«Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα θέλω να σου γράψω για τον Μίνωα.
Είναι κούκλος, ψηλός, μελαχρινός, γυμνασμένος,
σοφιστικέ, κούκλος. Επίσης, είναι καλλιεργημένος και με χιούμορ. Επίσης είναι γκέι
και είναι ο κολλητός μου.
Τον Μίνο τον ξέρω δέκα χρόνια. Τον γνώρισα σε
μια εκπαίδευση γιατί, ξέχασα να σου πω, είναι και μεγαλοστέλεχος σε μια πολυεθνική.
Σ᾽ αυτά τα
δέκα χρόνια έχουμε περάσει πολλά μαζί.
Είναι ένα χαρισματικό άτομο. Ξέρει πάντα τι να
πει σε κάθε στιγμή. Έχει πάντα την αγκαλιά του ανοιχτή για να σε παρηγορήσει
όταν συμβαίνει κάτι κακό και χοροπηδάει απ᾽ τη χαρά του μαζί σου όταν σου συμβαίνει κάτι καλό.
Οι συμβουλές του για τις ερωτικές σχέσεις είναι
πολύτιμες. Πέφτει πάντα μέσα. Δε θα πει πολλά, μόνο εκφράσεις όπως «μαλάκας
είναι, παράτα τον» ή «αυτόν να τον προσέχεις, δεν είναι εντάξει τύπος» ή «δώσε
μια ευκαιρία σ᾽ αυτό το παλικάρι, μην το διώχνεις μωρή, είναι καλός» και πάντα θα ᾽χει δίκιο.
Όσες φορές στο παρελθόν ήμουν στα όρια της
μελαγχολίας κι είχα τις κλειστές μου, ερχόταν απ᾽ το σπίτι και με τράβαγε πίσω στη ζωή. Για εκείνον το πιο σημαντικό
πράγμα είναι η ζωή.
Δε βαριέται ποτέ ν᾽ ακούει τα προβλήματά μου και
δε θυμώνει ποτέ όταν τον πειράζω. Φροντίζει τον εαυτό του με μεγάλη προσοχή.
Είναι πάντα καθαρός, αρωματισμένος, καλοχτενισμένος, ξυρισμένος και δε θα χάσει
ποτέ μα ποτέ το γυμναστήριό του.
Συχνά του γκρινιάζω ότι βάφεται περισσότερο από
μένα και γελά αυτάρεσκα. Κάθε φορά που τον βλέπω να έχει κάνει γαλλικό
μανικιούρ και ειδική ισιωτική στα μαλλιά, τον κοιτάω με απόγνωση και του λέω:
«Αμάν, ρε Μίνο, δε νομίζεις ότι το παρατραβάς κι εσύ;»
Κάθε φορά μου απαντά: «Το παρατραβάω σε σχέση
με ποιον;» και μ᾽ αποστομώνει.
Ο Μίνος δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη γνώμη
των άλλων. Έχει χτίσει μια ισχυρή προσωπικότητα και ξέρει ποιος είναι. Στη
δουλειά του είναι κορυφή, κανείς δεν ξέρει καλύτερα απ᾽ αυτόν τι πρέπει να γίνει.
Έχει δημιουργήσει ένα ισχυρό προφίλ και έχει κοπιάσει πολύ γι᾽ αυτό.
Παρότι ξέρει ότι γελάνε πίσω απ᾽ την πλάτη του, όλοι του
δείχνουν σεβασμό και κανείς δεν τολμάει να τον υποτιμήσει μπροστά του.
Απολαμβάνει τη ζωή όσο λίγοι άνθρωποι. Το
χιούμορ του είναι αστείρευτο, όμως, το χαρακτηριστικό για το οποίο τον αγαπάς
είναι ο αυτοσαρκασμός του. Είναι ο πρώτος που θα αποδομήσει τον εαυτό του. πολύ
πριν το κάνει οποιοσδήποτε άλλος.
Εννοείται ότι στη χώρα που ζούμε αντιμετωπίζει
τον ρατσισμό από τότε που θυμάται τον εαυτό του και σχεδόν καθημερινά. Μου έχει
διηγηθεί απίστευτες ιστορίες που φέρνουν δάκρυα στα μάτια.
Μεγάλωσε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και του
είχαν κρεμάσει κουδούνια απ᾽ το δημοτικό.
«Ξέρεις τι είναι να είσαι εφτά χρονών, να
νιώθεις ότι θέλεις να παίξεις με τα κορίτσια, αυτό να είναι το φυσικό για σένα,
μα όλοι να σε μαλώνουν, να σε κοροϊδεύουν, να σε δέρνουν γι᾽ αυτό κι εσύ να μη
καταλαβαίνεις τι κάνεις λάθος; Ξέρεις τι είναι να είσαι παιδάκι, να σε φωνάζουν
αδερφή κι εσύ να μην ξέρεις καν τι σημαίνει αυτό;»
Πρέπει να είναι πολύ σκληρό για ένα παιδάκι.
Ο πατέρας του τον έδιωξε απ᾽ το σπίτι όταν ήταν δευτέρα Λυκείου
γιατί ο Μίνος του είπε ότι είναι καιρός να δει την αλήθεια, ότι είναι ομοφυλόφιλος.
Έφυγε, ήρθε στη Αθήνα μόνος του, τον φιλοξένησε
η θεία του που πάντα του είχε αδυναμία κι έπεσε με τα μούτρα στο διάβασμα.
Πέρασε τρίτος στο Πολυτεχνείου και άρχισε μια καινούργια ζωή.
Όταν τον ρωτάω πού βρήκε όλη αυτή τη δύναμη μου
απαντά κάθε φορά το ίδιο: «Εμένα μ᾽ αγαπούσε η μάνα μου. Κι αυτό μου έφτανε».
Όπως καταλαβαίνετε, αποτελούσε πάντα στόχο του
ομοφοβικού Έλληνα. Του άντρακλά του βαρύ, που μετρά το αντριλίκι με το τι κάνει
στο κρεβάτι του.
Όταν το συζητάμε, όμως, δε μιλάει με πίκρα ούτε
με θυμό.
«Έψαξα πολύ για να βρω ποιος είμαι, γιατί είμαι
διαφορετικός. Τώρα ξέρω ότι δεν έχω καμία ευθύνη. Όπως δεν έχω ευθύνη για το
ότι είμαι ψηλός, για το ότι έχω ίσια μαλλιά, για το ότι έχω μαύρα μάτια, έτσι
δεν έχω ευθύνη για το ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Γι᾽ αυτό δε με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων. Δεν έχω ανάγκη την αγάπη
και την αποδοχή των ανθρώπων. Εγώ επιλέγω και είμαι περήφανος για τον εαυτό μου».
Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια που γνωριζόμασταν,
είχαμε πάει σε ένα ρεμπετάδικο και σηκώθηκε να χορέψει. Είναι εξαιρετικός
χορευτής, όμως, μια αντροπαρέα (ξέρεις απ᾽ αυτούς τους «γαμάω και δέρνω» Ελληνάρες), άρχισε να τον γιουχάρει.
Έγινα έξαλλη, πήγα και τράβηξα το
τραπεζομάντηλο του τραπεζιού τους κι έγιναν όλα λαμπόγιαλο. Με πήρε και φύγαμε
την ίδια στιγμή.
Στο δρόμο ήταν αμίλητος. Όταν φτάσαμε κάτω απ᾽ το σπίτι μου είπε αυστηρά:
«Δε θα το ξανακάνεις ποτέ αυτό. Τις δικές μου μάχες θα τις δίνω μόνος μου και
μόνο εγώ θα επιλέγω ποιες είναι αυτές που αξίζει να τις δώσω».
Στα χρόνια που ακολούθησαν, κατάλαβα τι
εννοούσε. Δε θα χρειαστεί ποτέ να παλέψουμε για τους ανθρώπους που έχουν αξία.
Αυτοί θα μας σεβαστούν από μόνοι τους και θα μείνουν στη ζωή μας χωρίς αγώνες
και χωρίς να τους αναγκάσουμε να αναγνωρίσουν την αξία μας.
Ο Μίνος είχε καταλάβει αυτήν την αλήθεια από
νωρίς στη ζωή του και με τον πιο δύσκολο τρόπο.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, είμαι πολύ τυχερή που
είναι στη ζωή μου. Είναι πιο άνδρας από πολλούς άνδρες που έχω γνωρίσει, και
είναι γεμάτος δύναμη και αγάπη.
Σε λίγο καιρό, θα υπογράψει το σύμφωνο
συμβίωσης με τον άνθρωπο που έχει επιλέξει να ζουν μαζί. Χαίρομαι τόσο που η
κοινωνία μας εξελίσσεται. Με ρυθμούς χελώνας, όμως εξελίσσεται τελικά. Δόξα τω
θεώ…!»
