Όλοι έχουμε ερωτευτεί και μάλιστα παραπάνω από μία φορά.
Ο ορισμός του έρωτα όμως είναι πολύ δύσκολο να δοθεί.
Ο καθένας ερωτεύεται με το δικό του τρόπο. Ίσως όπως
υποστηρίζουν οι φροϋδικοί, να ερωτευόμαστε αυτόν που μας καθρεφτίζει καλύτερα
απ’ όλους τους άλλους.
Ίσως όμως και να ερωτευόμαστε το «χαμένο» κομμάτι μας.
Αυτό που νιώθουμε πως αν το έχουμε στη ζωή μας θα είμαστε πια πλήρεις.
Πόσο εύκολο είναι όμως να επιτύχουμε να νιώσουμε αυτή τη
πληρότητα; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων φοβάται να αφεθεί στον έρωτα.
Κι ο φόβος αυτός αφορά κυρίως το μήπως τελικά διαλέξουμε, μήπως ερωτευτούμε αυτόν
που δεν «πρέπει».
Πρέπει όμως να λαμβάνουμε μέτρα προστασίας κατά του
έρωτα;
Αν επιλέξουμε έναν σύντροφο εκ του ασφαλούς και με βάση
περισσότερο ίσως τη λογική, πόσο πιθανόν είναι να ζήσουμε το μεγάλο έρωτα κι
όλα όσα μπορεί αυτός να μας προσφέρει; Ο έρωτας λειτουργεί καλύτερα όταν είναι
μια διαρκής αναζήτηση.
Κακά τα ψέματα ο έρωτας μόνο αν βιωθεί στο έπακρον μπορεί
να οδηγήσει στη πληρότητα. Αν δοθείς μέχρι θανάτου τότε ίσως και να νιώσεις το
υπέρτατο. Το υπέρτατο για σένα προσωπικά. Αυτό που θα σε ολοκληρώνει. Σε όλα.
Ψυχή, σώμα, μυαλό, συναισθήματα.
Όμως ο έρωτας μέχρι θανάτου είναι κι αρκετά επικίνδυνος.
Πόσο έτοιμος μπορεί να είναι κάποιος να αφεθεί ολοκληρωτικά και να εκθέσει
καθώς και να δώσει όλο του το είναι σε έναν άνθρωπο; Η ψυχή, η καρδιά, όλο σου
το είναι μένει απροστάτευτο και υπερεκτεθειμένο μπροστά στον άλλο.
Είναι δίκοπο μαχαίρι. Και θέλει κότσια. Η διαδρομή της
απόλυτης ένωσης και προσφοράς κάθε άλλο παρά εύκολη και ανώδυνη θα είναι. Κι
όχι μόνο πρέπει να έχεις τη δύναμη να δώσεις αλλά και τις αντοχές να λάβεις τον
έρωτα μέχρι τελικής πτώσης κι από την άλλη πλευρά.
Ούτε αυτό είναι εύκολο. Φυσικά το ρίσκο είναι μεγάλο. Η
απόλυτη πληρότητα κατά κανόνα πρέπει να οδηγεί και στο ότι αυτός ο έρωτας θα
είναι κι ο μοναδικός. Αν όμως δεν είναι; Αν κάποια στιγμή τελειώσει;
Περνάει ο έρωτας λένε. Κάποιοι εδώ θα απαντήσουν πως ίσως
ο απόλυτος έρωτας κι η απόλυτη πληρότητα που αυτός προσφέρει, να μην είναι
απαραίτητο να βιωθούν μία και μοναδική φορά στη ζωή ενός ανθρώπου.
Λαμβάνοντας, όμως, υπόψη τα παραδείγματα από τους άλλους
γύρω μας, τον έρωτα μπορείς αλλά και να είναι εφικτό να τον ζήσεις μία και μόνο
φορά. Αν είσαι τυχερός θα κρατήσει. Αν όχι τότε θα ακολουθήσουν κι άλλοι αλλά κανένας
στην ίδια ένταση.
Μπορεί να μην είσαι σε θέση να αφεθείς έτσι ξανά, ίσως να
επιστρέψει ο ίδιος φόβος που είχες και πριν αλλά μπορεί και να μη βρεθεί πάλι
κάποιο άτομο που να σε κάνει να νιώσεις έτσι. Έπεσες στα βαθιά μία φορά.
Μπορείς να αντέξεις ξανά το ίδιο; Είναι δική σου επιλογή.
Κλείνοντας το βάρος πέφτει σε εσένα αναγνώστη. Είσαι από
αυτούς που αναζητούν και θέλουν να νιώσουν τον έρωτα πέρα από όρια, πέρα από
φόβους και ενδοιασμούς; Τότε πρέπει να αφεθείς. Πού θα βγει δεν το ξέρει
κανένας. Όμως πόσες ζωές έχουμε;
Είναι ύπουλο πλάσμα ο «Θεός του έρωτα». Υπόσχεται πολλά
αλλά ακόμη περισσότερα ζητά. Ζητάει την πλήρη προσφορά σου και υποταγή σου
χωρίς να εγγυάται την τελική έκβαση. Εγγυάται όμως μια ανεπανάληπτη διαδρομή.
Αν λοιπόν η ευκαιρία για τον απόλυτο έρωτα είναι προ των
πυλών τότε ιδού και το δίλημμα. Θα κάνεις τη βουτιά στα βαθιά νερά του έρωτα ή
θα μείνεις στην ασφαλή στεριά των υπόλοιπων επιλογών;
Αξίζει να πάρεις το ρίσκο; Εσύ θα αποφασίσεις.
