κάνεις καμία
κίνηση, ξεροβήχει και σου ζητάει, τάχα μου ευγενικά, να πληρώσεις το λεγόμενο
«φακελάκι».
Μην μπορώντας να κουνηθείς από
τον πόνο, συμβιβάζεσαι εκνευρισμένα και οδηγείσαι στο χειρουργείο.
Η επέμβαση τελειώνει επιτυχώς.
Όταν φτάνει η ώρα να φύγεις, περνάς από τη γραμματεία και -φυσικά- πληρώνεις το
ποσό που σου αντιστοιχεί για τις κατά τ᾽άλλα δωρεάν εξετάσεις
στο καθ᾽ όλα δημόσιο νοσοκομείο στο οποίο και βρίσκεσαι.
Τελικά, δεν υπάρχει δημόσια
υγεία. Υπάρχει μονάχα ένα σαπισμένο σύστημα που ακόμα και μέσα στα νοσοκομεία
μπορεί να κάνει αισθητή την παρουσία του.
Φακελάκια, κομπίνες κι επιτήδειοι
γιατροί και χίλια πόσα ακόμα.
Ίσως τελικά, θα ήταν καλύτερα να
είχες πάει εξ᾽ αρχής σε
ιδιωτικό γιατρό.
Θα είχες γλιτώσει την ταλαιπωρία
και ίσως, εν τέλει, να είχες πληρώσει και λιγότερα.
Όλο αυτό, συνέβη μονάχα για μία
επέμβαση ρουτίνας.
Σκέψου πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν
καθημερινά, επειδή δεν υπάρχουν κρεβάτια στις μονάδες εντατικής θεραπείας.
Επειδή πρέπει ν᾽ αναγκαστούν
να πληρώσουν είτε οι ίδιοι είτε οι συγγενείς τους για τη μεταφορά τους στο νοσοκομείο.
Κάθε νύχτα, υπάρχουν τουλάχιστον
30 άνθρωποι που διεκδικούν το δικαίωμα να παλέψουν για τη ζωή τους, αλλά
περνούν τη νύχτα στο διάδρομο ή σε κάποιο ράντζο. Αυτό γιατί; Γιατί δεν
υπάρχουν διαθέσιμα κρεβάτια να τους φιλοξενήσουν. Γιατί καταλήγουν να βρίσκονται
διασωληνωμένοι σε κάποιο άκυρο δωμάτιο, αντί για την εντατική μονάδα θεραπείας
που θα έπρεπε, η οποία παρέχει πολλά περισσότερο από ένα απλό οξυγόνο.
Να μην ξεχάσω να επισημάνω πως
πολλές φορές, πρέπει να φέρνεις και πράγματα από το σπίτι σου. Πράγματα όπως
γάζες που, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να υπάρχουν σ᾽ ένα νοσοκομείο!
Η κατάσταση έχει φτάσει στο αμήν.
Αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα ώστε να επισκεφτείς ένα
ιδιωτικό νοσοκομείο, τότε την έβαψες. Ίσως καταλήξεις να πεθάνεις
στον διάδρομο καθώς περιμένεις να βρεθεί μία θέση και για εσένα σε κάποιο
κρεβάτι. Μίζερο, μακάβριο μα δυστυχώς τελείως ειλικρινές.
Έχουμε καταλήξει να φοβόμαστε μην
αρρωστήσουμε, γιατί δε θα χουμε λεφτά να θεραπευτούμε.
Αυτό είναι το κράτος μας. Αυτή
είναι η χώρα μας. Αυτή και η δημόσια υγεία μας.
